Ανάγκη νέου ενωτικού και προωθητικού πλαισίου για τον ΣΥΡΙΖΑ

Την ανάγκη ενός νέου πολιτικού πλαισίου του ΣΥΡΙΖΑ, που θα επιβεβαιώνει τα ήδη συμφωνηθέντα και ταυτόχρονα θα τα επικαιροποιεί, προτείνουν αρκετοί εντός του σχήματος, ώστε να υπάρξει ένα νέο ξεκίνημα. Ένα νέο ξεκίνημα που θα στηρίζεται στην συλλογικότητα, την επανάκτηση της εμπιστοσύνης και της αλληλεγγύης ανάμεσα στις δυνάμεις που τον συναποτελούν. Άλλωστε, οι οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για να συνεχιστούν τα φαινόμενα κρίσης, που πλέον είναι ορατά σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.
Οι αυξημένοι τόνοι αντιπαράθεσης εντός του ΣΥΡΙΖΑ, οι σοβαρές καθυστερήσεις στην υλοποίηση αποφάσεων, η αδράνεια ως προς τις εντελώς απαραίτητες δράσεις στη συγκυρία, αλλά και οι πολλές και διαφορετικές εκφορές πολιτικού λόγου, στήνουν σκηνικό αναντίστοιχο με τις απαιτήσεις των καιρών. Κοινή διαπίστωση όλων, ωστόσο, είναι ότι λείπουν όσα περιμένει εύλογα ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει επενδύσει σε αυτή την προσπάθεια. Πολλές από τις δημόσιες τοποθετήσεις ή τις κινήσεις που γίνονται, τροφοδοτούν το κλίμα άγονης εσωστρέφειας ή διαμορφώνουν συνθήκες που ευνοούν ξεχωριστές διαδρομές. Υπό αυτή την έννοια είναι εύλογες οι ανησυχίες των μελών του ΣΥΡΙΖΑ, που παρακολουθούν, χωρίς να μπορούν να παρέμβουν, σε εξελίξεις που δυναμιτίζουν τη συνοχή του.
Οι ξεχωριστές συγκεντρώσεις, οι πολιτικές κινήσεις που δεν έχουν προκύψει μέσα από συλλογικές διαδικασίες, όπως, για παράδειγμα, η συνάντηση με τον Αντώνη Σαμαρά, οι αλληλοκαταγγελίες έχουν αποδυναμώσει τη λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ, που περιορίζεται κυρίως σε κινήσεις κορυφής, παρά τις προσπάθειες πολλών τοπικών οργανώσεων για εξωστρεφή πολιτική και κοινωνική δράση.
Απτό δείγμα της δημόσιας εικόνας του ΣΥΡΙΖΑ και οι δημοσκοπήσεις. Οι περισσότερες τοποθετούν τον ΣΥΡΙΖΑ στα όρια της εισόδου στη Βουλή. Προφανώς, δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία η κατάρρευση ολόκληρου του πολιτικού συστήματος. Το αντίθετο, η αριστερά, κυρίως η κινηματική, η ριζοσπαστική, θα μπορούσε έξω από το κάδρο του συστήματος να αναπνεύσει, κυρίως όμως να συσπειρώσει ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, να οργανώσει τις αντιστάσεις, τα δίκτυα αλληλεγγύης, να αποτελέσει την κινητήρια δύναμη των αγώνων.
Ευθύνες εντοπίζονται σε όλες τις πλευρές, σίγουρα όχι εξίσου μοιρασμένες. Ευθύνες εντοπίζονται σε όσους δεν συνέβαλαν στην υλοποίηση της απόφασης «ΣΥΡΙΖΑ παντού». Θα ήταν άλλη η εικόνα αν είχε συγκροτηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ δημοκρατικά, αν τα μέλη του είχαν στα χέρια τους το εγχείρημα. Ευθύνες εντοπίζονται σε όσους αμφισβητούν συνεχώς, σε όσους βάζουν κόκκινες γραμμές, σε όσους αφήνουν να αιωρούνται απειλές αποχώρησης, αλλά και σε όσους ανέχονται τέτοιες πρακτικές. Αλλά και σε όσους υποτιμούν την ανάγκη τόνωσης της συλλογικότητας, και προτιμούν να προβάλλουν τη δική τους κομματική σημαία, βάζοντας σε δοκιμασία το κοινό σπίτι. Η απόφαση του «Mετώπου» να διοργανώσει πολιτική συγκέντρωση στο γήπεδο του Σπόρτιγκ, με πανελλαδική κινητοποίηση, σε αυτή την κατηγορία θα μπορούσε να καταταχθεί. Όταν, μάλιστα, πραγματοποιείται λίγες μέρες μετά την από κοινού αποφασισμένη συγκέντρωση στις 14 Μαΐου. Ας φανταστούμε τι εντύπωση θα προκαλούσε αν την ίδια απόφαση είχε πάρει ο Συνασπισμός, η ΑΝΑΣΑ ή οι Ενεργοί Πολίτες...
Υπάρχει πολιτικός χρόνος για να αντιστραφούν όλα αυτά; Περιορισμένος, αλλά υπάρχει. Και σε αυτόν τον ελάχιστο πολιτικό χρόνο χρειάζεται να γίνουν πολλά. Να ανατραπούν πολλά. Πρώτη προϋπόθεση να γίνει κατανοητό ότι το εγχείρημα ανήκει σε όλο τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι σε λίγους, εκλεκτούς. Η εποχή των κινήσεων κορυφής πρέπει να κλείσει οριστικά. Η δεύτερη, μάλλον είναι αυτονόητη. Ο λαός της κρίσης, ο κόσμος της εργασίας, του μόχθου, οι χιλιάδες άνεργοι και άνεργες, οι νέοι, οι εντός - εκτός, οι αποκλεισμένοι, οι αόρατοι, όπως σωστά είχε ειπωθεί, δεν δικαιολογούν μια αριστερά αμήχανη και εσωστρεφή, δεν τους αφορά. Η αριστερά ή θα συμμερίζεται έμπρακτα την αγωνία τους και θα είναι δίπλα τους ή θα μοιάζει απελπιστικά με τους πρωταγωνιστές ενός πολιτικού συστήματος που δείχνει να σαπίζει και να καταρρέει.

Πάνος Λάμπρου