Δώρο Πάσχα στις αγορές..
Πολιτική:
Α. Π. Θάνος: Από το τηγάνι της ΕΕ στη φωτιά του ΔΝΤ
Νάσος Ηλιόπουλος: Ο νέος γραμματέας της Νεολαίας Συνασπισμού σε συνέντευξή του στον Π. Λάμπρου δηλώνει «Να περάσουμε από τα λόγια στην πράξη»
Συνασπισμός: Η ΚΠΕ αποφασίζει για κείμενο κορμό αλλά χωρίς τη συναίνεση του συνόλου της αριστεράς του Π. Λάμπρου
Για την οικονομία:
Γράφουν:
Σ. Ρομπόλης: Οικονομική κρίση και κρίση απασχόλησης
Σταύρος Τομπάζος: Τα αίτια της καπιταλιστικής κρίσης
Τόμας Μόρβα: Ο Ούγγρος οικονομολόγος σε συνέντευξη του στην Ι. Δρόσου περιγράφει το «πως η Ουγγαρία ξανακύλησε στην αγκαλιά του ΔΝΤ»
Μ. Μπαλαούρας: Ακόμα πιο ταξική η φορολογία
Η Ομάδα Ρόζα για την κρίση: Υπάρχει και άλλος δρόμος
Για τη Σύνοδο Κορυφής γράφουν:
Κ. Βεργόπουλος
Βένιος Αγγελόπουλος
Αντ. Νταβανέλος
Μαρ. Καραμεσίνη
Θ. Παρασκευόπουλος
Γ. Μπόμπος
Κοινωνία:
Ηλέκτρα Βισκαδουράκη: Κοινωνικός βρόγχος η ανεργία
Η εργοδοτική βία ξανά στο δρόμο μας. Με αφορμή την απόλυση και επίθεση σε εργαζόμενη, γράφουν η Ζ. Γεωργούλα και η Ι. Δρόσου
Κ. Κούνεβα: «Να μην κάνει πίσω, να μη φοβάται τίποτα», συνέντευξη της στην «Εποχή»
Βατραχάνθρωποι σε υπηρεσία μίσους
Πάτρα: Επιχείρηση-σκούπα «καθαρίζει» ξανά τους δρόμους της
Ανήλικη παραβατικότητα: Βελτιώσεις-παρωδία στο νομοσχέδιο
Δίκη Κορκονέα, Μάριος Ζ, ο ομαδικός βιασμός στην Αμάρυνθο
Διεθνή:
Κολομβία: Εκλογές χωρίς προοπτική, του Κ. Αθανασίου
Ιταλία: Ήττα Μπερλουσκόνι, του Αργ. Παναγόπουλου
Γαλλία: Σαρωτική νίκη της Αριστεράς, του Μ. Κ.
Ισπανία – Πορτογαλία: Αναζητώντας εθνικές λύσεις σ’ ένα διεθνές πρόβλημα, του Αργ. Παναγόπουλου
Αυξήθηκε το εμπόριο όπλων, του Ν. Σερβετά.
Θέματα:
Επανάσταση του ’21: Τα μεγάλα ζητήματα και οι μικρές αλήθειες, του Στάθη Κουτρουβίδη
Π. Κοροβέσης: Το ΚΚΕ καταγγέλλει ανοιχτά τον...
«Το παιχνίδι του θανάτου», του Θωμά Τσαλαπάτη
Αντρέας Παγουλάτος: αφιέρωμα στη μνήμη του.
Γράφουν:
Λ. Μαλανδρενιώτη, Η. Οικονόμου, Αντ. Μποσκοΐτης, Κ. Κρεμμύδας, Θ. Αγγελόπουλος, Θ. Μικρούτσικος, Ηλ. Λιούγκος
Επίσης γράφουν: Γ.Μπανιάς, Χ. Γεωργούλας, Μ.Κοτσανίτη, Ι.Σκαντζέλη, Γ. Οικονομίδης, Γ. Φραγκούλης, Στρ. Κερσανίδης
Κυριακή 28 Μαρτίου 2010
Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010
«Πράσινη ανάπτυξη» και «πράσινα άλογα»
Σε πρόσφατα δημοσιεύματα εκφράστηκαν ανησυχίες για την πρόθεση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να διατηρήσει και τη Β΄ ζώνη προστασίας του Υμηττού στο υπό τροποποίηση διάταγμα της 31/8/78 (ΦΕΚ 544Δ) προστασίας του, αντί να προχωρήσει στην πλήρη εφαρμογή της Α΄ ζώνης προστασίας σε όλο τον Υμηττό, όπως ζητούν χρόνια τώρα, τα τοπικά κινήματα, οι Δήμοι των γύρω περιοχών και οι μαζικοί φορείς. Μια εχθρική ενέργεια, μια ταφόπλακα σε ό,τι έχει απομείνει στον Υμηττό. Και η προηγούμενη κυβέρνηση της Ν.Δ., το Φεβρουάριο του 2009, είχε φέρει σε δημόσια (υποτίθεται) διαβούλευση την τροποποίηση του ισχύοντος Π.Δ. περί ζωνών προστασίας του Υμηττού καταθέτοντας μια απαράδεκτη πρόταση που τεμάχιζε σε ζώνες όλο τον Υμηττό, που επιχειρούσε να νομιμοποιήσει εγκαταστάσεις που ήδη έχουν κριθεί μη νόμιμες από το ΣτΕ., που προέβλεπε θεσμοθέτηση χρήσεων νέων έργων υποδομής και δικτύων στο βουνό, κυρίως νέων μεγάλων οδικών αξόνων, επέκτασης της Αττικής οδού προς τα νότια προάστια και τα Μεσόγεια.
