Τι ψηφίζει ο γκασμάς

του Πέτρου Αργυρίου


Πρωθυπουργοί μας μας έχουνε πει φρενοβλαβείς. Πρόσφατα διεφθαρμένους. Και μονίμως μας συμπεριφέρονται σαν να ΄μαστε άβουλα, ανίκανα και ηλίθια πλάσματα. Και για μια ακόμη φορά η εκλογική διαδικασία επαλήθευσε τους χαρακτηρισμούς τους.

Γιατί οι εκλογές αυτές δεν ήταν αυτοδιοικητικές. Ο πρωθυπουργός σε ένα στοίχημα πολιτικού τσαμπουκά φρόντισε να τις μεταστοιχειώσει σε μνημονιακή δημοσκόπηση που θα έκρινε το μέλλον του τόπου. Και οι Έλληνες ψηφοφόροι αποφάσισαν ότι οι Έλληνες είναι ανίκανοι να αυτοδιοικηθούν, οι Έλληνες αποφάσισαν να μην πιστέψουν στους δυνάμεις τους και να νομιμοποιήσουν το νταβατζιλίκι του διπλού μηχανισμού “στήριξης” και τα πολιτικά ανδρείκελα του.
Δεν θα σταθώ στην ανεύθυνη στάση των υποψήφιων αυτοδιοικητικών που αντί, μπροστά στη θρασύτατη πρόκληση του πρωθυπουργού που απαξίωσε πλήρως την αυτοδιοίκηση, αντί λοιπόν να προστατεύσουν την αυτοδιοίκηση διαχωρίζοντας σαφώς τη θέση τους από το Δίλημμα Παπανδρέου και να παραδώσουν την κομματική τους ταυτότητα έδειξαν πόσο πιστά σκυλιά είναι, όχι δε θα σταθώ σε αυτούς. Δεν περιμέναμε κάτι καλύτερο από αυτούς, ακόμη και τους ικανότερούς τους.

Αυτό που περιμέναμε, ή ελπίζαμε τουλάχιστον, είναι ότι ο Ελληνικός λαός, μπροστά στην αδιαμφισβήτητη βαρβαρότητα της πολιτικής που του ασκείται, μπροστά σε πολιτικές κοκκαλοθραύστες που όμοιες της δεν έχει δει ο δυτικός κόσμος εδώ και δεκαετίες, μπροστά στην κατάργηση όλων των κεκτημένων και των περισσοτέρων υποχρεώσεων του κράτους προς τον πολίτη, μπροστά στην αδυσώπητη λαίλαπα του καπιταλισμού τελευταίου τύπου και μπροστά στην χούντα του δικομματισμού και την οικονομική κατοχή του από ξένα κέντρα, μπροστά σε όλον αυτόν τον απάνθρωπο παραλογισμό που σκάει με όλη του την ορμή πρώτα στην Ελλάδα για να συνεχίσει νομιμοποιημένος και σε άλλους Ευρωπαϊκούς λαούς, μπροστά σε αυτά τα φαινόμενα, περιμέναμε, ελπίζαμε, προσευχόμασταν ότι ο Ελληνικός λαός θα άρθρωνε ένα ηρωικό όχι και ότι θα έστελνε ένα βροντερό μήνυμα σε όλους τους λαούς της Ευρώπης...

