Κιλελέρ: η εξέγερση της αγροτιάς

Το αγροτικό ζήτημα στη Θεσσαλία ξεκίνησε με την ένταξή της περιοχής στην ελληνική επικράτεια το 1881. Η ελλειμματική παραγωγή του νεοσύστατου κράτους σε σιτηρά αδυνατούσε να θρέψει τον πληθυσμό και να επιτρέψει την εκβιομηχάνιση της χώρας, επομένως ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος επιχείρησε να λύσει το πρόβλημα με την προσάρτηση της σιτοπαραγωγού Θεσσαλίας.

Επί Τουρκοκρατίας οι κολίγοι της Θεσσαλίας είχαν τη νομή της γης που καλλιεργούσαν, των οικιών και τον βοσκότοπων και δεν επιτρεπόταν να εκδιωχθούν από αυτή, ενώ σε αντάλλαγμα οι τσιφλικάδες είχαν δικαίωμα εισπράξεως των προσόδων επί των μεγάλων εκτάσεων. Εν όψει της προσάρτησης, οι Τούρκοι φεουδάρχες πούλησαν τις εκτάσεις σε Έλληνες εμπόρους της Κωνσταντινούπολης ή των παροικιών, οι οποίοι αποδείχθηκαν χειρότεροι δυνάστες. Σε αντίθεση με το οθωμανικό, το αστικό νομοθετικό πλαίσιο του ελληνικού κράτους στερούσε από τις καλλιεργητικές συμβάσεις τον ισόβιο και κληρονομικό χαρακτήρα τους και επέτρεπε τον εκδίωξή των αγροτών.

Πλέον οι κολίγοι είχαν ιδιαίτερα επαχθείς οικονομικές υποχρεώσεις. Έπρεπε να δίνουν στο τσιφλικά το 1/3 ή το 1/2 της παραγωγής καθώς και άλλα προϊόντα, ενοίκιο για τη βοσκή των ζώων τους και να στέλνουν μια γυναίκα για ζύμωμα. Υφίσταντο ταπεινώσεις όπως το μαστίγωμα ή ο βιασμός των γυναικών τους, ενώ διέμεναν σε τρώγλες.

Οι αγρότες αντέδρασαν έντονα, απαιτώντας είτε την επαναφορά του προηγούμενου καθεστώτος είτε τη δυνατότητα απαλλοτριώσεων. Η αρνητική στάση του Χαρίλαου Τρικούπη, ο οποίος δεν ήθελε να απαλλοτριώσει τη γη χάνοντας τους ξένους επενδυτές, οδήγησε σύντομα σε πιο οργανωμένες δράσεις. Στην αυγή του 20ού αιώνα δημιουργήθηκαν οι πρώτοι αγροτικοί σύλλογοι σε Λάρισα, Καρδίτσα και Τρίκαλα και ξεκίνησαν κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια, ψηφίσματα σε Κυβέρνηση, Βουλή και Βασιλιά κλπ.

Η δύναμη του κινήματος ενισχύθηκε από τη δολοφονία του αγροτιστή Μαρίνου Αντύπα από όργανο των τσιφλικάδων το 1907, τις απεργίες των Βολιωτών καπνεργατών, το κίνημα στο Γουδί και τις παλαιότερες αγροτικές εξεγέρσεις επί σταφιδικής κρίσης. Το 1910 το κίνημα έφτασε στο αποκορύφωμά του, όταν το προγραμματισμένο πανθεσσαλικό συλλαλητήριο της Λάρισας εξελίχθηκε σε αιματηρή εξέγερση.