Οι κυβερνήσεις αλλάζουν,
τα συμφέροντα μένουν
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. έφυγε, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ήρθε. Τα σχέδια καταστροφής, όμως, του Υμηττού παραμένουν. Τα πάντα αγοράζονται και πωλούνται και ο Υμηττός είναι ένα μεγάλο οικόπεδο προς αντιπαροχή και ανοικοδόμηση. Ο Υμηττός παρότι είναι ένα φυσικό μνημείο, ένας δημόσιος δασικός χώρος που προστατεύεται από διεθνείς συνθήκες προστασίας Natura, με πλούσιους αρχαιολογικούς χώρους και σπάνια είδη ζώων και φυτών, με μεγάλο αριθμό σπηλαίων, ένας από τους τελευταίους χώρους ανάσας για τους κατοίκους του λεκανοπεδίου της Αττικής, μέρα με τη μέρα καταστρέφεται.
Η προηγούμενη κυβέρνηση της Ν.Δ. είχε δείξει και αυτή τις διαθέσεις της για τον Υμηττό, είχε εξαγγείλει τη δημοπράτηση της κατασκευής νέων αυτοκινητόδρομων μέσα στο βουνό, 82 χιλιομέτρων περίπου. Ένα από τα μεγαλύτερα έργα στην Αττική, ένα φαραωνικής μορφής έργο που δεν θα αντιμετώπιζε και δεν θα έλυνε τα όντως μεγάλα κυκλοφοριακά προβλήματα της Αττικής. Ένα έργο που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ απλά το έχει αναβάλει και το έχει μεταθέσει στο μέλλον δηλώνοντας ότι η νέα δημοπράτηση του έργου θα γίνει μετά την επαναδιαπραγμάτευση και βάσει του νέου Ρυθμιστικού Σχεδίου της Αθήνας.
Ο Υμηττός είναι το ορεκτικό
των μεγαλοεργολάβων
Η κατασκευή αυτών των αυτοκινητόδρομων στον Υμηττό θα είναι το τελειωτικό κτύπημα στο βουνό και βέβαια θα ανοίξει τις ορέξεις για την επιχειρηματική αξιοποίηση του χώρου του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού. «Εθνικό έργο» που εμπνεύστηκαν οι κυβερνήσεις του κ. Σημίτη και του κ. Καραμανλή και μακάρι να μην εμπνεύσει και την κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου, γιατί τα μηνύματα είναι ανησυχητικά. Ήδη μήνες τώρα η κα Μπιρμπίλη του ΥΠΕΚΑ αρνείται να δεχτεί τον Δήμαρχο του Ελληνικού, κ. Κορτζίδη.
Όσον αφορά τώρα την τροποποίηση του ισχύοντος Π.Δ. περί ζωνών προστασίας του Υμηττού (ΦΕΚ 544Δ), η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το ΥΠΕ.ΚΑ, ο Ο.Ρ.ΣΑ. θα πρέπει να αποδείξει στην πράξη και όχι στα μεγαλεπήβολα λόγια περί «πράσινης ανάπτυξης» και «βιώσιμων έργων», με ποιον επιτέλους είναι, με τα συμφέροντα και την αγορά ή με την κοινωνία, τους ανθρώπους και την ίδια τη ζωή.
Ο αγώνας συνεχίζεται και διεκδικεί
Παρόλα όσα συμβαίνουν στον Υμηττό, υπάρχουν ενεργοί πολίτες, μαζικοί φορείς, τοπικά κινήματα, που παλεύουν και αγωνίζονται χρόνια τώρα για την υπεράσπιση της δημόσιας δασικής γης και συνεχίζουν επίμονα να διεκδικούν:
Επέκταση της Α’ Ζώνης προστασίας του Υμηττού σε όλο το βουνό, άμεση αναδάσωση των καμένων εκτάσεων, κατάργηση της εκτός σχεδίου δόμησης και όλων των επεκτάσεων των ρυμοτομικών σχεδίων στον Υμηττό, σύνταξη Δασολογίου με κύρωση των Δασικών Χαρτών και δημιουργία Εθνικού Κτηματολογίου, άμεση ανακήρυξη του Υμηττού σε Εθνικό Δρυμό, δημιουργία Δασαρχείου , άμεση απομάκρυνση των δραστηριοτήτων που δεν συνάδουν με το δασικό χαρακτήρα του βουνού. Να ξεκαθαρίσει το ιδιοκτησιακό καθεστώς του Υμηττού και βέβαια κανένας νέος αυτοκινητόδρομος να μην πληγώσει ξανά τον Υμηττό.
Του
Τάσου Ταστάνη
* Ο Τάσος Ταστάνης είναι Γραμματέας της Π.Κ. του ΣΥΝ Γλυφάδας, αρχιτέκτονας μηχανικός, μέλος της Διαδημοτικής Συντονιστικής Επιτροπής για τη διάσωση του Υμηττού.
Τον προφυλάκισαν γιατί είχε ράστα μαλλιά!...
Η Πανεπιστημίου φλέγεται. Ένας κουκουλοφόρος πετάει μολότοφ εναντίον των ΜΑΤ. Σπεύδει ο αστυνομικός να σβήσει τη φωτιά και αφού τα καταφέρνει σηκώνει το βλέμμα και ο κουκουλοφόρος είναι ακόμα μπροστά του. Έτσι... τον συνέλαβε.
Αυτή είναι η εκδοχή του αστυνομικού που συνέλαβε τον 28χρονο δάσκαλο κολύμβησης, Μάριο Ζ, στην πορεία της 11ης Μαρτίου, μπροστά από την Αγροτική Τράπεζα. «Αν οι αστυνομικοί λένε ψέματα θα τους πέσει φωτιά να τους κάψει», δήλωσε ο Εισαγγελέας στις διαμαρτυρίες της συνηγόρου του, Γ. Κούρτοβικ, ότι οι αστυνομικοί διαστρεβλώνουν την αλήθεια. Τι και αν προσκομίστηκαν φωτογραφίες με το πρόσωπο του Μάριου... χωρίς κουκούλα. Τι και αν στις φωτογραφίες φαίνεται ότι δεν υπήρχε καμία ένταση ούτε δακρυγόνα, ούτε μολότοφ. Τι και αν έσπευσαν στον ανακριτή 15 αυτόπτες μάρτυρες, τους οποίους αρνήθηκε να εξετάσει. Τι και αν στην τσάντα του βρέθηκαν μόνο τα ρούχα της δουλειάς του (φόρμα γυμναστικής και σαμπουάν). Τελικά στη λογική της αδέκαστης δικαιοσύνης η κατάθεση των αστυνομικών είναι ισχυρότερη από την εικόνα. Τελικά τα ράστα, όπως και τα πράσινα παπούτσια, είναι ενοχοποιητικό στοιχείο. Με μόνο μάρτυρα τον αστυνομικό που τον συνέλαβε, ο Μάριος Ζ., κατηγορήθηκε -βάσιμα, κατά τους ανακριτή και εισαγγελέα- για διατάραξη κοινής ειρήνης, απόπειρα πρόκλησης σωματικών βλαβών σε βάρος αστυνομικών, χρήση μολότοφ με την επιβαρυντική διάταξη του «κουκουλονόμου». Με μόνο μάρτυρα έναν αστυνομικό, οδηγήθηκε στις φυλακές Κορυδαλλού, για να προστατευθεί η κοινωνία από την παρουσία του.
Ο υπουργός «Προστασίας» του Πολίτη, ύστερα από τις διαστάσεις που έχει πάρει η καταφανώς άδικη και έκνομη προφυλάκιση του Μάριου δήλωσε: «Εδώ και λίγες ημέρες, ορισμένοι προσπαθούν να δημιουργήσουν κλίμα έντασης και αμφισβήτησης γύρω από την σύλληψη ενός νεαρού που φέρεται να επιτέθηκε σε αστυνομικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια της πορείας της 11ης Μαρτίου. Επικαλούμενοι δήθεν ντοκουμέντα ή περαιτέρω μαρτυρίες (...) στην ουσία αμφισβητούν την αποστολή των Αρχών, αστυνομικών και δικαστικών, να εφαρμόσουν το νόμο (…) Έχω ζητήσει περαιτέρω ενημέρωση και διευκρινίσεις για την υπόθεση και παρακολουθώ στενά την εξέλιξή της.»
Το μόνο ξεκάθαρο μήνυμα από τη δήλωση του κ. Χρυσοχοϊδη είναι ότι οι φωτογραφίες και οι μαρτυρίες πολιτών είναι δήθεν ντοκουμέντα. Ότι ο κ. Χρυσοχοϊδης βλέπει στις φωτογραφίες έναν κουκουλοφόρο που επιτίθεται στις αστυνομικές δυνάμεις… Μήπως τελικά με το σαμπουάν του Μάριου πρέπει να πλύνει τα μάτια του, μπας και δει αυτό που δείχνουν οι εικόνες;
Ιωάννα Δρόσου
*Το δικαστήριο αρνείται να δεχτεί τις φωτογραφίες που έχουν καταγράψει τον Μάριο Ζ. Να συλλαμβάνεται χωρίς κουκούλα. Ίσως γιατί η δικαιοσύνη είναι «τυφλή», όπως, άλλωστε, και ο υπουργός Προστασίας (;) Μ. Χρυσοχοϊδης που μιλά για «δήθεν ντοκουμέντα».
•Υπογράφουμε για την αποφυλάκιση του Μάριου στο
http://petitiononline.com/mariosz/petition.html
•Επισκεφτείτε το blog να δείτε τις εικόνες και τα βίντεο που αποδεικνύουν την αθωότητα του Μάριου
Αυτή είναι η εκδοχή του αστυνομικού που συνέλαβε τον 28χρονο δάσκαλο κολύμβησης, Μάριο Ζ, στην πορεία της 11ης Μαρτίου, μπροστά από την Αγροτική Τράπεζα. «Αν οι αστυνομικοί λένε ψέματα θα τους πέσει φωτιά να τους κάψει», δήλωσε ο Εισαγγελέας στις διαμαρτυρίες της συνηγόρου του, Γ. Κούρτοβικ, ότι οι αστυνομικοί διαστρεβλώνουν την αλήθεια. Τι και αν προσκομίστηκαν φωτογραφίες με το πρόσωπο του Μάριου... χωρίς κουκούλα. Τι και αν στις φωτογραφίες φαίνεται ότι δεν υπήρχε καμία ένταση ούτε δακρυγόνα, ούτε μολότοφ. Τι και αν έσπευσαν στον ανακριτή 15 αυτόπτες μάρτυρες, τους οποίους αρνήθηκε να εξετάσει. Τι και αν στην τσάντα του βρέθηκαν μόνο τα ρούχα της δουλειάς του (φόρμα γυμναστικής και σαμπουάν). Τελικά στη λογική της αδέκαστης δικαιοσύνης η κατάθεση των αστυνομικών είναι ισχυρότερη από την εικόνα. Τελικά τα ράστα, όπως και τα πράσινα παπούτσια, είναι ενοχοποιητικό στοιχείο. Με μόνο μάρτυρα τον αστυνομικό που τον συνέλαβε, ο Μάριος Ζ., κατηγορήθηκε -βάσιμα, κατά τους ανακριτή και εισαγγελέα- για διατάραξη κοινής ειρήνης, απόπειρα πρόκλησης σωματικών βλαβών σε βάρος αστυνομικών, χρήση μολότοφ με την επιβαρυντική διάταξη του «κουκουλονόμου». Με μόνο μάρτυρα έναν αστυνομικό, οδηγήθηκε στις φυλακές Κορυδαλλού, για να προστατευθεί η κοινωνία από την παρουσία του.
Ο υπουργός «Προστασίας» του Πολίτη, ύστερα από τις διαστάσεις που έχει πάρει η καταφανώς άδικη και έκνομη προφυλάκιση του Μάριου δήλωσε: «Εδώ και λίγες ημέρες, ορισμένοι προσπαθούν να δημιουργήσουν κλίμα έντασης και αμφισβήτησης γύρω από την σύλληψη ενός νεαρού που φέρεται να επιτέθηκε σε αστυνομικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια της πορείας της 11ης Μαρτίου. Επικαλούμενοι δήθεν ντοκουμέντα ή περαιτέρω μαρτυρίες (...) στην ουσία αμφισβητούν την αποστολή των Αρχών, αστυνομικών και δικαστικών, να εφαρμόσουν το νόμο (…) Έχω ζητήσει περαιτέρω ενημέρωση και διευκρινίσεις για την υπόθεση και παρακολουθώ στενά την εξέλιξή της.»
Το μόνο ξεκάθαρο μήνυμα από τη δήλωση του κ. Χρυσοχοϊδη είναι ότι οι φωτογραφίες και οι μαρτυρίες πολιτών είναι δήθεν ντοκουμέντα. Ότι ο κ. Χρυσοχοϊδης βλέπει στις φωτογραφίες έναν κουκουλοφόρο που επιτίθεται στις αστυνομικές δυνάμεις… Μήπως τελικά με το σαμπουάν του Μάριου πρέπει να πλύνει τα μάτια του, μπας και δει αυτό που δείχνουν οι εικόνες;
Ιωάννα Δρόσου
*Το δικαστήριο αρνείται να δεχτεί τις φωτογραφίες που έχουν καταγράψει τον Μάριο Ζ. Να συλλαμβάνεται χωρίς κουκούλα. Ίσως γιατί η δικαιοσύνη είναι «τυφλή», όπως, άλλωστε, και ο υπουργός Προστασίας (;) Μ. Χρυσοχοϊδης που μιλά για «δήθεν ντοκουμέντα».
•Υπογράφουμε για την αποφυλάκιση του Μάριου στο
http://petitiononline.com/mariosz/petition.html
•Επισκεφτείτε το blog να δείτε τις εικόνες και τα βίντεο που αποδεικνύουν την αθωότητα του Μάριου
Δεν χάθηκαν τα ίχνη της Κατερίνας...
Πέρασε ένας χρόνος από τον τραγικό θάνατο της Κατερίνας Γκουλιώνη, κατά τη διάρκεια της μεταγωγής της από τις φυλακές της Θήβας. Γράφτηκαν πολλά για την ανυπάκουη Κατερίνα, για τις συνθήκες και τον τρόπο που αυτή χάθηκε. Γράφτηκαν λιγότερα για την ποινικοποίηση της χρήσης εξαρτησιουγόνων ουσιών, για την αντιμετώπιση των εξαρτημένων και του φαινομένου των ναρκωτικών.
Όμως, ο θάνατος της Κατερίνας Γκουλιώνη συνεχίζει να μας απασχολεί. Ο θάνατός της δεν μπορεί να ξεχαστεί. Ίσως γιατί την είχαμε γνωρίσει, γιατί ήταν φίλη μας, γιατί μιλάγαμε καθημερινά, γιατί ήταν τσαμπουκάς, γιατί μαζί με την Μαριάνθη ήταν από τις πρώτες που μπήκαν στο χορό των κινητοποιήσεων, τότε με τη μεγάλη απεργία πείνας.
Συνεχίζει να μας απασχολεί η Κατερίνα, όχι μόνο γιατί ήταν δικός μας άνθρωπος, αλλά και γιατί υπάρχουν και άλλες Κατερίνες που δίνουν το δικό τους αγώνα, ανεβαίνουν το δικό τους Γολγοθά και βρίσκονται αντιμέτωπες με το απάνθρωπο πρόσωπο της εξουσίας.
Με λένε Κατερίνα Γκουλιώνη έλεγε συχνά, τονίζοντας το επίθετο. Μας έλεγε ότι δεν κρύβεται, ότι είναι εδώ, ότι αγωνίζεται, με όνομα και επίθετο. Αυτή ήταν η Κατερίνα...
Αλλά είπαμε, υπάρχουν και άλλες Κατερίνες και ας ήταν αυτή μοναδική. Και οι «Κατερίνες» χάνονται μέσα στα κελιά, στην απομόνωση, στη μεταγωγή... Και οι «Κατερίνες» ξεχνιούνται γιατί δεν έχουν, δεν είχαν τη δύναμη της μιας, αυτής της αντάρτισσας, που ξεσήκωνε τον εαυτό της και τις άλλες, που έγραφε συνθήματα στους τοίχους της φυλακής, που τα έβαζε με τους άντρες δεσμοφύλακες.
Χάθηκε η Κατερίνα, αλλά δεν χάθηκαν τα ίχνη της. Η περπατησιά της έχει αφήσει αποτύπωμα. Και το βλέπουμε στα γράμματα των κρατουμένων, στις τηλεφωνικές μας συζητήσεις, στα χείλη νέων παιδιών, που δεν τη γνώρισαν ποτέ, αλλά την έμαθαν, σε άρθρα εφημερίδων, στη φωτογραφία που έχουμε στα γραφεία μας, στον αγώνα που συνεχίζεται, στις ελπίδες που δεν χάνονται, στη θλίψη, την αγωνία, την οργή...
Οργή γιατί παρά τις υποσχέσεις συνεχίζονται τα βασανιστήρια, οι κολπικοί έλεγχοι. Οργή γιατί οι εξαρτημένοι και εξαρτημένες, αντιμετωπίζονται σαν μιάσματα, σαν έμποροι. Οργή γιατί η Πολιτεία κάνει πως δεν βλέπει ότι η κατασταλτική πολιτική για την αντιμετώπιση των ναρκωτικών, είναι αποτυχημένη. Οργή γιατί οι αιτίες του θανάτου της Κατερίνας Γκουλιώνη δεν έχουν αποκαλυφθεί.
Αλλά Κατερίνα, δεν είναι όλα τα νέα άσχημα. Κάτι άφησε ο αγώνας σου. Να, τα 4/5 καταργήθηκαν. Τόσο αγώνα έδωσες, θυμάσαι;
Άντε ρε Κατερίνα...
Πάνος Λάμπρου
Όμως, ο θάνατος της Κατερίνας Γκουλιώνη συνεχίζει να μας απασχολεί. Ο θάνατός της δεν μπορεί να ξεχαστεί. Ίσως γιατί την είχαμε γνωρίσει, γιατί ήταν φίλη μας, γιατί μιλάγαμε καθημερινά, γιατί ήταν τσαμπουκάς, γιατί μαζί με την Μαριάνθη ήταν από τις πρώτες που μπήκαν στο χορό των κινητοποιήσεων, τότε με τη μεγάλη απεργία πείνας.
Συνεχίζει να μας απασχολεί η Κατερίνα, όχι μόνο γιατί ήταν δικός μας άνθρωπος, αλλά και γιατί υπάρχουν και άλλες Κατερίνες που δίνουν το δικό τους αγώνα, ανεβαίνουν το δικό τους Γολγοθά και βρίσκονται αντιμέτωπες με το απάνθρωπο πρόσωπο της εξουσίας.
Με λένε Κατερίνα Γκουλιώνη έλεγε συχνά, τονίζοντας το επίθετο. Μας έλεγε ότι δεν κρύβεται, ότι είναι εδώ, ότι αγωνίζεται, με όνομα και επίθετο. Αυτή ήταν η Κατερίνα...
Αλλά είπαμε, υπάρχουν και άλλες Κατερίνες και ας ήταν αυτή μοναδική. Και οι «Κατερίνες» χάνονται μέσα στα κελιά, στην απομόνωση, στη μεταγωγή... Και οι «Κατερίνες» ξεχνιούνται γιατί δεν έχουν, δεν είχαν τη δύναμη της μιας, αυτής της αντάρτισσας, που ξεσήκωνε τον εαυτό της και τις άλλες, που έγραφε συνθήματα στους τοίχους της φυλακής, που τα έβαζε με τους άντρες δεσμοφύλακες.
Χάθηκε η Κατερίνα, αλλά δεν χάθηκαν τα ίχνη της. Η περπατησιά της έχει αφήσει αποτύπωμα. Και το βλέπουμε στα γράμματα των κρατουμένων, στις τηλεφωνικές μας συζητήσεις, στα χείλη νέων παιδιών, που δεν τη γνώρισαν ποτέ, αλλά την έμαθαν, σε άρθρα εφημερίδων, στη φωτογραφία που έχουμε στα γραφεία μας, στον αγώνα που συνεχίζεται, στις ελπίδες που δεν χάνονται, στη θλίψη, την αγωνία, την οργή...
Οργή γιατί παρά τις υποσχέσεις συνεχίζονται τα βασανιστήρια, οι κολπικοί έλεγχοι. Οργή γιατί οι εξαρτημένοι και εξαρτημένες, αντιμετωπίζονται σαν μιάσματα, σαν έμποροι. Οργή γιατί η Πολιτεία κάνει πως δεν βλέπει ότι η κατασταλτική πολιτική για την αντιμετώπιση των ναρκωτικών, είναι αποτυχημένη. Οργή γιατί οι αιτίες του θανάτου της Κατερίνας Γκουλιώνη δεν έχουν αποκαλυφθεί.
Αλλά Κατερίνα, δεν είναι όλα τα νέα άσχημα. Κάτι άφησε ο αγώνας σου. Να, τα 4/5 καταργήθηκαν. Τόσο αγώνα έδωσες, θυμάσαι;
Άντε ρε Κατερίνα...
Πάνος Λάμπρου
Ο ιός του αριστερισμού
Τελικά, ναι, είμαι αριστεριστής. Στη σύγκρουση μεταξύ κυβέρνησης και εργαζομένων στο Δημόσιο είμαι με το μέρος των εργαζομένων. Δεν αρνούμαι ότι οι δημόσιες υπηρεσίες και επιχειρήσεις προσφέρουν άθλιες υπηρεσίες και τρέφουν κηφήνες με σκανδαλώδη για το κοινό αίσθημα προνόμια, αλλά αρνούμαι ότι η αιτία του κακού για όλα αυτά είναι οι εργαζόμενοι. Αρνούμαι ότι οι «κακοί» δημόσιοι υπάλληλοι, εκπαιδευτικοί, γιατροί, καθαρίστριες, μηχανικοί, οδηγοί, τεχνικοί και τεχνήτες οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία. Πώς; Δέρνοντας, εκβιάζοντας, αποπλανώντας τους «αγνούς, χρηστούς» διοικούντες εγκαθέτους της εκάστοτε κυβέρνησης; Υποχρεώνοντας τους υπουργούς να κάνουν μπίζνες με τους εργολάβους, τους φαρμακοβιομήχανους, τους εμπόρους όπλων; Να επιδοτούν τα λαμόγια επιχειρηματίες να παίρνουν μίζες από την Ζίμενς, να δωρίζουν (με το αζημίωτο βέβαια) δημόσιες επιχειρήσεις στους κολλητούς τους, να κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά στην εισφοροκλοπή και την φοροκλοπή;
Είμαι με τους δεύτερους
Ναι, είμαι αριστεριστής. Θεωρώ την οικονομική και εργασιακή πολιτική της κυβέρνησης απαράδεκτη για μια σοσιαλιστική κυβέρνηση. Θεωρώ ότι το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε να κάνει τη βρώμικη δουλειά που δεν μπορούσε να κάνει μια κυβέρνηση της δεξιάς και ας με κατηγορήσετε για επαναστατικό παλιμπαιδισμό.
Τι να κάνω; Στις αντιθέσεις κεφαλαίου - μισθωτής εργασίας, εργοδοτών - εργαζομένων, ισχυρών - αδυνάτων, προνομοιούχων - μη προνομοιούχων είμαι πάντα με την πλευρά του δεύτερου μέρους της αντίθεσης. Δεν είναι θέμα ηθικής. Έτσι αντιδρά ο οργανισμός μου. Φαίνεται ότι ο «ιός του αριστερισμού» που με χτύπησε στα νιάτα μου δεν έχει καταπολεμηθεί. Η ασθένειά μου είναι ανίατη.
Είμαι αριστεριστής
Ναι, είμαι αριστεριστής. Αντί να αποδέχομαι ότι οι ανθρωποθυσίες των εργαζομένων «για να βγει η Ελλάδα από την κρίση» είναι δυσάρεστες μεν, αλλά αναγκαίες, αντί να προσπαθώ να καταλάβω νούμερα για ισοτιμίες, χρηματιστηριακούς δείκτες, ελλείμματα, διαφορικά επιτόκια, κατά κεφαλήν εισόδημα, παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότητα, προσπαθώ να καταλάβω πώς καταφέρνουν και επιβιώνουν σήμερα οι άνθρωποι.
«Δεν δουλεύω πια»
Διαβάζω στη «Republica» την αγωνία ενός εφημέριου μιας εργατικής συνοικίας του Τορίνο: «Ακούμε από τους πολιτικούς υποσχέσεις, προγράμματα, σχέδια. Ένα πράγμα όμως δεν βλέπουμε: την εργασία. Εδώ όλα είναι στάσιμα. Οι ηλικιωμένοι, με τις αποταμιεύσεις μιας ζωής, με τις συντάξεις, συντηρούν τους νέους. Οι νέοι δεν εργάζονται. Όλες οι πόρτες είναι κλειστές γι’ αυτούς. Συμβαίνει και κάποιος 40άρης έρχεται να με βρει στις 3:00 το απόγευμα μιας εργάσιμης ημέρας. Σήμερα δεν δουλεύεις τον ρωτάω. Δεν δουλεύω πια, που απαντά. Εγώ δεν ξέρω τι λένε οι πολιτικοί, που βρίσκονται μακριά από εδώ. Εγώ βλέπω ότι υπάρχει ένα μόνο τεράστιο πρόβλημα: δεν υπάρχει δουλειά. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ανάγκη που υπάρχει. Οι νέοι δεν ελπίζουν σε τίποτε. Αυτοί που είχαν δουλειά και την έχασαν, έχουν χάσει και την εμπιστοσύνη τους. Το να χάνεις τη δουλειά σου σημαίνει να πάψεις να είσαι πολίτης. Είναι σαν να χάνεις την υπηκοότητά σου. Οι ηλικιωμένοι δεν αντέχουν άλλο. Σηκώνουν όλο το βάρος της επιβίωσης της οικογένειας. Έχουν γιους που έχασαν τη δουλειά του και εγγονούς που δεν βρήκαν ποτέ δουλειά. Και τα χρόνια περνούν. Μην περιμένεις μια κοινωνία υγιή, μια ομαλή πολιτική ζωή, όσο δεν υπάρχει δουλειά. Η εξάπλωση της ανεργίας είναι όπως η εξάπλωση μιας επιδημίας: όταν ξεπεράσει κάποιο όριο είναι πολύ αργά».
Η περιγραφή είναι συγκλονιστική και θα μπορούσε να είναι για μια οποιαδήποτε φτωχογειτονιά της Ελλάδας. Χωρίς να αλλάξει ούτε μια λέξη ούτε ένα κόμμα. Και είναι μια περιγραφή που με κάνει να παραδεχθώ χωρίς ενδοιασμό ότι τελικά ναι, είμαι αριστεριστής.
Του
Βασίλη Μουλόπουλου
•
Είμαι με τους δεύτερους
Ναι, είμαι αριστεριστής. Θεωρώ την οικονομική και εργασιακή πολιτική της κυβέρνησης απαράδεκτη για μια σοσιαλιστική κυβέρνηση. Θεωρώ ότι το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε να κάνει τη βρώμικη δουλειά που δεν μπορούσε να κάνει μια κυβέρνηση της δεξιάς και ας με κατηγορήσετε για επαναστατικό παλιμπαιδισμό.
Τι να κάνω; Στις αντιθέσεις κεφαλαίου - μισθωτής εργασίας, εργοδοτών - εργαζομένων, ισχυρών - αδυνάτων, προνομοιούχων - μη προνομοιούχων είμαι πάντα με την πλευρά του δεύτερου μέρους της αντίθεσης. Δεν είναι θέμα ηθικής. Έτσι αντιδρά ο οργανισμός μου. Φαίνεται ότι ο «ιός του αριστερισμού» που με χτύπησε στα νιάτα μου δεν έχει καταπολεμηθεί. Η ασθένειά μου είναι ανίατη.
Είμαι αριστεριστής
Ναι, είμαι αριστεριστής. Αντί να αποδέχομαι ότι οι ανθρωποθυσίες των εργαζομένων «για να βγει η Ελλάδα από την κρίση» είναι δυσάρεστες μεν, αλλά αναγκαίες, αντί να προσπαθώ να καταλάβω νούμερα για ισοτιμίες, χρηματιστηριακούς δείκτες, ελλείμματα, διαφορικά επιτόκια, κατά κεφαλήν εισόδημα, παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότητα, προσπαθώ να καταλάβω πώς καταφέρνουν και επιβιώνουν σήμερα οι άνθρωποι.
