Η μετανάστευση είναι συνέπεια οικονομικής κρίσης, όχι αιτία της

Τη Δευτέρα, 1η Μαρτίου, στα μαγαζιά ανάμεσά μας δεν θα ψωνίζουν μετανάστες, στα λεωφορεία δίπλα μας δεν θα κάθονται πρόσφυγες, στα καφενεία δεν θα πίνουν καφέ παιδιά μεταναστών, στον κινηματογράφο, ο διπλανός μας δεν θα έχει ξένη υπηκοότητα. Στη Γαλλία, την Ιταλία, τη Γερμανία, την Ελλάδα, ίσως και αλλού, οι μετανάστες πρώτης και δεύτερης γενιάς δεν θα συμμετάσχουν σε οικονομικές συναλλαγές στις κοινωνίες που ζουν. Οι μετανάστες, αλλά και όσοι διεκδικούν μαζί τους, θα απέχουν από κάθε οικονομική συναλλαγή. Οι ζωές των ευρωπαίων πολιτών θα είναι πιο φτωχές σε εικόνες, σε συναισθήματα και σε χρήμα.

Πρόκειται για μια πρωτοβουλία της διευρωπαϊκής κίνησης «1η Μαρτίου 2010 - 24 ώρες χωρίς εμάς» με αφετηρία τους πολίτες της Ευρώπης, γιατί, όπως διευκρινίζει η Ντάιμα Κουιντέρο Τουμπερέλ, εκπρόσωπος της ιταλικής κίνησης, «η 1η Μαρτίου είναι μια αφορμή να ανοίξουμε μια συζήτηση για τα ζητήματα των μεταναστών, που δεν είναι εθνικά αλλά πανευρωπαϊκά».
Από την ελληνική πλευρά, ο Νίκο Άγκο, μετανάστης και ο ίδιος, διευκρινίζει ότι πρόκειται για «ειρηνική διαμαρτυρία. Δεν επιθυμούμε να έρθουμε σε αντιπαράθεση με την κοινωνία. Δεν θέλουμε να ρίξουμε νερό στο μύλο του ρατσισμού, της μη ανεκτικότητας. Θέλουμε να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας δια της απουσίας μας».
Οι γάλλοι εκπρόσωποι, Πεγκί Ντερντέρ και Ναντίρ Ντεντούν, της πρωτοβουλίας, που ήταν και η αρχή του μίτου, ξεκίνησαν νομίζοντας «ότι η 1η Μαρτίου θα ήταν η κορύφωση της διαμαρτυρίας μας, η ανταπόκριση όμως μας έδωσε να καταλάβουμε ότι ήταν απλώς η αρχή».

Δεν έχεις δουλειά;
Στη φυλακή

Τα προβλήματα των μεταναστών ανά την Ευρώπη αποτελούν κοινό τόπο, ωστόσο η περιγραφή της πραγματικότητας που βιώνει η Ντάιμα και οι συμπολίτες της στην Ιταλία ταράζει: «Στην Ιταλία σήμερα ζουν 4,5 εκατομμύρια μετανάστες οικονομικοί. Πέρυσι ψηφίστηκε ένας νόμος σύμφωνα με τον οποίο όποιος δεν έχει δουλειά μπορεί να οδηγηθεί στη φυλακή. Νόμος στον οποίο η αντιπολίτευση δεν αντέδρασε. Δεν έχει σημασία πόσα χρόνια ζεις στην Ιταλία, αν έχεις οικογένεια, μπορείς να βρεθείς εκτοπισμένος ή φυλακισμένος.
Τα περασμένα Χριστούγεννα, η ιταλική ακροδεξιά εισήγαγε μια πρακτική, με το όνομα Λευκά Χριστούγεννα, σύμφωνα με την οποία ζητήθηκε από τις δημοτικές αρχές να πηγαίνουν από πόρτα σε πόρτα και να αναζητούν τους μετανάστες. Παράλληλα, έφτιαξε μία δωρεάν τηλεφωνική γραμμή και ζήτησε από τους πολίτες να καταγγέλουν τους μετανάστες χωρίς να απαιτείται κάποιος ιδιαίτερος λόγος. Με αυτήν την πρακτική βρέθηκαν στη φυλακή 4.000 μετανάστες».
Η συζήτηση πηγαίνει στην πρόσφατη εξέγερση στο Ροσάρνο. «Ήταν το χρονικό μιας προαναγγελθείσας εξέγερσης», λέει η Ντάιμα. «Η μαφία ελέγχει πλήρως την πόλη και τους θεσμούς και αποφάσισε να αντικαταστήσει τους αφρικανούς εργάτες στις τοπικές βιομηχανίες με πιο φτηνούς καινούργιους ανατολικοευρωπαίους. Η κυβέρνηση ήταν απούσα».

Η συζήτηση για την εθνική ταυτότητα είναι
αποπροσανατολιστική

Για την Πεγκί και τον Ναντίρ, «η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η δήλωση του υπουργού Εσωτερικών της Γαλλίας ότι ένας Άραβας είναι καλός, πολλοί όμως κακοί. Οι ρατσιστικές δηλώσεις και εκδηλώσεις στην πολιτική γίνονται ολοένα και περισσότερες. Συχνά δεν πρόκειται για άμεσα ρατσιστική γλώσσα, αλλά ωστόσο οξεία και επικίνδυνη. Υπάρχουν άνθρωποι που κατέχουν θεσμικές θέσεις οι οποίοι συμπεριφέρονται απροκάλυπτα ρατσιστικά, π.χ., πρόσφατα ο, εκλεγμένος με την αριστερά, δήμαρχος του Μομπελιέ χαρακτήρισε κάποιους Αλγερινούς συμπολίτες του ως υπάνθρωπους. Ή, πριν δύο εβδομάδες, είπε για έναν σύντροφο από το κόμμα του, ο οποίος είναι εβραίος, ότι δεν είναι όσο καθολικός πρέπει».
«Κάθε φορά που πλησιάζουν εκλογές», διαμαρτύρεται ο Ναντίρ, «ανασύρεται το θέμα της μετανάστευσης και του ισλάμ από μέσα μαζικής ενημέρωσης και θεσμικά όργανα. Είναι ένας τρόπος να προβληθεί ο φόβος για το ισλάμ σε μία Γαλλία που ήδη χαρακτηρίζεται από έντονη ισλαμοφοβία».
Μια ανάλογη κοινωνική συγκυρία με τη δική μας, στη Γαλλία, έφερε τους γάλλους πολίτες εν μέσω μιας συζήτησης περί εθνικής ταυτότητας. Η Πεγκί αντιδρά γιατί «στη διάρκεια της συζήτησης για την εθνική ταυτότητα, ο γάλλος πολίτης ορίστηκε ως λευκός μη μετανάστης. Αυτό απλά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Οι μετανάστες υπάρχουν και συμμετέχουν στην οικοδόμηση της σύγχρονης Γαλλίας. Αυτή η συζήτηση, έτσι όπως γίνεται, έχει ως σκοπό μόνο να αποπροσανατολίσει από τα πραγματικά προβλήματα της γαλλικής κοινωνίας». Στόχος επιθέσεων, όμως, στη γαλλική κοινωνία είναι και η μουσουλμανική μπούργκα. Ο Ναντίρ, παιδί αράβων μεταναστών, υποστηρίζει ότι «το ζήτημα της μπούργκας συνδέεται τεχνητά με τη μετανάστευση, τη στιγμή που στη Γαλλία, το 70% των μουσουλμάνων είναι λευκές που ασπάστηκαν το μουσουλμανισμό».

Σε συνεννόηση
με τα συνδικάτα

Αυτά τα ζητήματα θα βγάλουν στους δρόμους τους γάλλους μετανάστες και όσους θέλουν να διαμαρτυρηθούν στο πλάι τους, την 1η Μαρτίου, οπότε έχουν προγραμματίσει συγκεντρώσεις σε κεντρικά σημεία των μεγάλων γαλλικών πόλεων, δεν θα δουλέψουν, δεν θα καταναλώσουν.
Υπάρχει, όμως, μια διαφοροποίηση στην επιλογή του τρόπου διαμαρτυρίας, μεταξύ των χωρών που συμμετέχουν, ανάλογα με τις ιδιαίτερες συνθήκες. Στην Ελλάδα δεν θα απεργήσουμε, γιατί, όπως μας λέει ο Νίκο, «αν απεργούσαμε, ποιος μετανάστης θα είχε σίγουρη τη θέση του την επομένη;»
Στη Γαλλία δεν είναι πιο… θαρραλέοι, δεν είναι όμως μόνοι. Έχουν την αλληλεγγύη των εργατικών συνδικάτων. «Επικοινωνήσαμε με όλα τα συνδικάτα μιλώντας ανοιχτά μαζί τους. Εκφράστηκαν αρχικά πολύ θετικά, αλλά στο δια ταύτα δίστασαν να κηρύξουν απεργία σε αυτή τη δύσκολη οικονομική συγκυρία. Ωστόσο, θα δημοσιοποιήσουν κείμενο υποστήριξης και θα καλέσουν τα μέλη τους να μην συμμετάσχουν σε οικονομικές συνδιαλλαγές εκείνη την ημέρα και σε ένδειξη συμπαράστασης θα φορέσουν το μπλουζάκι και το σήμα της αποχής της 1ης Μαρτίου». Στην Ελλάδα, όμως, τα συνδικάτα δεν ανταποκρίθηκαν στις εκκλήσεις για συνεργασία.
Τελικά, τη Δευτέρα, 1η Μαρτίου, τα λεφτά που θα μπουν στις τσέπες των ελλήνων ιθαγενών δεν θα τα δώσουν χέρια μεταναστών. Ο μόχθος των μεταναστών όμως θα έχει συνεισφέρει για να διεκπεραιωθούν οι δουλειές των ελλήνων υπηκόων και να επιτευχθεί η ανάπτυξη του ελληνικού κράτους. Ο ιδρώτας τους θα είναι, και αυτήν την ημέρα, κινητήρια δύναμη στις μηχανές μας.

Της
Ζωής Γεωργούλα