Η λαίλαπα της αποχής, δεν έκαψε την ελπίδα
ΠΡΟΛΟΓΟΣ: Την προηγούμενη Κυριακή, ελπίζαμε πως η δική μας γενιά –οι ηλικίες που οι δημοσκόποι κατηγοριοποιούν 18-24 και 25-34- η γενιά του Δεκέμβρη, της αμφισβήτησης, της εξέγερσης θα ήταν στην κάλπη. Με αυτή τη γενιά, που τόσες φορές βρεθήκαμε στους δρόμους δεν καταφέραμε να συναντηθούμε στις κάλπες. Τι έφταιξε; Γιατί επέλεξαν την αποχή;
Για άλλη μία φορά καλούμαστε ν’ ασχοληθούμε με την πετυχημένη πια προπαγάνδα της αποχής. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε στην παγίδα να παλέψει την αναμενόμενη αποχή και ξέχασε τις δικές του μάχες, που έδινε τόσο καιρό πριν μας πιάσει ο εκλογικός πυρετός. Δεν αμφισβητούμε ότι το ποσοστό της αποχής ήταν ρεκόρ αφού άγγιξε περίπου το 50%, του εκλογικού σώματος, αμφισβητούμε την αθωότητα που έδειξε ο ΣΥΡΙΖΑ αφιερώνοντας σχεδόν όλη την καμπάνια του στην αποχή. Οι δρόμοι είχαν γεμίσει με αφίσες «Χάσε ένα μπάνιο να χάσουν τον ύπνο τους», «Μαύρισέ τους και πήγαινε για μαύρισμα» και κάπου εκεί χάσαμε τον στόχο. Αναλώσαμε τις δυνάμεις μας στο ν’ αποτρέψουμε την αποχή μ’ επικοινωνιακά επιχειρήματα και όχι πολιτικά.
Το κόμμα της αποχής
Τελικά την καλύτερη προεκλογική εκστρατεία την εξασφάλισε η αποχή στα κατεστημένα ΜΜΕ. Άλλοτε με το αυστηρό τους κουστούμι των «έγκυρων» αναλυτών στα τηλε-παράθυρα που μετρούσαν πόσοι θα «ψηφίσουν» αποχή και άλλοτε ο με τρόπο πιο προσιτό στη νεολαία, με τον λαϊκισμό και το εναλλακτικό προφίλ, τύπου Λαζόπουλου, που προέτρεπε στην αποχή γιατί έτσι θα «πάρουν το μάθημα τους» οι πολιτικοί της μίζας και των σκανδάλων. Βάζοντας και τον ΣΥΡΙΖΑ στον σωρό των συστημικών κομμάτων.
Τον Δεκέμβρη η νεολαία ήταν που έδινε μεγάλα δημοσκοπικά ποσοστά στον ΣΥΡΙΖΑ. Τότε, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αντισυστημικός και έδειχνε ότι ο κοινοβουλευτισμός και η έμμεση δημοκρατία δεν αρκούν να στηρίξουν τα όνειρα και τις προσδοκίες της γενιάς μας. Τον Δεκέμβρη, όλοι οι συστημικοί κατηγορούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι προτρέπει στη βία. Ο ΣΥΡΙΖΑ τότε δεν αφόρισε τη βία, αλλά προσπάθησε τη δυναμική της αμφισβήτησης και αγανάκτησης να την μετατρέψει με πολιτικούς όρους σε αγώνα και διεκδίκηση. Έδωσε επιχειρήματα, μίλησε για τους εξασθενημένους μαθητές, για τη γενιά των 500 ευρώ, για την εργοδοτική τρομοκρατία, για την επισφάλεια, την εντατικοποίηση. Τον τελευταίο μήνα, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ, στις προτροπές προς τη γενιά του Δεκέμβρη να επιλέξει αποχή δεν έδωσε επιχειρήματα, δεν έδωσε μάχη με πολιτικούς όρους απέναντι σε μία απολίτικη στάση αλλά εστίασε στην αποτροπή της αποχής
Η γενιά της αμφισβήτησης απείχε
Ο ΣΥΡΙΖΑ, τελικά πήρε 4,7%. Στη θέα αυτού του ποσοστού όλοι, ακόμα και εμείς, σπεύσαμε να κάνουμε πηγαδάκια, γραμματείες, συνελεύσεις να δούμε τι πήγε στραβά. Η ειρωνεία είναι ότι το 4,7% πριν λίγα χρόνια θα ήταν αιτία για άκρατους πανηγυρισμούς και θα μας εμψύχωνε να συνεχίσουμε τον αγώνα μας. Αυτή τη φορά ψάχνουμε να βρούμε πού χάσαμε. Δεν χάσαμε, δεν «ηττηθήκαμε» -όπως βλέπαμε στα πρωτοσέλιδα- αλλά δεν συναντηθήκαμε στην κάλπη με όσους βρεθήκαμε πλάι πλάι στους αγώνες. Ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι το μοναδικό κοινοβουλευτικό κόμμα που «μπήκε στον καυγά». Εναντιώθηκε στον νεοφιλελευθερισμό, βρέθηκε στους δρόμους και πάλεψε για την κοινωνία που οραματίζεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε το 2007 την έκπληξη. Μπήκε στη Βουλή, εδραιώθηκε ως ένα μέρος της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης αλλά δεν βολεύτηκε, δεν συμβιβάστηκε, δεν αλλοτριώθηκε. Πάλεψε ενάντια στον δικομματισμό, τον συντηρητισμό, την ξενοφοβία, την επισφάλεια, την εντατικοποίηση, την καταστροφή του περιβάλλοντος. Γι’ αυτό και ο πήχης ανέβηκε. Οι προσδοκίες ήταν να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ τρίτο κόμμα στις ευρωεκλογές. Δεν τα κατάφερε. Ίσως είναι πολύ νωρίς…
Ο ΣΥΡΙΖΑ στις ηλικίες 18-24 πήρε 5% και σε αυτές 25-34 ετών 7% [στοιχεία από την VPRC]. Αυτές οι ηλικίες ήταν που κατέγραψαν και την πιο μεγάλη αποχή. Το 32% όσων απείχαν δήλωσαν ότι «δεν με εκφράζει κανένα πολιτικό κόμμα/δεν μου αρέσουν οι πολιτικές κανενός κόμματος», το 17% «η ψήφος μου δεν θα κάνει διαφορά στο τελικό αποτέλεσμα/δεν έχει νόημα», το 11% «λόγω απόστασης/ετεροδημότης» και το 10% «δεν παρακολουθώ την πολιτική».
Κατ’ αρχάς, άλλη μία «παράβλεψη» των εκλογολόγων ήταν ότι για πρώτη φορά δεν ενημέρωσε πότε είναι οι προθεσμίες για μεταδημότευση. Εν μέσω οικονομικής κρίσης τα έξοδα για την κάλπη είναι αβάσταχτα. Η αποχή θα είχε μειωθεί κατά 8,5% αν το υπουργείο Εσωτερικών είχε ενημερώσει για τις μεταδημοτεύσεις, όπως κάνει σε οποιαδήποτε άλλη εκλογική αναμέτρηση.
Το 49% όσων απείχαν, δηλαδή 1 στους 2, είναι αυτοί που «ψήφισαν» αποχή. Είναι όσοι δεν καταφέραμε να προσεγγίσουμε και να πείσουμε ότι η αποχή δείχνει μόνο απέχθεια στο υπάρχον σύστημα και δεν δίνει λύσεις. Η ψήφος αποχής είναι μόνο ψήφος διαμαρτυρίας. Αυτή την ψήφο ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν κατάφερε να τη στρέψει ενάντια στον δικομματισμό χωρίς πρακτικό αποτέλεσμα. Ούτε το δικομματισμό αποδυναμώνει ούτε τους αντιπάλους του ενισχύει. Τα αίτια πολλά.
Τι έφταιξε
Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ένα πολύ καλό ψηφοδέλτιο, αντιπροσωπευτικό των ιδεών του και των αγώνων του, που δεν το προώθησε. Οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές –εκτός από τις τρεις πρώτες θέσεις- γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται να εκλεγούν δέχτηκαν να ριχτούν στη μάχη για τον ΣΥΡΙΖΑ. Η εναλλαγή άντρα –γυναίκας, ο πλουραλισμός, τα μέτωπα του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονταν στο ψηφοδέλτιο, αλλά απουσίασαν από την «αρένα».
