Καθώς οι μέρες περνάνε και η ώρα της κάλπης πλησιάζει, η διαφημιστική καμπάνια των περισσοτέρων κομμάτων απογειώνεται. Τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, κυρίως, επιχειρούν με τη διαφήμιση, ενίοτε και με τη δυσφήμιση, να κερδίσουν πόντους στην προεκλογική κούρσα. Τα λόγια παίρνουν εξωπραγματικές διαστάσεις, οι εικόνες αποκτούν λάμψη ή αντίστροφα γκριζάρουν, μελαγχολούν, απογοητεύουν. Οι εκλογές, μεταξύ άλλων, είναι και ένα επικοινωνιακό παιχνίδι, ώστε, να έρθει η πραγματικότητα στα μέτρα τους.
Ο δικομματισμός, αναζητά λύσεις, σανίδες σωτηρίας και το παιχνίδι γίνεται σκληρό. Σε αυτό το γήπεδο, όπου οι λέξεις χάνουν το νόημά τους και η πολιτική την πραγματική της υπόσταση, η αριστερά ίσως να πρέπει να υπενθυμίσει τα δικά της παράσημα, τους αγώνες της. Να αρχίσει να συνθέτει τα κομμάτια του δικού της παζλ. Και ο ΣΥΡΙΖΑ, η ενωτική ριζοσπαστική αριστερά, έχει μπόλικα να τοποθετήσει στο τραπέζι της πολιτικής. Κομμάτια από το περιβάλλον, την εργασία, τα δικαιώματα, κομμάτια της καθημερινότητας. Πολλά από αυτά δεν ήταν εύκολα, ούτε ανώδυνη η επιλογή τους. Υπήρξαν συγκρούσεις, τομές, αλλαγές. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε στον καυγά, εκεί που άλλοι σφύριζαν αδιάφορα. Συμμετείχε αλλού αυτόνομα, αλλού με τα μέλη του μέσα στα αυτόνομα κοινωνικά κινήματα, στο Φόρουμ, στα εργατικά σωματεία, σε αγώνες, σε απεργίες, σε κινητοποιήσεις, σε ακτιβισμούς, σε πρωτοβουλίες. Και αρκετοί από αυτούς τους αγώνες ήταν νικηφόροι. Στο Ελληνικό για τις ανοιχτές παραλίες, στη Κυψέλη, στον Βοτανικό για το γήπεδο, στον λιθάνθρακα, στον Ασωπό, στις καταλήψεις στα πάρκα. Στο άρθρο 16 με τους φοιτητές, στη μεγάλη εξέγερση του Δεκέμβρη, που συκοφαντήθηκε όσο κανένα άλλο κίνημα.
Εκεί ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, στους δρόμους, στις πλατείες, στις συνελεύσεις, σε όλες τις διαχωριστικές γραμμές, σε όλες τις διαιρετικές τομές της ελληνικής κοινωνίας.
Δεν φοβήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ να πάει κόντρα στο ρεύμα, να τσιγκλήσει το σύστημα, να πάει με τους «από κάτω», με «τους χωρίς», δηλαδή με τους πολλούς και τις πολλές.
Δεν φοβήθηκε ακόμα και όταν είδε τα δημοσκοπικά του ποσοστά να πέφτουν, δεν συμβιβάστηκε. Ήταν εκεί, με τους συμβασιούχους, με τους εργαζόμενους των 300, των 500, των 700 ευρώ, με τους εργαζόμενους στα προγράμματα stage, με τους ενοικιαζόμενους, όταν η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ το μόνο που έκανε ήταν να προσέχει την ισορροπία αδράνειας στο πλαίσιο της πολιτικής των κομμάτων τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τη μεγάλη καμπάνια για το δημοψήφισμα για το ασφαλιστικό με τις εκατοντάδες χιλιάδες υπογραφές που συγκέντρωσαν τα μέλη και οι φίλοι του. Αυτός ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Στις μάχες για τα πάρκα, στις πυρκαγιές, στις χωματερές, στην Πάρνηθα, στην παραλία Θεσσαλονίκης, στο Πέραμα. Δεν λύγισε όταν οι άλλοι τον μάλωναν. Δεν κρύφτηκε όταν του κουνούσαν το δάχτυλο και του ζητούσαν δηλώσεις νομιμοφροσύνης. Συνέχιζε να πορεύεται, μερικές φορές μόνος του και άλλες φορές με δυνάμεις του αυτόνομου κινήματος ή της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς: όπως για το διαχωρισμό κράτους – εκκλησίας. Και ήταν δίπλα στις μειονότητες όταν άλλοι τους βάφτιζαν και έκαναν τον τούρκο, μουσουλμάνο και μίλαγαν για γυφτοσκοπιανιούς. Μαζί με τους μετανάστες και τις μετανάστριες, για τη νομιμοποίηση, για ανθρώπινη ζωή. Πήγε στο παλαιό Εφετείο στη οδό Σωκράτους και είπε είμαστε με τους κολασμένους της γης. Πήγε στις λαϊκές αγορές και τα σούπερ μάρκετ για την ακρίβεια, έκανε μεγάλη καμπάνια για τις ληστείες των τραπεζών, έκανε κατάληψη φωνάζοντας ότι «στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες…». Ο ΣΥΡΙΖΑ κόντρα στην αστυνομοκρατία και τον αυταρχισμό.
Ίσως να πουν κάποιοι ότι όλα αυτά δεν φτάνουν. Ότι έπρεπε να γίνουν περισσότερα, να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ πιο τολμηρός, πιο εναλλακτικός, πιο συγκεκριμένος. Μπορεί. Αλλά ας φανταστούμε την πολιτική χωρίς τη ριζοσπαστική αριστερά. Ας φανταστούμε την κοινωνία χωρίς τα κινήματα. Ας φανταστούμε τη Βουλή χωρίς την αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Ας φανταστούμε και την Ευρωβουλή χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ και τις παρεμβάσεις για μια άλλη Ευρώπη, για την Ευρώπη των Εργαζομένων. Δεν θα ήταν ακόμα πιο γκρίζα η πραγματικότητα, ακόμα πιο θλιβερή;
Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν παντού. Έξω από το νοσοκομείο για την τεμαχισμένη γυναίκα, δίπλα –μαζί με πολλούς και πολλές άλλες- στη γυναίκα, τη μετανάστρια, την εργαζόμενη, την Κ. Κούνεβα. Ήταν στην Τήλο, στους πρώτους γκέι και λεσβιακούς γάμους^ και ήξερε ο ΣΥΡΙΖΑ ότι πάλι θα του κουνούν το δάχτυλο, πάλι θα τον μαλώνουν. Ήταν με τον φοιτητή με τα πράσινα παπούτσια, στα δικαστήρια με τους μαθητές που διώκονταν για ανυπακοή, με τους φυλακισμένους και τα δικαιώματά τους.
Μεγάλος ο κατάλογος: Τοπλού, Μαλιακός, Mall, Θριάσιο, διατηρητέα, χωροταξία, Γκιώνα, Υμηττός, αλλά και αντιρρησίες συνείδησης, θεματικά συνέδρια, κοινούς αγώνες με τους εργαζόμενους και τα κινήματα στην Ευρώπη.
Αυτή την πολιτική στηρίζουμε, αυτό το ψηφοδέλτιο διεκδικούμε να μπει στην κάλπη, τέτοιους αγώνες θα συνεχίσουμε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου