Για το έκτακτο Συνέδριο του ΣΥΝ, έχω δύο απόψεις, που δεν ξέρω ποια είναι σωστή. Η πρώτη είναι: Όταν ένα κόμμα έχει προβλήματα, είτε τα λύνει με εκκαθαρίσεις, διασπάσεις, αποχωρήσεις, κ.λπ. είτε καταφεύγει σε συνέδριο. Δεν είναι σίγουρο πως αυτό το ανώτατο όργανο ενός κόμματος, είναι πανάκεια «δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακία». Μπορεί εκεί να γίνουν μεγαλύτερες ίντριγκες από ό,τι στην κανονική λειτουργία του κόμματος. Αλλά θεωρητικά τα προβλήματα πρέπει να λύνονται συλλογικά.
Και από αυτήν την άποψη βρίσκω πως είναι σωστή η απόφαση να γίνει συνέδριο και από αυτήν εδώ τη στήλη να ευχηθούμε κάθε δυνατή επιτυχία. Η δεύτερη άποψη είναι πως αναγκαστικά ο ΣΥΝ θα δώσει όλη του την ενέργεια γι’ αυτό το Συνέδριο, πράγμα που δεν του αφήνει περιθώριο για πολλά πράγματα. Και αυτό θα έχει σίγουρα επιπτώσεις στον ΣΥΡΙΖΑ, που θα έχει τη μεγαλύτερη του συνιστώσα αδρανή και με βέτο, και να παραπέμπει στις αποφάσεις που θα παρθούν στο Συνέδριο. Και θα προτιμούσα τα προβλήματα του ΣΥΝ να λύνονταν μέσα από τις ομαλές του διαδικασίες. Και, όταν έχεις δύο απόψεις και δεν ξέρεις ποια είναι η σωστή, ή καταλήγεις στο λευκό ή στην αποχή.
Σε αυτήν τη φάση έχουμε και τη δυνατότητα επανεμφάνισης του Αλαβάνου. Με τέσσερις δημόσιες τοποθετήσεις (ΣΕΦ, Ιός Κυριακής, ΕΣΗΕΑ, και Θέατρο ΑΛΦΑ) που κινήθηκαν όλες στον ίδιο άξονα. Έχουμε μια σαφή αριστερή-αντικαπιταλιστική τοποθέτηση, θα έλεγα όχι ιδιαίτερα ριζοσπαστική ούτε ιδιαίτερα καινοτόμα, αλλά καθαρόαιμη «συριζική» που εκφράζει το «λαό του ΣΥΡΙΖΑ» και δεν απέχει από τα συμφωνηθέντα «15 σημεία - Άμεσοι στόχοι πάλης του ΣΥΡΙΖΑ» και που νομίζω, όταν αυτές οι παρεμβάσεις αποκρυσταλλωθούν σε πολιτικό συλλογικό κείμενο, δεν θα έχουμε δυσκολίες να βρεθούμε όλοι, πλην «Λακαιδεμονίων». Δηλαδή των Ανανεωτικών, που θα πρέπει εγκαίρως να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους. Αν θέλουν τον ΣΥΡΙΖΑ, να τον υποστηρίξουν. Αν δεν τον θέλουν, η στοιχειώδης εντιμότητα απαιτεί να πάψουν να τον εκπροσωπούν, να βρουν τη δική τους πολιτική έκφραση και να πάψουν να μιλούν στο όνομα άλλων.
Αλλά, όπως και να έχει η κατάσταση, με τίποτα δεν πρέπει να σταματήσουν οι διεργασίες στον ΣΥΡΙΖΑ και δεν πρέπει να χαθεί ούτε στιγμή. Το κοινωνικό «τσουνάμι» είναι προ των πυλών και μπορεί να ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή. Και για να πούμε μια πικρή αλήθεια. Όλες οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ έχουν τις βαθιές τους ρίζες σε κάποιο «μπολσεβικισμό», όσο και αν αυτός προϊόντος του χρόνου γίνηκε χίλια κομμάτια. Ανάλογη είναι και η πολιτική τους κουλτούρα και όλες τους βρέθηκαν καθηλωμένες μετά τη μεταπολίτευση, όσο και να κατάφεραν θαυμαστά πράγματα στο μέτρο του δυνατού. Η υπέρβαση έγινε με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό που είναι το καινούργιο μετά τη μεταπολίτευση, είναι ο αναρχισμός, έννοια που δύσκολα μπορεί να αποσαφηνίσει κάποιος, από την άποψη της ποικιλίας των απόψεων αλλά και από τις διαφορετικές μορφές δράσης. Εντούτοις, όσα περίεργα, αυθόρμητα, ανεξέλεγκτα πράγματα έγιναν μετά τη μεταπολίτευση, θα έλεγα πως είχαν μια αναρχική «πατέντα» και όχι μια μπολσεβίκικη. Ο αναρχισμός των Προυντόν, Μπακούνιν, Κροπότκιν ή άλλων έχει βαθύτατες φιλοσοφικές και πολιτικές σκέψεις που ουδέποτε αξιοποιήθηκαν από τους μαρξιστές (σε αυτό θα επανέλθουμε).
Η αριστερά του 21ου αιώνα πρέπει να αφομοιώσει όλη την ιστορία της, να διαμορφώσει τη δική της πρωτότυπη σκέψη και αυτός ο βαρύς κλήρος πέφτει στον ΣΥΡΙΖΑ, που θα πρέπει να τον δούμε ως αρχή ενός ευρύτερους κινήματος και όχι σαν μια συμφωνία «κυρίων».
Του
Περικλή Κοροβέση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου