Ο ιός του αριστερισμού

Τελικά, ναι, είμαι αριστεριστής. Στη σύγκρουση μεταξύ κυβέρνησης και εργαζομένων στο Δημόσιο είμαι με το μέρος των εργαζομένων. Δεν αρνούμαι ότι οι δημόσιες υπηρεσίες και επιχειρήσεις προσφέρουν άθλιες υπηρεσίες και τρέφουν κηφήνες με σκανδαλώδη για το κοινό αίσθημα προνόμια, αλλά αρνούμαι ότι η αιτία του κακού για όλα αυτά είναι οι εργαζόμενοι. Αρνούμαι ότι οι «κακοί» δημόσιοι υπάλληλοι, εκπαιδευτικοί, γιατροί, καθαρίστριες, μηχανικοί, οδηγοί, τεχνικοί και τεχνήτες οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία. Πώς; Δέρνοντας, εκβιάζοντας, αποπλανώντας τους «αγνούς, χρηστούς» διοικούντες εγκαθέτους της εκάστοτε κυβέρνησης; Υποχρεώνοντας τους υπουργούς να κάνουν μπίζνες με τους εργολάβους, τους φαρμακοβιομήχανους, τους εμπόρους όπλων; Να επιδοτούν τα λαμόγια επιχειρηματίες να παίρνουν μίζες από την Ζίμενς, να δωρίζουν (με το αζημίωτο βέβαια) δημόσιες επιχειρήσεις στους κολλητούς τους, να κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά στην εισφοροκλοπή και την φοροκλοπή;



Είμαι με τους δεύτερους

Ναι, είμαι αριστεριστής. Θεωρώ την οικονομική και εργασιακή πολιτική της κυβέρνησης απαράδεκτη για μια σοσιαλιστική κυβέρνηση. Θεωρώ ότι το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε να κάνει τη βρώμικη δουλειά που δεν μπορούσε να κάνει μια κυβέρνηση της δεξιάς και ας με κατηγορήσετε για επαναστατικό παλιμπαιδισμό.
Τι να κάνω; Στις αντιθέσεις κεφαλαίου - μισθωτής εργασίας, εργοδοτών - εργαζομένων, ισχυρών - αδυνάτων, προνομοιούχων - μη προνομοιούχων είμαι πάντα με την πλευρά του δεύτερου μέρους της αντίθεσης. Δεν είναι θέμα ηθικής. Έτσι αντιδρά ο οργανισμός μου. Φαίνεται ότι ο «ιός του αριστερισμού» που με χτύπησε στα νιάτα μου δεν έχει καταπολεμηθεί. Η ασθένειά μου είναι ανίατη.

Είμαι αριστεριστής

Ναι, είμαι αριστεριστής. Αντί να αποδέχομαι ότι οι ανθρωποθυσίες των εργαζομένων «για να βγει η Ελλάδα από την κρίση» είναι δυσάρεστες μεν, αλλά αναγκαίες, αντί να προσπαθώ να καταλάβω νούμερα για ισοτιμίες, χρηματιστηριακούς δείκτες, ελλείμματα, διαφορικά επιτόκια, κατά κεφαλήν εισόδημα, παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότητα, προσπαθώ να καταλάβω πώς καταφέρνουν και επιβιώνουν σήμερα οι άνθρωποι.

«Δεν δουλεύω πια»

Διαβάζω στη «Republica» την αγωνία ενός εφημέριου μιας εργατικής συνοικίας του Τορίνο: «Ακούμε από τους πολιτικούς υποσχέσεις, προγράμματα, σχέδια. Ένα πράγμα όμως δεν βλέπουμε: την εργασία. Εδώ όλα είναι στάσιμα. Οι ηλικιωμένοι, με τις αποταμιεύσεις μιας ζωής, με τις συντάξεις, συντηρούν τους νέους. Οι νέοι δεν εργάζονται. Όλες οι πόρτες είναι κλειστές γι’ αυτούς. Συμβαίνει και κάποιος 40άρης έρχεται να με βρει στις 3:00 το απόγευμα μιας εργάσιμης ημέρας. Σήμερα δεν δουλεύεις τον ρωτάω. Δεν δουλεύω πια, που απαντά. Εγώ δεν ξέρω τι λένε οι πολιτικοί, που βρίσκονται μακριά από εδώ. Εγώ βλέπω ότι υπάρχει ένα μόνο τεράστιο πρόβλημα: δεν υπάρχει δουλειά. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ανάγκη που υπάρχει. Οι νέοι δεν ελπίζουν σε τίποτε. Αυτοί που είχαν δουλειά και την έχασαν, έχουν χάσει και την εμπιστοσύνη τους. Το να χάνεις τη δουλειά σου σημαίνει να πάψεις να είσαι πολίτης. Είναι σαν να χάνεις την υπηκοότητά σου. Οι ηλικιωμένοι δεν αντέχουν άλλο. Σηκώνουν όλο το βάρος της επιβίωσης της οικογένειας. Έχουν γιους που έχασαν τη δουλειά του και εγγονούς που δεν βρήκαν ποτέ δουλειά. Και τα χρόνια περνούν. Μην περιμένεις μια κοινωνία υγιή, μια ομαλή πολιτική ζωή, όσο δεν υπάρχει δουλειά. Η εξάπλωση της ανεργίας είναι όπως η εξάπλωση μιας επιδημίας: όταν ξεπεράσει κάποιο όριο είναι πολύ αργά».
Η περιγραφή είναι συγκλονιστική και θα μπορούσε να είναι για μια οποιαδήποτε φτωχογειτονιά της Ελλάδας. Χωρίς να αλλάξει ούτε μια λέξη ούτε ένα κόμμα. Και είναι μια περιγραφή που με κάνει να παραδεχθώ χωρίς ενδοιασμό ότι τελικά ναι, είμαι αριστεριστής.

Του
Βασίλη Μουλόπουλου
•