«Δεν δουλεύω πια»
Διαβάζω στη «Republica» την αγωνία ενός εφημέριου μιας εργατικής συνοικίας του Τορίνο: «Ακούμε από τους πολιτικούς υποσχέσεις, προγράμματα, σχέδια. Ένα πράγμα όμως δεν βλέπουμε: την εργασία. Εδώ όλα είναι στάσιμα. Οι ηλικιωμένοι, με τις αποταμιεύσεις μιας ζωής, με τις συντάξεις, συντηρούν τους νέους. Οι νέοι δεν εργάζονται. Όλες οι πόρτες είναι κλειστές γι’ αυτούς. Συμβαίνει και κάποιος 40άρης έρχεται να με βρει στις 3:00 το απόγευμα μιας εργάσιμης ημέρας. Σήμερα δεν δουλεύεις τον ρωτάω. Δεν δουλεύω πια, που απαντά. Εγώ δεν ξέρω τι λένε οι πολιτικοί, που βρίσκονται μακριά από εδώ. Εγώ βλέπω ότι υπάρχει ένα μόνο τεράστιο πρόβλημα: δεν υπάρχει δουλειά. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ανάγκη που υπάρχει. Οι νέοι δεν ελπίζουν σε τίποτε. Αυτοί που είχαν δουλειά και την έχασαν, έχουν χάσει και την εμπιστοσύνη τους. Το να χάνεις τη δουλειά σου σημαίνει να πάψεις να είσαι πολίτης. Είναι σαν να χάνεις την υπηκοότητά σου. Οι ηλικιωμένοι δεν αντέχουν άλλο. Σηκώνουν όλο το βάρος της επιβίωσης της οικογένειας. Έχουν γιους που έχασαν τη δουλειά του και εγγονούς που δεν βρήκαν ποτέ δουλειά. Και τα χρόνια περνούν. Μην περιμένεις μια κοινωνία υγιή, μια ομαλή πολιτική ζωή, όσο δεν υπάρχει δουλειά. Η εξάπλωση της ανεργίας είναι όπως η εξάπλωση μιας επιδημίας: όταν ξεπεράσει κάποιο όριο είναι πολύ αργά».
Η περιγραφή είναι συγκλονιστική και θα μπορούσε να είναι για μια οποιαδήποτε φτωχογειτονιά της Ελλάδας. Χωρίς να αλλάξει ούτε μια λέξη ούτε ένα κόμμα. Και είναι μια περιγραφή που με κάνει να παραδεχθώ χωρίς ενδοιασμό ότι τελικά ναι, είμαι αριστεριστής.
Του
Βασίλη Μουλόπουλου
•
...Και μίσους
«Ελληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι ποτέ, το αίμα σου θα χύσουμε, γουρούνι Αλβανέ». Αυτό και άλλα παρόμοια ανατριχιαστικά ακούστηκαν χθες στο κέντρο της Αθήνας, όχι από μέλη της Χρυσής Αυγής που διαδήλωναν, αλλά από βατραχανθρώπους των Ειδικών Δυνάμεων που παρήλαυναν στην Πανεπιστημίου και στην Αγίου Κωνσταντίνου στο πλαίσιο της επίσημης στρατιωτικής παρέλασης της 25ης Μαρτίου.
Αμέσως μόλις άφησαν τις εξέδρες των επισήμων στο Σύνταγμα κι έστριψαν στην Πανεπιστημίου, τα παλικάρια της ΟΥΚ μετέτρεψαν την παρέλαση σε εκδήλωση που θύμιζε πορεία μίσους ακροδεξιών, με συνθήματα που υπόσχονταν την αιματηρή σφαγή κάθε γειτονικού μας λαού κι αποφάσιζαν ποιος δικαιούται να λέγεται Έλληνας και ποιος όχι.
Οι συνήθεις ύποπτοι «Σκοπιανοί», Αλβανοί και Τούρκοι είχαν την τιμητική τους, σε συνθήματα όπως το ακόλουθο: «Θα γίνει μακελειό, μετά θα εκδικηθώ, όταν θα προσκυνήσετε σημαία και σταυρό».
Ή αυτό το ανατριχιαστικό: «Τους λένε "Σκοπιανούς", τους λένε Αλβανούς, τα ρούχα μου θα ράψω με δέρματ' απ' αυτούς».
Γραμμή στα συνθήματα έδιναν μάλιστα άντρες με πολιτικά, οι οποίοι ακολουθούσαν την παρέλαση από την πλευρά των θεατών. Ενας από αυτούς πηγαινοερχόταν με άνεση μεταξύ των θεατών και αυτών που παρήλαυναν, φωνάζοντας πρώτος τα συνθήματα που επαναλάμβαναν οι καταδρομείς.
Κι αυτά ενώ την παρέλαση παρακολουθούσαν δεκάδες οικογένειες μεταναστών, που θα κληθούν στη συνέχεια να απαντήσουν στην εύλογη απορία των παιδιών τους «Γιατί τόσο μίσος;». Λες και δεν ψήφισε πρόσφατα η Βουλή τον νόμο για την απόδοση της ιθαγένειας στους μετανάστες. Λες και δεν έχουμε αποφασίσει από καιρό σ' αυτή τη χώρα ότι μετανάστες μπορούν να συμμετέχουν στις αντίστοιχες μαθητικές παρελάσεις, και μάλιστα ως σημαιοφόροι.
Αναρωτιέται κανείς: Πώς είναι δυνατόν ο ελληνικός στρατός, παρελαύνοντας επισήμως και συντεταγμένα στο κέντρο της πόλης, να προσβάλλει την ανθρωπιά μας, να εκθέτει τη χώρα μας και να παραβιάζει κατάφωρα τον αντιρατσιστικό νόμο, ο οποίος διώκει αυτεπάγγελτα τη ρητορική μίσους; Ζούμε στο 2010, και μάλιστα με κυβέρνηση σοσιαλιστών, ή σε αλήστου μνήμης εποχές, όπου ο στρατός διεκδικούσε και είχε άλλο ρόλο στα πράγματα της χώρας;
Γραμμή στα συνθήματα έδιναν μάλιστα άντρες με πολιτικά, οι οποίοι ακολουθούσαν την παρέλαση από την πλευρά των θεατών. Ενας από αυτούς πηγαινοερχόταν με άνεση μεταξύ των θεατών και αυτών που παρήλαυναν, φωνάζοντας πρώτος τα συνθήματα που επαναλάμβαναν οι καταδρομείς.