Η μαγεία του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι είναι ένας πολιτικός σχηματισμός, ένα ενωτικό εγχείρημα της αριστεράς απέναντι στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Η διγλωσσία, όμως, που εμφάνισε ήταν αποτρεπτική. Οι ανάγκες των πολλών εκφράστηκαν από τη φωνή λίγων. Μετρημένα ηγετικά στελέχη του ΣΥΝ κράτησαν σχεδόν αποκλειστικά τη σκυτάλη της εκλογικής μάχης και περιόρισαν τον πλουραλισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Η φωνή του ΣΥΡΙΖΑ ακούστηκε –αν και ισχνά λόγω της έλλειψης βήματος από τα ΜΜΕ- αλλά δεν επιβλήθηκε. Η αγωνία των ΜΜΕ ήταν ο «ανταγωνισμός» Τσίπρα-Αλαβάνου. Γιατί να πάει ο Αλ. Αλαβάνος στο ντιμπέιτ και όχι ο Αλ. Τσίπρας, ποιος θα μιλήσει στη διακαναλική κλπ. Ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε αμηχανία μην απαντώντας σε αυτό το πλασματικό «πρόβλημα». Ο Αλ. Αλαβάνος είναι πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλ. Τσίπρας είναι πρόεδρος του ΣΥΝ άρα ο Αλ. Αλαβάνος θα εκπροσωπούσε τον ΣΥΡΙΖΑ στο ντιμπέιτ. Απλό και λογικό. Καμία αντιπαλότητα με τον Τσίπρα, καμία δυσαρέσκεια, καμία έλλειψη εμπιστοσύνης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, δεν έδωσε τέλος σε όλα αυτά τα δημοσιογραφικά μυθεύματα.
Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μίλησε για την Ε.Ε. ξεκάθαρα. Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι η αριστερά με τη συμμετοχή της στο Ευρωκοινοβούλιο θα μπορέσει να παλέψει ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και να υπερασπιστεί το όραμα της αριστεράς για μία άλλη Ευρώπη. Όλοι οι νόμοι που έρχονται στην Ελλάδα (ιδιωτικοποίηση, επισφάλεια, καταστολή, μεταναστευτική πολιτική κλπ) είναι επιταγές της Ε.Ε. και πρέπει πρωτίστως να παλεύονται στην Ευρωβουλή πριν φτάσουν στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Γι’ αυτό και η αριστερά χρειαζόταν περισσότερους βουλευτές. Για εμάς οι ευρωεκλογές δεν ήταν δημοψήφισμα (όπως για την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ) ούτε ψήφος ανατροπής της Ε.Ε. (ΚΚΕ), αλλά ήταν ψήφος ενίσχυσης της ευρωπαϊκής αριστεράς για την ανατροπή των αντιλαϊκών μέτρων που προσπαθεί να επιβάλλει η Ε.Ε.
Η φλόγα παραμένει ζωντανή
Την αυτοκριτική μας την κάναμε. Τα αίτια τα αναγνωρίσαμε. Τώρα ήρθε η ώρα να πάμε παρακάτω. Το εκλογικό αποτέλεσμα δεν μας εξασφάλισε μία παραπάνω δύναμη στο Ευρωκοινοβούλιο. Την φωτιά, όμως, στον νεοφιλελευθερισμό την ανάψαμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον είναι υπολογίσιμη δύναμη. Η αγωνία μας δεν είναι πια μόνο για τον αν θα έχουμε φωνή κοινοβουλευτικά, αλλά για το αν θα παραμείνει η φλόγα ζωντανή, μ’ ενίσχυση της εκπροσώπησης. Οι μάχες που έχουμε να δώσουμε είναι πολλές. Ξυπνήσαμε συνειδήσεις, αλλά δεν τις πείσαμε να πάνε στις κάλπες. Δεν πειράζει θα τα ξαναπούμε στους δρόμους. Με τα πανώ μας, τα αιτήματά μας, για τις ανάγκες των πολλών, δηλαδή για τις ανάγκες μας. Το ζήτημα είναι τώρα να είμαστε πιο δυναμικοί και ίσως πιο σοφοί στα σχολεία, τα πανεπιστήμια, στους χώρους εργασίας, στη γειτονιά. Είδαμε την επόμενη μέρα από τις εκλογές το μέτωπο της κυβέρνησης, του ΛΑΟΣ και του ΠΑΣΟΚ ενάντια στους μετανάστες. Τα χειρότερα έρχονται, θα τα προλάβουμε; Εκεί δεν πρέπει να απέχουμε, αλλά να ανατρέπουμε.
Τζίμης Αργυρός, Ιωάννα Δρόσου, Μάνος Κατσάπης, Δημήτρης Κλαυδιανός
(μέλη των νέων ΣΥΡΙΖΑ, των νέων της ΑΚΟΑ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου