ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Ανταλλαγές ψηφοφόρων ΔΑΠ και ΠΑΣΠ
Αύξηση των αριστερών παρατάξεων


Με σχετική αύξηση της αποχής, περίπου 4%, διεξάχθηκαν οι φετινές φοιτητικές εκλογές, μία μέρα πριν την πανεργατική απεργία της Πέμπτης. Για άλλη μία φορά οι παρατάξεις δεν «συμφωνούν» στα συγκεντρωτικά αποτελέσματα, ωστόσο συνηγορούν -με ποσοστιαίες αποκλίσεις- στα εξής:
* Η ΔΑΠ, για 25η χρονιά, διατηρεί την πρωτιά αν και η δύναμή της καταγράφεται με αισθητή μείωση της τάξης του 2,5%.
* Η ΠΑΣΠ αύξησε το ποσοστό της, περίπου, 2,6%. Η μόνη παράταξη που διαφωνεί είναι η αιώνια αντίπαλος η ΔΑΠ που «δίνει» αύξηση 0,75%
* Η ΠΚΣ έχασε περίπου 0,5%, σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά
* Τα ΕΑΑΚ αυξήθηκαν κατά προσέγγιση 0,49%. Η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ τζογάρουν το ποσοστό των ΕΑΑΚ δίνοντας αύξηση 1% και 0,22% αντίστοιχα.
* Η ΑΡΕΝ αύξησε την παρουσία της στα ΑΕΙ κατά περίπου 0,5% ενώ «έπεσε» στα ΤΕΙ

Ενδιαφέροντα συμπεράσματα
...αδιαφορία για την κυβερνητική πολιτική



ην Τε­τάρ­τη διε­ξήχ­θη­σαν οι φοι­τη­τι­κές ε­κλο­γές. Στη συ­γκυ­ρία της κρί­σης που βιώ­νου­με έ­χει εν­δια­φέ­ρον να δού­με τι συ­σχε­τι­σμοί δια­μορ­φώ­νο­νται στο φοι­τη­τι­κό σώ­μα. Ένα πρώ­το και εύ­κο­λο συ­μπέ­ρα­σμα έ­χει να κά­νει με τη μείω­ση της συμ­με­το­χής στις ε­κλο­γές, πρό­κει­ται για τη πλή­ρη ταύ­τι­ση των φοι­τη­τών με την πο­λι­τι­κή κρί­ση που φαί­νε­ται να υ­πάρ­χει και στην υ­πό­λοι­πη κοι­νω­νία. Δεν πρό­κει­ται ό­μως μό­νο για α­πα­ξίω­ση της κε­ντρι­κής πο­λι­τι­κής αλ­λά και του φοι­τη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού. Στο κομ­μά­τι των με­τα­βο­λών της πο­λι­τι­κής ε­πιρ­ροής των πα­ρα­τά­ξεων έ­χου­με με­γά­λη πτώ­ση της ΔΑ­Π, αύ­ξη­ση των πο­σο­στών της ΠΑ­ΣΠ, μι­κρή πτώ­ση της ΠΚΣ και μι­κρή αύ­ξη­ση των πο­σο­στών Ε­ΑΑΚ και Α­ΡΕΝ. Πα­ρό­μοια ει­κό­να ε­πι­κρά­τη­σε και στα ΤΕΙ , η αύ­ξη­ση της α­πο­χής πο­σο­στιαία ή­ταν α­κό­μα με­γα­λύ­τε­ρη α­πό αυ­τή των Α­ΕΙ. Οι με­τα­βο­λές στα πο­σο­στά των πα­ρα­τά­ξεων στα ΤΕΙ ή­ταν ί­διες άλ­λα μι­κρό­τε­ρες α­πό αυ­τές των Α­ΕΙ, η μό­νη δια­φο­ρε­τι­κή με­τα­βο­λή α­πό τα Α­ΕΙ ή­ταν η μι­κρή πτώ­ση της Α­ΡΕΝ.
Όταν έ­χου­με μειω­μέ­νη συμ­με­το­χή στις φοι­τη­τι­κές ε­κλο­γές συ­νή­θως λέ­με ό­τι κερ­δί­ζει ο κα­λύ­τε­ρός μη­χα­νι­σμός, σε αυ­τό το πλαί­σιο τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα μπο­ρούν να ι­δω­θούν και α­πό την ελ­πι­δο­φό­ρα πλευ­ρά τους. Πα­ρό­τι ή­ταν α­ντι­πα­ρά­θε­ση μη­χα­νι­σμών, οι δυ­νά­μεις που λει­τουρ­γούν με αυ­τούς τους ό­ρους έ­χα­σαν. Οι δυ­νά­μεις του δι­κομ­μα­τι­σμού μέ­σα στα πα­νε­πι­στή­μια έ­χα­σαν, ο­ρια­κά αλ­λά έ­χα­σαν, αν και το παι­χνί­δι ή­ταν στα μέ­τρα τους. Με­τα­ξύ των ΠΑ­ΣΠ και ΔΑΠ προ­φα­νώς τον κα­λύ­τε­ρό μη­χα­νι­σμό τον έ­χει η πα­ρά­τα­ξή που βρί­σκε­ται στη κυ­βέρ­νη­ση, η ΔΑΠ εί­ναι λο­γι­κό να μην μπο­ρεί να α­ντέ­ξει ορ­γα­νω­τι­κά αυ­τή την α­ντι­πα­ρά­θε­ση, πλη­ρώ­νει τις συ­νέ­πειες της ήτ­τας της Νέ­ας Δη­μο­κρα­τίας στις ε­θνι­κές ε­κλο­γές.
Από την άλ­λη στο κοι­νω­νι­κό πλαί­σιο που βιώ­νου­με ό­λες τις τε­λευ­ταίες μέ­ρες δεν μπο­ρού­με πά­ρα να χα­ρα­κτη­ρί­ζου­με ως α­πο­τυ­χία το γε­γο­νός ό­τι ο εκ­πρό­σω­πος της κυ­βέρ­νη­σης στα πα­νε­πι­στή­μια βγαί­νει κερ­δι­σμέ­νος α­πό αυ­τή την ε­κλο­γι­κή μά­χη. Χρέ­ος της α­ρι­στε­ράς εί­ναι να κα­τα­φέ­ρει να με­τα­φέ­ρει την κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή α­ντι­πα­ρά­θε­ση στο φοι­τη­τι­κό συν­δι­κα­λι­σμό, να κα­τα­φέ­ρει να πεί­σει ό­τι τα μέ­τρα κυ­βέρ­νη­σης-ΔΝΤ μας α­φο­ρούν, μι­λώ­ντας συ­γκε­κρι­μέ­να για τις ε­πι­πτώ­σεις που θα έ­χει η οι­κο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης στην εκ­παί­δευ­ση και το ερ­γα­σια­κό μέλ­λον που θέ­λουν να δια­μορ­φώ­σουν. Ακό­μα να α­πο­κα­λύ­πτει το ρό­λο της ΠΑ­ΣΠ σε αυ­τή την α­ντι­πα­ρά­θε­ση, το ό­τι πρό­κει­ται για τη φω­νή της κυ­βέρ­νη­σης μέ­σα στα πα­νε­πι­στή­μια, πά­ρα το «α­ρι­στε­ρό» προ­φίλ που θέ­λει να δεί­χνει, η πι­στή στο μο­νό­δρο­μο των κυ­βερ­νη­τι­κών μέ­τρων και της προ­σφυ­γής στο ΔΝΤ δεν εί­ναι εύ­κο­λο να κρυ­φτεί, ό­πως και οι ερ­μη­νείες που δί­νει για τους λό­γους που ο­δή­γη­σαν στη κρί­ση εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κές της α­ντί­λη­ψης τους.
Ιδιαί­τε­ρο εν­δια­φέ­ρον έ­χει η για δεύ­τε­ρη συ­νε­χό­με­νη χρο­νιά η πτώ­ση της ΠΚΣ. Σε έ­να βαθ­μό μάλ­λον πλη­ρώ­νει α­κό­μα τη στά­ση που κρά­τη­σε το Δε­κέμ­βρη του 2008 σε συν­δυα­σμό με την πα­ντε­λή πλέ­ον έλ­λει­ψη αυ­το­νο­μίας α­πό τον κομ­μα­τι­κό της φο­ρέα.
Στη κρί­ση του φοι­τη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού που βιώ­νου­με η α­ρι­στε­ρά ο­φεί­λει να δώ­σει α­πα­ντή­σεις και αυ­τό δεν εί­ναι εύ­κο­λο. Εί­ναι α­πα­ραί­τη­το να ξα­να­δού­με τις δο­μές του φοι­τη­τι­κού κι­νή­μα­τος κα­θώς και τα δο­μι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά των ί­διων των α­ρι­στε­ρών πα­ρα­τά­ξεων, για να μην δού­με και του χρό­νου τη συμ­με­το­χή στις ε­κλο­γές να πέ­φτει.

Τζί­μης Αργυ­ρός