Όλα ξεκίνησαν από το χωριό Κιλελέρ, όπου 200 χωρικοί θέλησαν να επιβιβασθούν σε τρένο χωρίς να πληρώσουν εισιτήριο για να μεταβούν στη Λάρισα. Μετά την άρνηση του επιβαίνοντος διευθυντή των Θεσσαλικών Σιδηροδρόμων, οι αγρότες ξεκίνησαν να λιθοβολούν το συρμό καθώς απομακρυνόταν. Ένα χιλιόμετρο πιο πέρα, ομάδα 800 χωρικών σταμάτησε το τρένο. Στις συμπλοκές που ακολούθησαν, στρατιωτικοί που επέβαιναν στο συρμό πυροβόλησαν τον όχλο, σκοτώνοντας 2-4 αγρότες και τραυματίζοντας άλλους. Τα επεισόδια συνεχίστηκαν στο χωριό Τουλάρ με 2 νεκρούς και 15 τραυματίες, ενώ όταν τα νέα έφτασαν στη Λάρισα οι συμπλοκές μεταξύ διαδηλωτών και στρατού επεκτάθηκαν με 2 ακόμα νεκρούς μετά την επέμβαση του ιππικού.

Αργότερα πραγματοποιήθηκε ειρηνικά το συλλαλητήριο και διαβάστηκε το ψήφισμα της συγκέντρωσης, με το οποίο οι αγρότες ζητούσαν άμεση υποβολή και ψήφιση του νομοσχεδίου για την απαλλοτρίωση, την αύξηση των κονδυλίων του Γεωργικού Ταμείου και εξέφρασαν την οδύνη τους «για την άδικον επίθεσιν κατά του φιλήσυχου και νομοταγούς λαού, ής θύματα υπήρξαν άοπλοι και αθώοι λευκοί σκλάβοι της Θεσσαλίας». Πολλοί ήταν οι συλληφθέντες και προφυλακιστέοι διαδηλωτές, όλοι όμως αθωώθηκαν στις 23 Ιουνίου του ίδιου έτους.

Η εξέγερση κέρδισε τη συμπάθεια του ελληνικού λαού, εντείνοντας τις πιέσεις για επίλυση του ζητήματος και φουντώνοντας το αγροτικό κίνημα σε ολόκληρη τη χώρα. Μετά τα πρώτα νομοθετικά μέτρα που έλαβε ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπέρ των κολίγων το 1911 ακολούθησαν και άλλες κινητοποιήσεις, οι οποίες σε συνδυασμό με τις πιέσεις των αστών και τις διεκδικήσεις των μικρασιατών προσφύγων οδήγησαν στην αγροτική μεταρρύθμιση του 1917-1922, με τις πρώτες απαλλοτριώσεις από την κυβέρνηση Πλαστήρα.

300 άνθρωποι κινδυνεύουν – Να δοθεί άμεση λύση

Μετά από 39 μέρες απεργίας πείνας η ζωή των 300 απεργών μεταναστών βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο.

Η κυβέρνηση πρέπει να δώσει άμεση λύση και να σταματήσει να κάνει επίδειξη πυγμής στις πλάτες των απεργών.
Μια λύση η οποία θα είναι προς την κατεύθυνση του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και όχι προς την κατεύθυνση της ξενοφοβικής και ρατσιστικής μισαλλοδοξίας. Ωστόσο αντί γι’ αυτό η κυβέρνηση επιδίδεται σε όργιο λασπολογίας βομβαρδίζοντας την κοινή γνώμη με ψευδείς πληροφορίες περί δήθεν παρεμπόδισης των απεργών πείνας να τύχουν ιατρικής και νοσοκομειακής περίθαλψης από τους αλληλέγγυους!

Η ΑΚΟΑ απευθύνει ύστατη έκκληση προς την κυβέρνηση για ικανοποίηση του δίκαιου αιτήματος των 300, έστω αξιοποιώντας την ύστατη ώρα τους ανθρωπιστικούς λόγους που αναγνωρίζει ο Νόμος.
Σε διαφορετική περίπτωση η κυβέρνηση φέροντας ακέραια την ευθύνη για την όπια έκβαση θα έχει πάρει ένα δρόμο χωρίς γυρισμό όχι μόνο για τους απεργούς μετανάστες αλλά και για το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας.

Αθήνα 4 Μαρτίου 2011

Εκμετάλλευση δίχως όρια αλληλεγγύη χωρίς σύνορα

Εκμετάλλευση δίχως όρια αλληλεγγύη χωρίς σύνορα.

Δεν φταίνε οι μετανάστες για τα προβλήματά μας.
Η λύση των προβλημάτων τους είναι
μέρος της λύσης και των δικών μας προβλημάτων

Το ζήτημα της μετανάστευσης είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο με μεγάλη ιστορία.
Αυτή η ιδέα αποτελεί τη βάση οργάνωσης του λόγου και των δράσεων του αντιρατσιστικού κινήματος. Αυτή η ιδέα είναι σε αντίθεση με την αφετηρία ξενοφοβικών και ρατσιστικών προσεγγίσεων ότι οι μετανάστες συνιστούν ένα πρόβλημα.
Οι αιτίες που κάποιος παίρνει την απόφαση να αφήσει τον τόπο του είναι δύο ειδών. Αυτές που ωθούν να φύγει και αυτές που τον έλκουν σε ένα άλλο τόπο.
Στις αιτίες που ωθούν στη μετανάστευση συμπεριλαμβάνονται οι πόλεμοι και οι ανθρωπιστικές καταστροφές, οι επεμβάσεις ανεπτυγμένων χωρών σε άλλες χώρες (οι Αφγανοί πρόσφυγες που έκαναν απεργία πείνας επειδή η Ελλάδα – αν και έχει καταδικαστεί από την Ε.Ε και τους διεθνείς οργανισμούς – επειδή δεν χορηγεί πολιτικό άσυλο έρχονται στη χώρα μας λόγω της εκστρατείας στο Αφγανιστάν όπου συμμετέχει και η χώρα μας) αλλά ο κυριότερος λόγος είναι ό,τι ονομάζεται παγκοσμιοποίηση. Στις αναπτυσσόμενες χώρες ιδιωτικοποιούνται τομείς που εξασφάλιζαν χαμηλές τιμές για τους πληθυσμούς, περικόπτονται επιδόματα αναγκαία για τη καθημερινή διαβίωση (π.χ. για τρόφιμα), αυξάνεται το κόστος ζωής καθώς οι τιμές των βασικών τροφίμων καθορίζονται στα διεθνή χρηματιστήρια από τις τράπεζες που κερδοσκοπούν και αλλάζει ο παραγωγικός προσανατολισμός αυτών των χωρών με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να μη μπορούν να συνεχίσουν να ζουν όπως ζούσαν αφού αναπτύσσεται η χρηματική οικονομία – δηλαδή η ανάγκη πληρωμών για πράγματα που προηγουμένως ανταλλάσσονταν χωρίς χρήμα ή ήταν δωρεάν. Οι πολιτικές αυτές σταθερά αυξάνουν τη φτώχεια (1,5 δις άνθρωποι ζουν με κάτω από ένα δολάριο τη μέρα) με αποτέλεσμα μεγάλα τμήματα πληθυσμού να οδηγούνται στα αστικά κέντρα και συγχρόνως στη ξενιτιά για να τα βγάλουν πέρα οι ίδιοι ή για να στέλνουν ένα εισόδημα στις οικογένειες τους (Ας θυμηθούμε ότι η φτώχεια των πολλών και ο πλούτος των λίγων ώθησε στην αραβική εξέγερση που εκτυλίσσεται ακόμη). Οι αιτίες αυτές δείχνουν ότι η μετανάστευση είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, ιστορικής κλίμακας, ανάλογο με την αστικοποίηση και τη μετανάστευση που έλαβε χώρα στην Ευρώπη σε προηγούμενους αιώνες. Επομένως, κάθε σκέψη για «λύση» με αστυνομικές μεθόδους, φράχτες, απελάσεις είναι καταδικασμένη να αποτύχει πρώτον, οι μετανάστες θα συνεχίσουν να έρχονται αλλά αντί νόμιμα, παράνομα όπως συμβαίνει τώρα – με την ίδια σταθερή ροή που επιτάσσουν οι συνθήκες που τους οδηγούν να αφήσουν τον τόπο τους – και δεύτερο, ισοδυναμεί με την επιλογή να επιτρέψεις να αναπτυχτούν κυκλώματα εμπορίας ανθρώπων και να δώσεις κίνητρα στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους να συναλλάσσονται με αυτά (γεγονός το οποίο παρατηρούμε σταθερά όλα τα προηγούμενα χρόνια στην αστυνομία, στο λιμενικό και αλλού). Αν στο νερό φράξεις τη ροή του δεν σταματά, βρίσκει ένα άλλο δρόμο να συνεχίσει να κυλά.
Στις αιτίες που έλκουν τους μετανάστες σε ένα τόπο φαίνεται και ο λόγος για τον οποίο η λύση των προβλημάτων των μεταναστών είναι μέρος της λύσης και των δικών μας προβλημάτων. Οι μετανάστες διάλεξαν τη χώρα μας, όπως και άλλες χώρες του Νότου της Ευρώπης επειδή το μοντέλο ανάπτυξης από τη δεκαετία του 90 στηρίχτηκε στην ανασφάλιστη και μαύρη εργασία. Η ανοχή στο βαθύτατα αντιδημοκρατικό φαινόμενο, να υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι εργάζονται και μένουν στη χώρα μας χωρίς κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά δικαιώματα, η απουσία ουσιαστικών κρατικών πολιτικών νομιμοποίησης και η παράνομη ζωή που τους επιφύλασσε, συμβάδιζε με τις κρατικές πολιτικές να ελαστικοποιηθεί η αγορά εργασίας, να υπονομευθούν τα ασφαλιστικά ταμεία μέσω της εισφοροδιαφυγής και της καθίζησης των εσόδων τους ώστε να προβάλλει ως λύση η ιδιωτικοποίηση που επιθυμούσαν οι τραπεζικοί όμιλοι. Η ανάπτυξη της δεύτερης αγοράς εργασίας των ελαττωμένων ή ανύπαρκτων εργασιακών δικαιωμάτων, με πρώτη ύλη τους μετανάστες λόγω της μη-ύπαρξης πολιτικών νομιμοποίησής τους, διευκόλυνε την επέκτασή της και σε άλλους τομείς που αφορούσαν τους ντόπιους εργαζόμενους. Αυτό το μοντέλο ανάπτυξης είναι που οδήγησε στην κρίση που ζούμε σήμερα, αυτό το μοντέλο είναι που πρέπει να πετάξουμε πίσω μας, αντί να κυνηγάμε, όπως η κυβέρνηση, να το επεκτείνουμε και να το εφαρμόσουμε ακόμη και εκεί που δεν είχε εφαρμοστεί σε όλους τους μισθωτούς. Το αίτημα της νομιμοποίησης των μεταναστών είναι το αίτημα μίας πραγματικής μεταρρύθμισης που θα αφήσει πίσω ότι οδήγησε στην Ελλάδα της κρίσης, της μίζας της φτώχειας των πολλών και τον πλουτισμό των λίγων και εκλεκτών. Η νόμιμη εργασία των μεταναστών θα συμβάλλει στα ασφαλιστικά ταμεία, στις συντάξεις, στην κοινωνική πρόνοια, παρέχοντας λύση σε μια χώρα που αντιμετωπίζει τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα, όπως και όλη η Ευρώπη.

Τα ζητήματα που αναδεικνύονται από την αναπότρεπτη πραγματικότητα των μαζικών μεταναστευτικών ροών δεν λύνονται ούτε με συναισθήματα και φοβικά σύνδρομα ούτε με τον αυταρχισμό.
Οι μετανάστες δεν έχουν τη δική τους φωνή στη κοινωνία μας. Τα δελτία των 8 κυριαρχούνται από μισαλλόδοξες φωνές που μόνο σκοπό έχουν να αφήσουν τα πράγματα όπως ήταν και γι’ αυτό στοχοποιούν τους μετανάστες. Αν οι μετανάστες είχαν φωνή ο δημόσιος διάλογος στην Ελλάδα θα μπορούσε να ευθυγραμμιστεί με ότι αποτελεί βάση διαλόγου για τους επιστήμονες που ασχολούνται με το φαινόμενο της μετανάστευσης
Κατ’ αρχή, οι μετανάστες δεν ευθύνονται για τα εργοστάσια που κλείνουν, ούτε είναι αυτοί που έκλεψαν τα ασφαλιστικά ταμεία, δεν είναι αυτοί που πήραν τις μίζες από τους εξοπλισμούς και την Siemens, ούτε δημιουργούν off shore εταιρίες για να μην πληρώνουν φόρους, ούτε εξαθλιώνουν τον πληθυσμό για να τα πάρουν οι τραπεζίτες.
Ευθύνονται οι μετανάστες για την ανεργία; Όλα αυτά τα χρόνια, μετά το 90, η εκμετάλλευση της εργασίας των μεταναστών (με τα στραβά μάτια του κρατικού μηχανισμού) έφερε πολλαπλά οικονομικά οφέλη που πολλοί Έλληνες δεν μπορούσαν να ονειρευτούν πριν από αυτή. Όμως και οι ίδιοι δημιουργούν αύξηση της ζήτησης άρα και μια πολλαπλασιαστική αύξηση στην αλυσίδα παραγωγής. Έτσι η εργασία των μεταναστών δημιούργησε θέσεις εργασίας στις πιο πολλές περιπτώσεις αυξάνοντας την απασχόληση και επιπλέον κάνουν δουλειές που δεν προτιμούσαν να κάνουν οι ντόπιοι.
Η ανεπάρκεια της πολιτείας στην μεταναστευτική πολιτική είναι κοινά αποδεκτή. Η καταδίκη της Ελλάδας από τα δικαστήρια ανθρώπινων δικαιωμάτων για την μεταχείριση των μεταναστών όπως η μη απόδοση ουσιαστικά πολιτικού ασύλου και τα “κέντρα φιλοξενίας” φυλακές αλλά και ο φράκτης , οι χιλιάδες θάνατοι στον Έβρο και Αιγαίο, η απαράδεκτη συνθήκη του Δουβλίνου ΙΙ δεν είναι πάρα θέμα ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ. Οι φράκτες, τα ναρκοπέδια, οι ατέλειωτες περιπολίες της FRONTEX και της ελληνικής συνοριοφυλακής δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα. Αντίθετα, όχι μόνο το επιδεινώνουν, αλλά δημιουργούν καταστάσεις ανθρωπιστικής κρίσης με εγκλήματα κατά ζωής που συστηματικά διαπράττουν. Αλλά ας το δούμε σκληρά από ωφελιμιστική σκοπιά και μόνο. Δεν έχει απαντήσει κανείς στο ερώτημα πόσο κοστίζουν τελικά όλα αυτά. Μήπως αντίθετα χώροι υποδοχής και υποδομές στήριξης και ένταξης κόστιζαν λιγότερο και έχουν μεγαλύτερα οφέλη;
Ο προβληματισμός ότι «δε χωράει άλλο η Ελλάδα» είναι ένα συχνό επιχείρημα, στη βάση ότι υπάρχει ήδη πολύ μεγάλη ανεργία και άρα τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι εδώ; Η μεγάλη πλειοψηφία των μεταναστών θέλει να φύγει σε άλλη χώρα, ενώ με το καθεστώς της παρανομίας στην πραγματικότητα εγκλωβίζονται εδώ. Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζει και ο κανονισμός «Δουβλίνο ΙΙ» που μετατρέπει τον Ευρωπαϊκό Νότο σε μια τεράστια φυλακή. Επίσης, η έκδοση άδειας παραμονής δίνει τη δυνατότητα να επισκεφτούν τη χώρα καταγωγής τους και τις οικογένειές τους άνθρωποι που είναι εγκλωβισμένοι εδώ για πολλά χρόνια και εν τέλει να αποφασίσουν τι είναι καλύτερο για αυτούς, να μείνουν εκεί και να χτίσουν το μέλλον τους ή να είναι χωρίς δουλειά στους δρόμους της Ελλάδας και της Ευρώπης; Αν στην Ελλάδα αυξανόταν η γεννητικότητα και γεννιόνταν 3 παιδιά ανα οικογένεια θα λέγαμε ότι δε χωράνε;
Λένε ότι οι μετανάστες φταίνε για την αύξηση της εγκληματικότητας. Αλλά αυτό που ευνοεί την εγκληματικότητα είναι ότι άνθρωποι είναι χωρίς χαρτιά. Η τεχνητή παρανομία που δημιουργεί η απουσία νομιμοποιητικών διαδικασιών αποτελεί πρώτη ύλη για κυκλώματα.

Η απεργία πείνας προσφύγων για άσυλο και μεταναστών για άδεια παραμονής φέρνουν με δραματικό τρόπο τα προβλήματα της μεταναστευτικής πολιτικής της τελευταίας εικοσαετίας.
Αντί η κυβέρνηση να ασχοληθεί με μια σοβαρή μεταναστευτική πολιτική, ακόμα και τώρα διατηρεί αδιάλλακτη στάση, παρόλο που η ζωή των απεργών διατρέχει μεγάλο κίνδυνο – αν όχι άμεσα, σίγουρα μακροπρόθεσμα, λόγω μόνιμων βλαβών σε ζωτικά όργανα.
Απόψεις ότι οι απεργίες πείνας είναι υποκινούμενες είναι βαθιά αντιδημοκρατικές και ανιστόρητες. Είναι αντίστοιχες των απόψεων του Καντάφι να θεωρεί ότι η εξέγερση έγινε επειδή η Αλ-Κάιντα έδινε ναρκωτικά στους νέους. Έτσι και διάφοροι εκπρόσωποι της εξουσίας μπροστά στον πανικό τους ότι δεν έχουν να δώσουν λύσεις και να προτείνουν τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται ο τόπος κόντρα στα συμφέροντα που τόσα χρόνια υπηρετούνταν προσφεύγουν σε αντιδραστικά ιδεολογήματα. Ο,τι υποκινεί τους ανθρώπους να χάνουν τη βολή τους, να διακινδυνεύουν τη ζωή τους είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Κάθε διαστρέβλωση αυτής της ιστορικής αλήθειας δεν είναι τίποτα άλλο παρά λόγια ανθρώπων που είναι γαντζωμένοι στις καρέκλες τους και παίζουν παιχνίδια για να χτίσουν την επικοινωνιακή εικόνα (ala Sarkozy ή ala Θάτσερ) που εκτιμούν ότι θα τους δώσει ψήφους στις επόμενες εκλογές ακόμη και με τίμημα ανθρώπινες ζωές. Με φαιδρά επιχειρήματα περί υποκίνησης δείχνουν το πραγματικό τους στόχο: να διατάξουν να μη διαμαρτύρονται οι άνθρωποι για τις συνθήκες ζωής τους, ακόμη και για τα στοιχειώδη, ακόμη και αν αυτά τα στοιχειώδη τα διεκδικούν με τον πιο απόλυτο τρόπο –θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους. Εκεί αρχίζει το τέλος της λογικής και εμφανίζεται το οργουελιανό πρόσωπο μίας αστυνομικής κοινωνίας. Το φαιδρό το καταδεικνύουν μεταξύ άλλων κορυφαίοι νομικοί της χώρας μας (Ελληνική Ενωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου) που δείχνουν το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δωθεί λύση, από χθές, στα αιτήματα των απεργών πείνας



ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ

ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ



Κοινωνικό Στέκι – Στέκι Μεταναστών Χανίων