Π...τσες μπλε και πράσινα άλογα. Κάπου εδώ, όπως έχει διατυπωθεί ξανά, οι φαντασιακές προβολές τελειώνουν. Κάπου εδώ η σκληρή πραγματικότητα ενός αναίσθητου και ανήθικου έθνους γίνονται οριστικές και αμετάκλητες. Κάπου εδώ οι ελπίδες για μια ειρηνική μετάβαση προς τη δημοκρατία εξαντλούνται. Γιατί αυτοί οι Έλληνες, έχουν διαφθαρεί τόσο πολύ από την εξουσία, που ακόμη και μετά από εθνικές καταστροφές στηρίζουν πολιτικές και οικονομικές μαφίες, τις ομάδες ακριβώς που προκάλεσαν τις καταστροφές. 60% + των ενεργών ψηφοφόρων ψήφισαν τη δικομματική μαφία. Πολλοί από αυτούς είναι οι ίδιοι που βρίζουν τους ανθρώπους που ψήφισαν, που νιώθουν τη “δίκαια” οργή να τους γιαουρτώσουν, να μπουν στη βουλή, να απαλλοτριώσουν τις κλεμμένες από αυτούς περιουσίες... Τα λένε στις κουβέντες τους στις γυναίκες τους στα παιδιά τους. Και όταν έρχεται η ώρα να εκφραστούν πολιτικά, να πάρουν στα χέρια τους τη ζωή τους, καταλαμβάνονται από το εξαρτημένο αντανακλαστικό της υποταγής. Ψευτοπερήφανοι, τσάμπα μάγκες, κατίνες. Και πλέον, συνένοχοι σε τεράστια εγκλήματα. Δεν υπάρχουν πλέον άλλοθι. Δεν είναι μόνο οι πολιτικοί για γιαούρτωμα και χλεύη. 60% + των Ελλήνων, η εκλογική ραχοκοκκαλιά της μαφίας, είναι εξίσου χυδαίοι και συνένοχοι. Άντε να εξαιρεθεί από αυτούς ένα 5% που ψήφισε αυτοδιοικητικά αποδεδειγμένα ικανούς και πρόθυμους να υπηρετήσουν τον τόπο τους υποψηφίους.

Οι υπόλοιποι τι έχετε πάθει; Το σύνδρομο της Στοκχόλμης; Γιατί μας εκδικείστε τόσο ανάλγητα; Επειδή τολμάμε ακόμη να ονειρευόμαστε έναν πιο ανθρώπινο κόσμο όταν εσείς έχετε στερέψει από όνειρα και οράματα;

Τα αποτελέσματα των εκλογών ήταν φρικιαστικά. Το ότι αναμενόμενα το κάνει ακόμη περισσότερα φρικιαστικά. Ένας κομματικός, σκανδαλώδης και χυδαία λαϊκιστής, αμόρφωτος και ακαλλιέργητος “Μακεδόνας” σαρώνει στη Θεσσαλονίκη. Η ελπίδα για ανεξάρτητο περιφερειάρχη στην Αθήνα έσβησε. Η ελληνική εκδοχή του ναζισμού, νομιμοποιείται πολιτικά στην Αθήνα με 5,+%. Οι προοδευτικές δυνάμεις δεν πείθουν κανένα. Ναι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ χάνουν δυνάμεις... κρατούν όμως την εξουσία. Και για αυτό, είναι οι νικητές των εκλογών. Οι απώλειες τους είναι μεγάλες, ιστορικά χαμηλά τα ποσοστά τους, αλλά η νίκη τους δεν είναι πύρρειος. Τίποτε δεν θα αλλάξει στο πολιτικό σκηνικό την επόμενη μέρα. Και φυσικά η αποχή δεν τους τρομάζει. Μέχρι και τους εκλογικούς καταλόγους αλλάξαν (τουλάχιστον στη Θεσσαλονίκη όπου ψηφίζω και όπου είχα τη δυνατότητα να παρατηρήσω το φαινόμενο) για να εκτρέψουν τους δυσαρεστημένους προς την αποχή.
Οι εκλογές αυτό που δείξαν είναι αμηχανία, αδυναμία, συμμόρφωση σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι η εποχή και οι προκλήσεις της θα επέτρεπαν. Δείχνει τη βαθιά μοιρολατρία μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού. Τίποτε δεν άλλαξε με τις εκλογές αυτά σε μια εποχή που εναγωνίως ψάχνει για λύσεις και προτάσεις.

Οι εκλογές αυτές είχαν θεωρητικά τη δυναμική να σπάσουν και τα δύο μεγάλα κόμματα, να τα διαλύσουν μέσα σε διάστημα μηνών. Οι περισσότεροι από τους Έλληνες ψηφοφόρους δεν το θέλησαν αυτό. Τους αξίζουν οι πολιτικοί και οι πολιτικές που θα τους έρθουν. Είναι απολύτως άξιοι της μοίρας τους. Το θέμα είναι το τι θα συμβεί με το προοδευτικό και σκεπτόμενο κομμάτι της Ελλάδας.

