Δεν χάθηκαν τα ίχνη της Κατερίνας...

Πέρασε ένας χρόνος από τον τραγικό θάνατο της Κατερίνας Γκουλιώνη, κατά τη διάρκεια της μεταγωγής της από τις φυλακές της Θήβας. Γράφτηκαν πολλά για την ανυπάκουη Κατερίνα, για τις συνθήκες και τον τρόπο που αυτή χάθηκε. Γράφτηκαν λιγότερα για την ποινικοποίηση της χρήσης εξαρτησιουγόνων ουσιών, για την αντιμετώπιση των εξαρτημένων και του φαινομένου των ναρκωτικών.

Όμως, ο θάνατος της Κατερίνας Γκουλιώνη συνεχίζει να μας απασχολεί. Ο θάνατός της δεν μπορεί να ξεχαστεί. Ίσως γιατί την είχαμε γνωρίσει, γιατί ήταν φίλη μας, γιατί μιλάγαμε καθημερινά, γιατί ήταν τσαμπουκάς, γιατί μαζί με την Μαριάνθη ήταν από τις πρώτες που μπήκαν στο χορό των κινητοποιήσεων, τότε με τη μεγάλη απεργία πείνας.
Συνεχίζει να μας απασχολεί η Κατερίνα, όχι μόνο γιατί ήταν δικός μας άνθρωπος, αλλά και γιατί υπάρχουν και άλλες Κατερίνες που δίνουν το δικό τους αγώνα, ανεβαίνουν το δικό τους Γολγοθά και βρίσκονται αντιμέτωπες με το απάνθρωπο πρόσωπο της εξουσίας.
Με λένε Κατερίνα Γκουλιώνη έλεγε συχνά, τονίζοντας το επίθετο. Μας έλεγε ότι δεν κρύβεται, ότι είναι εδώ, ότι αγωνίζεται, με όνομα και επίθετο. Αυτή ήταν η Κατερίνα...
Αλλά είπαμε, υπάρχουν και άλλες Κατερίνες και ας ήταν αυτή μοναδική. Και οι «Κατερίνες» χάνονται μέσα στα κελιά, στην απομόνωση, στη μεταγωγή... Και οι «Κατερίνες» ξεχνιούνται γιατί δεν έχουν, δεν είχαν τη δύναμη της μιας, αυτής της αντάρτισσας, που ξεσήκωνε τον εαυτό της και τις άλλες, που έγραφε συνθήματα στους τοίχους της φυλακής, που τα έβαζε με τους άντρες δεσμοφύλακες.
Χάθηκε η Κατερίνα, αλλά δεν χάθηκαν τα ίχνη της. Η περπατησιά της έχει αφήσει αποτύπωμα. Και το βλέπουμε στα γράμματα των κρατουμένων, στις τηλεφωνικές μας συζητήσεις, στα χείλη νέων παιδιών, που δεν τη γνώρισαν ποτέ, αλλά την έμαθαν, σε άρθρα εφημερίδων, στη φωτογραφία που έχουμε στα γραφεία μας, στον αγώνα που συνεχίζεται, στις ελπίδες που δεν χάνονται, στη θλίψη, την αγωνία, την οργή...
Οργή γιατί παρά τις υποσχέσεις συνεχίζονται τα βασανιστήρια, οι κολπικοί έλεγχοι. Οργή γιατί οι εξαρτημένοι και εξαρτημένες, αντιμετωπίζονται σαν μιάσματα, σαν έμποροι. Οργή γιατί η Πολιτεία κάνει πως δεν βλέπει ότι η κατασταλτική πολιτική για την αντιμετώπιση των ναρκωτικών, είναι αποτυχημένη. Οργή γιατί οι αιτίες του θανάτου της Κατερίνας Γκουλιώνη δεν έχουν αποκαλυφθεί.
Αλλά Κατερίνα, δεν είναι όλα τα νέα άσχημα. Κάτι άφησε ο αγώνας σου. Να, τα 4/5 καταργήθηκαν. Τόσο αγώνα έδωσες, θυμάσαι;
Άντε ρε Κατερίνα...


Πάνος Λάμπρου