Κι αυτά ενώ την παρέλαση παρακολουθούσαν δεκάδες οικογένειες μεταναστών, που θα κληθούν στη συνέχεια να απαντήσουν στην εύλογη απορία των παιδιών τους «Γιατί τόσο μίσος;». Λες και δεν ψήφισε πρόσφατα η Βουλή τον νόμο για την απόδοση της ιθαγένειας στους μετανάστες. Λες και δεν έχουμε αποφασίσει από καιρό σ' αυτή τη χώρα ότι μετανάστες μπορούν να συμμετέχουν στις αντίστοιχες μαθητικές παρελάσεις, και μάλιστα ως σημαιοφόροι.
Αναρωτιέται κανείς: Πώς είναι δυνατόν ο ελληνικός στρατός, παρελαύνοντας επισήμως και συντεταγμένα στο κέντρο της πόλης, να προσβάλλει την ανθρωπιά μας, να εκθέτει τη χώρα μας και να παραβιάζει κατάφωρα τον αντιρατσιστικό νόμο, ο οποίος διώκει αυτεπάγγελτα τη ρητορική μίσους; Ζούμε στο 2010, και μάλιστα με κυβέρνηση σοσιαλιστών, ή σε αλήστου μνήμης εποχές, όπου ο στρατός διεκδικούσε και είχε άλλο ρόλο στα πράγματα της χώρας;
*απο την Ελευθεροτυπία, του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΓΓΕΛΙΔΗ
Αμέσως μόλις άφησαν τις εξέδρες των επισήμων στο Σύνταγμα κι έστριψαν στην Πανεπιστημίου, τα παλικάρια της ΟΥΚ μετέτρεψαν την παρέλαση σε εκδήλωση που θύμιζε πορεία μίσους ακροδεξιών, με συνθήματα που υπόσχονταν την αιματηρή σφαγή κάθε γειτονικού μας λαού κι αποφάσιζαν ποιος δικαιούται να λέγεται Έλληνας και ποιος όχι.
Οι συνήθεις ύποπτοι «Σκοπιανοί», Αλβανοί και Τούρκοι είχαν την τιμητική τους, σε συνθήματα όπως το ακόλουθο: «Θα γίνει μακελειό, μετά θα εκδικηθώ, όταν θα προσκυνήσετε σημαία και σταυρό».
Ή αυτό το ανατριχιαστικό: «Τους λένε "Σκοπιανούς", τους λένε Αλβανούς, τα ρούχα μου θα ράψω με δέρματ' απ' αυτούς».
Γραμμή στα συνθήματα έδιναν μάλιστα άντρες με πολιτικά, οι οποίοι ακολουθούσαν την παρέλαση από την πλευρά των θεατών. Ενας από αυτούς πηγαινοερχόταν με άνεση μεταξύ των θεατών και αυτών που παρήλαυναν, φωνάζοντας πρώτος τα συνθήματα που επαναλάμβαναν οι καταδρομείς.
Κι αυτά ενώ την παρέλαση παρακολουθούσαν δεκάδες οικογένειες μεταναστών, που θα κληθούν στη συνέχεια να απαντήσουν στην εύλογη απορία των παιδιών τους «Γιατί τόσο μίσος;». Λες και δεν ψήφισε πρόσφατα η Βουλή τον νόμο για την απόδοση της ιθαγένειας στους μετανάστες. Λες και δεν έχουμε αποφασίσει από καιρό σ' αυτή τη χώρα ότι μετανάστες μπορούν να συμμετέχουν στις αντίστοιχες μαθητικές παρελάσεις, και μάλιστα ως σημαιοφόροι.
Αναρωτιέται κανείς: Πώς είναι δυνατόν ο ελληνικός στρατός, παρελαύνοντας επισήμως και συντεταγμένα στο κέντρο της πόλης, να προσβάλλει την ανθρωπιά μας, να εκθέτει τη χώρα μας και να παραβιάζει κατάφωρα τον αντιρατσιστικό νόμο, ο οποίος διώκει αυτεπάγγελτα τη ρητορική μίσους; Ζούμε στο 2010, και μάλιστα με κυβέρνηση σοσιαλιστών, ή σε αλήστου μνήμης εποχές, όπου ο στρατός διεκδικούσε και είχε άλλο ρόλο στα πράγματα της χώρας;
Γραμμή στα συνθήματα έδιναν μάλιστα άντρες με πολιτικά, οι οποίοι ακολουθούσαν την παρέλαση από την πλευρά των θεατών. Ενας από αυτούς πηγαινοερχόταν με άνεση μεταξύ των θεατών και αυτών που παρήλαυναν, φωνάζοντας πρώτος τα συνθήματα που επαναλάμβαναν οι καταδρομείς.
Κι αυτά ενώ την παρέλαση παρακολουθούσαν δεκάδες οικογένειες μεταναστών, που θα κληθούν στη συνέχεια να απαντήσουν στην εύλογη απορία των παιδιών τους «Γιατί τόσο μίσος;». Λες και δεν ψήφισε πρόσφατα η Βουλή τον νόμο για την απόδοση της ιθαγένειας στους μετανάστες. Λες και δεν έχουμε αποφασίσει από καιρό σ' αυτή τη χώρα ότι μετανάστες μπορούν να συμμετέχουν στις αντίστοιχες μαθητικές παρελάσεις, και μάλιστα ως σημαιοφόροι.
Αναρωτιέται κανείς: Πώς είναι δυνατόν ο ελληνικός στρατός, παρελαύνοντας επισήμως και συντεταγμένα στο κέντρο της πόλης, να προσβάλλει την ανθρωπιά μας, να εκθέτει τη χώρα μας και να παραβιάζει κατάφωρα τον αντιρατσιστικό νόμο, ο οποίος διώκει αυτεπάγγελτα τη ρητορική μίσους; Ζούμε στο 2010, και μάλιστα με κυβέρνηση σοσιαλιστών, ή σε αλήστου μνήμης εποχές, όπου ο στρατός διεκδικούσε και είχε άλλο ρόλο στα πράγματα της χώρας;
*απο την Ελευθεροτυπία, του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΓΓΕΛΙΔΗ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)