Ένας άνθρωπος που... περίσσευε

Μία ακόμα μέρα ξεκινά... Πρέπει να τρέξω να ψωνίσω πριν πάω στη δουλειά. Να θυμηθώ να πάρω ψωμί από το φούρνο. Φτάνοντας στο ταμείο, ανακουφίζομαι που τελικά έχω να καλύψω το λογαριασμό. Αφήνω βιαστικά τα ψώνια στο σπίτι και τρέχω στη δουλειά. Στην Ομόνοια προσπερνώ βιαστικά τα προτεταμένα χέρια με την πινακίδα «πεινάω». Βιάζομαι. Πρέπει να πάω στη δουλειά μου, για να μην απολυθώ. Στο διάλειμμα τρώω στα γρήγορα μία τυρόπιτα και το βλέμμα μου πέφτει στους κάδους σκουπιδιών και σε κάποιον μ’ ένα μπαστούνι που τους ξεψαχνίζει. Τώρα τα έπιασε τα λεφτά του, σκέφτομαι και γυρίζω στον υπολογιστή. Ήρθε η ώρα να σχολάσω και τρέχω να προλάβω το λεωφορείο. Αγανακτώ με τους εκατοντάδες ανθρώπους που έχουν πλημμυρίσει το πεζοδρόμιο και με εμποδίζουν να φτάσω στη στάση. Παρατηρώ ότι κρατάνε μία άδεια σακούλα και συνειδητοποιώ ότι είναι η ώρα για το συσσίτιο. Ωπ, το λεωφορείο πλησιάζει. Πρέπει να τρέξω να το προλάβω. Ευτυχώς μπαίνω τελευταία στιγμή. Ωχ, ελεγκτής. Κάποιος δεν έχει εισιτήριο και τρώει ένα χαράτσι 80 ευρώ. Πάρα πολλά, σκέφτομαι. Το 1/10 του μισθού μου, αλλά ύστερα ξεχνιέμαι σφίγγοντας στη χούφτα το δικό μου εισιτήριο. Κατεβαίνοντας σπρώχνομαι με ανθρώπους που μιλάνε σε μία γλώσσα που δεν καταλαβαίνω. Θα χάσω τη στάση μου, τους σπρώχνω. Επιτέλους σπίτι. Κλειδώνω και αφήνω πίσω μου όλες τις άσχημες εικόνες της ημέρας. Χρειάζομαι και λίγο χρόνο για μένα...
Κάπως έτσι είναι η μέρα του καθενός μας. Την πραγματικότητα τη βλέπουμε, την ακούμε αλλά την προσπερνάμε. Γνωρίζουμε για τις ρατσιστικές επιθέσεις, για τους απολυμένους συνανθρώπους μας, για τα συσσίτια, για τη φτώχεια. Την προσπερνάμε αλλά δεν την ξεπερνάμε.



ΤΡΑΓΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ ΒΡΗΚΕ ΑΣΤΕΓΟΣ ΠΟΥ ΚΟΙΜΟΤΑΝ ΣΕ ΚΑΔΟ
Αρκεί να μην ανακυκλώσουν και εσένα



Aλλη μια φορά η φρίκη επαναλαμβάνεται. Ο κάδος των σκουπιδιών, προσωρινό νυκτερινό καταφύγιο του αστέγου, γίνεται όχημα θανάτου. Γιατί άραγε ο κάδος των σκουπιδιών; Οι άστεγοι είναι χιλιάδες πια σ’ αυτή την πόλη και οι δυνατότητες για διανυκτέρευση ελάχιστες. Ειδικά τώρα που μπήκε ο χειμώνας. Τα χαρτόκουτα συσκευασίας των ψυγείων λιγοστεύουν, πέσαν οι αγορές με την κρίση, οι γέφυρες των λεωφόρων όπως εκείνη της πλατείας Ελαιοτριβείων –Καβάλας και Κωνσταντινουπόλεως– δεν χωράνε το μεγάλο πλήθος, τα έρημα γιαπιά περιφράσσονται, τα εκατοντάδες εγκαταλελειμμένα σπίτια έχουν καρφωμένα με σανίδες τα πορτοπαράθυρα. Οι σκουπιδοτενεκέδες λοιπόν, έχουν καπάκι από πάνω και κάπως μετριάζει το κρύο. Ειδικά αυτοί οι μπλε της ανακύκλωσης έχουν χαρτιά και πλαστικά, μυρίζουν λιγότερο. Τα σκληρά μπουκάλια και τα τενεκεδάκια τα μαζεύουν τακτικά άλλωστε οι απόκληροι ντόπιοι και ξένοι για να βγάλουν λίγα λεπτά στα μηχανήματα ανακύκλωσης. Έτσι ο κάδος γίνεται ιδανικό σπίτι για τη νύχτα. Αρκεί να μην ανακυκλώσουν και εσένα, ρημάδι της ζωής που λέει και το τραγούδι.
Κι όμως υπάρχει το υπουργείο Πρόνοιας μας, που μάλιστα δίνει επιδόματα σε αστέγους (σε τι πλήθος;), ο δήμος με τα κέντρα αστέγων για 240 άτομα συνολικά, οι ευρωφάγες ΜΚΟ και η εκκλησία με τα συσσίτια. Και όλοι αυτοί που γυρίζουν τα βράδια ψάχνοντας για προσωρινή στέγη, χρήστες, ψυχικά άρρωστοι, αλλοδαποί νέοι, γέροι και παιδιά, χωρίς τη δυνατότητα να διεκδικήσουν, να καταλάβουν π.χ. κάποιο από τα πολλά ξενοδοχεία του υποβαθμισμένου κέντρου, που παραμένουν κλειστά εδώ και χρόνια. Βλέπετε τα περισσότερα από αυτά είναι διατηρητέα και δεν κατεδαφίζονται, ανήκουν σε τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία και ΝΠΔΔ και περιμένουν το «καθάρισμα» του κέντρου από τους κολασμένους της γης για αξιοποίηση. Ο δήμος ανατίναξε πρόσφατα το κτίριο του ΝΑΤ για να μην το καταλάβουν οι άστεγοι αλλοδαποί όπως π.χ. το εφετείο (παλαιό ξενοδοχείο ήταν και αυτό).
Αλήθεια και η Αριστερά τι κάνει; Διαπιστώνει το μέγα πρόβλημα θλίβεται και φρίττει; Και συντάσσει υπομνήματα στους αρμοδίους, «και οι Γραμματείς της απορρίπτουν την αίτηση» που λέει και ο ποιητής.
Μήπως, λέω μήπως, θα έπρεπε να οργανώσουμε και να προσπαθήσουμε να κάνουμε ό,τι δεν κάνουν αυτοί που είναι «αρμόδιοι»; Μήπως οι ενεργοί πολίτες θα πρέπει να αναλάβουν αυτή την πρωτοβουλία; Δεν ωφελεί να χύνουμε τα κροκοδείλια δάκρυά μας, βολεμένοι στο όποιο σπίτι μας, για τους απόβλητους της ζωής που θα κοιμούνται ακόμα και στον κάδο των σκουπιδιών για να γίνουν λιώμα στο μύλο του απορριμματοφόρου, πτώματα «αγνώστων λοιπόν στοιχείων» που δεν κάνουν ούτε για ανακύκλωση, ούτε ακόμα για το μάθημα ανατομίας των φοιτητών της ιατρικής. Μήπως;

Κώστας Τσαλαπάτης