14ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ

Χωματερή των ΝΑΤΟϊκών επιχειρήσεων το Ακρωτήρι

Ερώτηση που κατέθεσε στη Βουλή ο Γρηγόρης Ψαριανός προς τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας

Το Πεδίο Βολής Κρήτης (ΠΒΚ) κατασκευάστηκε με κονδύλια του ΝΑΤΟ στη περιοχή Ακρωτηρίου Χανίων κατά την περίοδο 1964-1968. Σήμερα χρησιμοποιείται σε μόνιμη βάση από τέσσερις Χώρες (Βέλγιο, Γερμανία, Ελλάδα και Ολλανδία). Από τις συνεχείς επιχειρήσεις των χωρών-χρηστών, η περιοχή του Ακρωτηρίου καθώς και το θαλάσσιο περιβάλλον ρυπαίνεται με αμείωτους ρυθμούς από υπολείμματα πυραύλων, βομβών και στόχων. Όπως καταγγέλλει ο Σύλλογος «Φίλοι του Βυθού», που πριν από οχτώ χρόνια είχε δημοσιοποιήσει στην τοπική κοινωνία εικόνες ντροπής που μαρτυρούν την αδιαφορία των αρμοδίων για το περιβάλλον, σήμερα η κατάσταση δεν έχει διόλου βελτιωθεί. Σε μια απομακρυσμένη περιοχή, μακριά από τα βλέμματα των περισσότερων, βρίσκονται παρατημένα εκατοντάδες σκουριασμένα απομεινάρια των βολών που εκτελούνται εκεί από τις Νατοϊκές δυνάμεις. Το βουνό δίνει την εικόνα σκουπιδότοπου, καθώς είναι διάσπαρτο με κατεστραμμένο πολεμικό υλικό. Στο θαλάσσιο χώρο η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη, μιας και οι δοκιμές των πυραύλων γίνονται πάνω από το θαλάσσιο χώρο και η πλειοψηφία των υπολειμμάτων καταλήγει στη θάλασσα.
Με βάση τα προαναφερόμενα ερωτάται ο κ. Υπουργός

* Έχει αξιολογηθεί από το Υπουργείο η επικινδυνότητα για τη δημόσια υγεία των υλικών που αποτελούν τα υπολείμματα των νατοϊκών επιχειρήσεων στο Πεδίο Βολής Κρήτης;
* Ποιος φέρει την ευθύνη αποκομιδής τους και γιατί το Ακρωτήρι Χανίων παρουσιάζει εικόνα χωματερής;
* Ποια μέτρα προβλέπεται να ληφθούν για να καθαρίσει η χερσαία και η θαλάσσια περιοχή του Πεδίου Βολής;

ΠΡΟΦΕΣΤΙΒΑΛΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

Οι μετανάστες είναι πρόβλημα ή έχουν προβλήματα;



Την Δευτέρα 29/06/2009 μαζευόμαστε στο Πάρκο στα Πευκάκια της Νέας Χώρας στις 20:00, για να συζητήσουμε, να διαφωνήσουμε, να συμφωνήσουμε, να προβληματιστούμε, να διεκδικήσουμε πραγματικές λύσεις.



Κεντρικός ομιλητής θα είναι ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος μέλος του Δικτύου για τα Κοινωνικά & Πολιτικά Δικαιώματα





Κοινωνικό Στέκι – Στέκι Μεταναστών

Εμπρός για νέα Αουσβιτς

Μία βδομάδα μετά τις εκλογές και η Νέα Δημοκρατία, στρέφεται ακόμα πιο δεξιά για να αντιμετωπίσει «το πρόβλημα των λαθρομεταναστών» και να κερδίσει τις χαμένες ψήφους της. Η κυβέρνηση δια στόματος Χρ. Μαρκογιαννάκη δήλωσε ότι «θα γίνει αυτό που πρέπει να γίνει» εξαγγέλλοντας τα νέα μέτρα για την αντιμετώπιση της «λαθρομετανάστευσης». Ανάμεσα σε άλλα: «Επιχειρήσεις σκούπα», δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης σε απομακρυσμένες περιοχές, αυστηρότερες ποινές στους δουλεμπόρους, που θα αντιμετωπίζουν ποινή κάθειρξης ως 10 χρόνια για κάθε μη νόμιμο μετανάστη που θα βρεθεί να μεταφέρει.
Τα μέτρα αυτά αναγγέλθηκαν την Πέμπτη ενώ ξεκίνησαν ήδη να εφαρμόζονται από την προηγούμενη βδομάδα. Την Τετάρτη, απελάθηκαν 55 Πακιστανοί με τσάρτερ συνοδεία 40 αστυνομικών. Την περασμένη βδομάδα έγιναν επιχειρήσεις σκούπα στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, όπου έγιναν δεκάδες συλλήψεις και προσαγωγές ενώ οι αστυνομικοί έμπαιναν σε όλα τα καταστήματα συλλαμβάνοντας όποιον θεωρούσαν ύποπτο.

Μηδενική ανοχή ζητά το ΠΑΣΟΚ

Το ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο ευθυγραμμίστηκε με τη Νέα Δημοκρατία αλλά σε συνέντευξη τύπου πρότεινε μία σειρά μέτρων με κυρίαρχο στοιχείο την μηδενική ανοχή. Συγκεκριμένα στο σχέδιο οχτώ σημείων προτείνει: «1. Μηδενική ανοχή, 2. Ενίσχυση της φύλαξης των συνόρων, 3. Εφαρμογή διεθνών και διμερών συμφωνιών για επανεισδοχή λαθρομεταναστών, 4. Διαμόρφωση κοινής ανθρωπιστικής πολιτικής της ΕΕ για τους πολιτικούς πρόσφυγες, 5. Αποσαφήνιση της ελληνικής πολιτικής, 6. Κοινωνική ένταξη των νόμιμων μεταναστών, 7. Εφαρμογή πολιτικής για προσέλκυση εργατικού δυναμικού και συνολική αντιμετώπιση της μεταναστευτικής πολιτικής από ένα υπουργείο, 8. Ανασυγκρότηση των πόλεων με συστηματική πολιτική στέγασης μεταναστών και προστασία των δικαιωμάτων τους». Στην ανακοίνωση των σημείων αυτών, ο Γ. Παπανδρέου δήλωσε ότι «η Ελλάδα δεν πρέπει να γίνει ξέφραγο αμπέλι»… Τώρα πώς συνδυάζεται η μηδενική ανοχή με την προστασία των δικαιωμάτων των μεταναστών, μόνο ο ίδιος γνωρίζει…

Ακόμα αυστηρότερα μέτρα απαιτεί το ΛΑΟΣ

Το ΛΑΟΣ από την άλλη ζήτησε αυστηρότερα μέτρα, δηλώνοντας «Η κυβέρνηση δεν λύνει το πρόβλημα, προσπαθεί να το μετακυλήσει επικοινωνιακά για μετά τις εκλογές. Εν τω μεταξύ, οι Έλληνες πολίτες στενάζουν στις πλατείες, οι ασθενείς δεν βρίσκουν κρεβάτια στα νοσοκομεία διότι έχουν καταληφθεί από λαθρομετανάστες, η εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό εμφανίζει στοιχεία τριτοκοσμικής χώρας και αυτοί αναγγέλλουν χώρους υποδοχής μεταναστών».

Η αριστερά στο πλευρό των μεταναστών

Η αριστερά τάχθηκε στην άλλη όχθη, σ’ εκείνη των «λαθραίων», υπερασπιζόμενη τα δικαιώματα των μεταναστών και αντιτασσόμενη στο μοντέλο της καταστολής και της μηδενικής ανοχής.
Ο Αλ. Αλαβάνος εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε «Δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε αυτούς τους ανθρώπους σαν να είναι ξένος στρατός εισβολής, δηλαδή με πολεμικούς όρους και στρατιωτικά μέσα. Ανοίγουμε στρατόπεδα, την στιγμή που είναι άνθρωποι που βρίσκονται σε απελπισία. Ασφαλώς υπάρχει πρόβλημα και νομίζω ότι θα έπρεπε να κινηθεί σε εντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις η κυβέρνηση. Θα έπρεπε, να καταγράψει όλο αυτόν τον κόσμο και να έχει χαρτιά. Θα έπρεπε ένα μεγάλο μέρος τους να έχει ενσωματωθεί και τα παιδιά τους να έχουν αποκτήσει την ελληνική υπηκοότητα. Θα έπρεπε να υπάρξει σώμα επιθεωρητών εργασίας. Υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα, το οποίο είναι πάρα πολύ βασικό και μπορεί σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό να λύσει το πρόβλημα. Δηλαδή, να επιτραπεί η ελευθερία διακίνησης των μεταναστών μέσα στην Ε.Ε. Ο Μπαρόζο αντιμετωπίζει την Ελλάδα ως αποθήκη. Θεωρεί τους μετανάστες σακιά και την Ελλάδα ως αποθήκη. Εμείς τι λέμε: Να διεκδικήσει άμεσα τη κυβέρνηση την κατάργηση των ρυθμίσεων Σένγκεν της Ε.Ε. του Δουβλίνου, οι οποίες δεν επιτρέπουν στους μετανάστες, εφ’ όσον θέλουν, να πάνε σε άλλες χώρες της Ε.Ε.»
Το ΚΚΕ σ’ ανακοίνωσή του για τις αποφάσεις της κυβερνητικής επιτροπής για τους μετανάστες δήλωσε «Η κυβέρνηση αντί να εξαγγέλλει τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης και την εφαρμογή ή τη σύναψη νέων απάνθρωπων και ανεφάρμοστων συμφωνιών επανεισδοχής, οφείλει και πρέπει να απελευθερώσει την έξοδο στους χιλιάδες μετανάστες προς τις χώρες της ΕΕ, όπως το επιθυμούν και να νομιμοποιήσει τους υπόλοιπους. Το ΚΚΕ καλεί τους Έλληνες εργαζομένους και τους μετανάστες να δράσουν από κοινού για να αντιμετωπίσουν τον κρατικό αυταρχισμό, τα κυκλώματα εκμετάλλευσης, την πολύμορφη δράση μηχανισμών που καλλιεργούν το μίσος και το ρατσισμό με πρόσχημα τα φαινόμενα υπερσυγκέντρωσης εξαθλιωμένων μεταναστών σε διάφορες περιοχές για τη δημιουργία έκρυθμων καταστάσεων, ώστε να τις αξιοποιούν για να δικαιολογούν τα αντιδραστικά τους σχέδια».
Οι Οικολόγοι Πράσινοι προτείνουν «συνεργασία με την ΕΕ ώστε να δημιουργηθούν κατάλληλες υποδομές υποδοχής των μεταναστών, επιτάχυνση των διαδικασιών για άσυλο, έλεγχο της ανασφάλιστης εργασίας, δημιουργία υποδομών για την άμεση και ομαλή ένταξη των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία, συνεργασία με τα υπόλοιπα κράτη μέλη έτσι ώστε να μοιραστεί το βάρος της μετανάστευσης».

Ιωάννα Δρόσου

Αναλυτικό πρόγραμμα 14ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ

Για 14η χρονιά τo Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ ανοίγει τις πύλες του. Έλληνες και ξένοι, ελληνίδες και ξένες μαζί θα υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας, τη ζωή μας και την αξιοπρέπειά μας. Γιατί ο ρατσισμός δεν πλήττει μόνο όσους τον υφίστανται, θίγει εξίσου και όσους τον ανέχονται. Το κυνήγι των μεταναστών και των προσφύγων δεν βελτιώνει τη ζωή των ντόπιων, αντίθετα προετοιμάζει την αφαίρεση των δικαιωμάτων όλων μας, αποκτηνώνει τις κοινωνίες και οπλίζει τη ρατσιστική Ακροδεξιά. Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες δεν είναι πρόβλημα, έχουν προβλήματα. Πάνω τους οι κυρίαρχοι μεταθέτουν τα βάρη της δικής τους κρίσης, όπως κάνουν με τους εργαζόμενους και τους φτωχούς, εξαπολύοντας αστυνομίες και στρατούς ενάντια στα θύματα της δικής τους πολιτικής.

Μαζί, λοιπόν, στο δρόμο που άνοιξε η Κωνσταντίνα Κούνεβα, στο δρόμο της ενότητας ελλήνων και αλλοδαπών εργαζομένων και ανέργων, στο δρόμο της αλληλεγγύης, της ζωής και της αξιοπρέπειας.

Στο χώρο φτάνουν τα λεωφορεία Β18, Γ18 και το τρόλεϊ 21. Επίσης, θα υπάρχει δωρεάν μεταφορά από το σταθμό μετρό του Ελαιώνα στο χώρο του φεστιβάλ και αρκετές θέσεις στάθμευσης.

ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ Η ΓΗ, ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ Η ΙΣΟΤΗΤΑ,

ΟΠΛΟ ΜΑΣ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ


Συζητήσεις

Παρασκευή 3 Ιουλίου, 7:30 μ.μ.: Ενάντια στη δράση της Ακροδεξιάς – Αγώνας για τα κοινωνικά, πολιτικά και θρησκευτικά δικαιώματα των οικονομικών και πολιτικών προσφύγων.
• Πόλη, μετανάστευση, αποκλεισμός: φαινόμενα κρίσης, κοινωνικές και πολιτικές απαντήσεις

• Δικαστικός αυταρχισμός και σωφρονιστική καταστολή – Αντιστάσεις και αγώνες των φυλακισμένων, από την Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων.

• Ένα Σχολείο για τη Γάζα -Πρωτοβουλία εκπαιδευτικών σωματείων για το χτίσιμο ενός σχολείου στη Γάζα.

Σάββατο 4 Ιουλίου, 7:30 μ.μ.: Αντίσταση στη θωράκιση των συνόρων, την κατάργηση του ασύλου και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης – No Border camp Λέσβος 26-31 Αυγούστου.

• Δεύτερη γενιά μεταναστών: Από το πιστοποιητικό γέννησης στην υπηκοότητα – Παρεμβάσεις στην εκπαίδευση και την τοπική αυτοδιοίκηση.

• Αντίρρηση συνείδησης στην Ελλάδα, την Τουρκία και την Κύπρο (με ομιλητές από Τουρκία, Ελλάδα και Κύπρο).

• Ατένκο και Οαχάκα, εξέγερση και πολιτικοί κρατούμενοι στο Μεξικό (με ομιλήτριες/ές από το Ατένκο και την Οαχάκα).

Κυριακή 5 Ιουλίου, 7:30 μ.μ.: Αγώνας ενάντια στην υπερεκμετάλλευση και την καταπίεση των μεταναστριών – Στο δρόμο της Κωνσταντίνας Κούνεβα.

• Οικονομική κρίση, ανεργία και ρατσισμός – Αγώνας για ίσα δικαιώματα ελλήνων και αλλοδαπών εργαζόμενων.

• Ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση και διάλυση του Γ’ Κόσμου.

• Σεξισμός και ομοφοβία στο κίνημα.

Συναυλίες

Παρασκευή 3 Ιουλίου, 9.30 μ.μ.:

* The Last Drive
* Victory Collapse
* Big Fat Lips
* Sancturia
* The Dogvilles

Σάββατο 4 Ιουλίου, 9.30 μ.μ.:

* Βilbomatiks (ska, Χώρα των Βάσκων)
* Dorretta Carter & Band (funk, Τζαμάικα, Αυστρία)
* Melody Vice
* Pink Tank Project

Την Παρασκευή και το Σάββατο στο χώρο της σκηνής o Βασίλης Βασιλάτος και η ομάδα κρουστών του Ε.Μ.Π.

Κυριακή 5 Ιουλίου, 9.30 μ.μ.:

Η Μάρθα Φριντζήλα,

ο Φοίβος Δεληβοριάς

και η Ματούλα

τραγουδούν Μάνο Χατζιδάκι σε ενορχήστρωση Παναγιώτη Τσεβά.