Για δεκαετίες τώρα μας δηλητηριάζουν με πολιτικούς μύθους για τον Έλληνα που μισεί την εξουσία. Μας λένε ψέματα. Ο Έλληνας μισεί να του επιβάλλονται σε ατομικό και μόνο επίπεδο. Σε συλλογικό επίπεδο οι Έλληνες είναι φίλοι και πυλώνες της εξουσίας. Όσο υπήρχε η βασιλεία ισχυρή, πολλοί από τους Έλληνες ήταν βασιλόφρονες, όσο η ορθόδοξη εκκλησία είναι ισχυρή, οι περισσότεροι Έλληνες προσδιορίζονται από αυτήν την εξουσία, όσο η δικτατορία ήταν κραταιά, οι περισσότεροι Έλληνες απλά ζούσαν τις ζωές τους. Ο καταλληλότερος πρωθυπουργός είναι πάντα ο εν ενεργεία πρωθυπουργός. Οι Έλληνες, σε συλλογικό επίπεδο, συνήθως φιλούν τα πόδια της εξουσίας, όσο βρώμικα και αν είναι αυτά, σε όσα πτώματα και αν έχει πατήσει αυτή.

Ο Έλληνας, περισσότερο συχνά από ότι όχι, υπήρξε καθεστωτικός. Και σήμερα το ψυχολογικό κλίμα ανάμεσα σε καθεστωτικούς και σε λιγότερο ή περισσότερο αντικαθεστωτικούς είναι εξαιρετικά άσχημο. Η απόσταση αγεφύρωτη.

Δεν τους λυπάμαι πλέον τους καθεστωτικούς. Η αμάθεια και η απάθεια απέναντι στους βιαστούς τους δεν είναι άλλοθι. Έχουν τη δύναμη να πολεμήσουν, ειρηνικά ακόμη, και την πετούν στα σκουπίδια της ιστορίας βλάπτοντας μαζί με τον εαυτό τους και όλους τους συμπολίτες τους και το μέλλον των παιδιών. Βρε άθλιοι, τα παιδιά το Δεκέμβρη του 2008 τι νομίζετε ότι θέλαν, περισσότερα Ps; Δεν καταλαβαίνετε ότι είστε ο καταστροφέας του παρόντος τους και ο εχθρός του μέλλοντος τους;

Όχι δεν τον λυπάμαι τον καθεστωτικό. Τους υπόλοιπους Έλληνες λυπάμαι. Και το ερώτημα δεν είναι πλέον πως θα ξυπνήσουμε τη σπίθα της κριτικής σκέψης και του ανθρωπισμού μέσα τους, αλλά πως θα οργανωθούμε για να αυτοπροστατευτούμε από δαύτους. Πως θα χτίσουμε την κιβωτό της Νόησης σε μια εποχή κατακλυσμιαίου απανθρωπισμού.

Και σε αυτό η ευθύνη της αριστεράς είναι τεράστια. Η πολυφωνία είναι και επιθυμητή και αναγκαία για τη δημοκρατία. Η πολυδιάσπαση όμως είναι απλά το τρικ της εξουσίας για να κρατά μια αριστερά απέλπιδα και εκτεθειμένη. Αρκετούς οπλαρχηγούς είχαμε μέχρι τώρα. Δεν υπάρχει καμία ελπίδα χωρίς μια ποικιλόμορφη αλλά ενιαία αριστερά που αναγνωρίζει τις συνθήκες του 21ου αιώνα. Όποιος δεν αναγνωρίζει αυτή την ιστορική ανάγκη αυτονόητα δεν μπορεί να θεωρείται αριστερός σε μια εποχή άλυτων κρίσεων και καταπιέσεων.

TV Χωρίς Σύνορα
του Πέτρου Αργυρίου