Το πλήρες πρόγραμμα και άλλες πληροφορίες στο:

http://www.antiracistfestival.gr/

ΠΑΡΚΟ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ ΝΑΥΑΡΙΝΟΥ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
για την Παρασκευή, 26/6 και ώρα 21:00'
στο πάρκο Ναυαρίνου


θα γίνει προβολή του συγκλονιστικού 35λεπτου ντοκιμαντέρ του Αλέν Ρενέ
για τα στρατόπεδα συγκεντρωσης
Η ΝΥΧΤΑ ΚΙ Η ΚΑΤΑΧΝΙΑ
(1955)
και θα συζητήσουμε με τις εισηγήσεις των
Δημήτρη Βεργέτη
Φώτη Τερζάκη
κλείνοντας τον κύκλο του Εργαστηρίου Αντισωμάτων ενάντια στην έκθεση "Bodies"

Για ένα φεστιβάλ Νέων του ΣΥΡΙΖΑ

Συντρόφισσες /οι

Θεωρούμε ότι είναι ώριμη πια η ιδέα για την εδραίωση της παρουσίας των νέων του ΣΥΡΙΖΑ στους χώρους της νεολαίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ριζοσπαστική αριστερά αποτελούν έναν χώρο, για τον οποίο η νεολαία έδειξε ενδιαφέρον. Οφείλουμε να κάνουμε αυτό το ενδιαφέρον μόνιμη και σταθερή σχέση εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης μέσα από τους καθημερινούς αγώνες, από κάθε νεανική εξέγερση, ευαισθησία, δημιουργία μέχρι και την κάλπη.
Οι νέες και οι νέοι του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι σήμερα δεν έχουν συγκροτηθεί και έχουν φτωχή και αποσπασματική δράση. Μέχρι σήμερα οι νέοι που βλέπουν με ενδιαφέρον τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν εκφραστεί και παραμένουν ανένταχτοι.
Οι νέες και οι νέοι της ΑΚΟΑ, έχουμε επισημάνει πολλές φορές αυτή την ταυτόχρονη αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την αναγκαιότητα άμεσης συγκρότησής ενιαίου σχηματισμού στους νέους .
Προς αυτή τη κατεύθυνση, μία πρώτη κίνηση θα μπορούσε να είναι η κοινή παρουσία μας στο 14ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ μέσω κοινού πανώ και της κράτησης από όλους και όλες μας μέσα στον Συριζα του μπαρ που παραδοσιακά κρατάει μόνη της η νεολαία Συν.
Ακόμα προτείνουμε ένα τριήμερο φεστιβάλ νέων του ΣΥΡΙΖΑ, τον Σεπτέμβρη, το οποίο θα αποτελέσει και το εναρκτήριο λάκτισμα της δραστηριοποίησης των νέων του ΣΥΡΙΖΑ. Το φεστιβάλ θα δίνει πρώτα το λόγο στους/στις ανένταχτους/ες νέους/ες που θα δηλώσουν το παρών και τη στήριξή τους στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ για τη συσπείρωση της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Η πρότασή μας, θα κατατεθεί αύριο (Πέμπτη)25/6 στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και ελπίζουμε να αγκαλιαστεί από όλους και όλες ώστε να δείξουμε στην πράξη την πίστη μας στην ενότητα της ριζοσπαστικής αριστεράς και την εμπιστοσύνη μας στη νεολαία.

Νέες και νέοι της ΑΚΟΑ

ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΝΕΟΛΑΙΑ: Η ΨΗΦΟΣ ΑΠΟΧΗΣ ΕΛΛΕΙΨΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΤΗΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

Η λαίλαπα της αποχής, δεν έκαψε την ελπίδα

ΠΡΟΛΟΓΟΣ: Την προηγούμενη Κυριακή, ελπίζαμε πως η δική μας γενιά –οι ηλικίες που οι δημοσκόποι κατηγοριοποιούν 18-24 και 25-34- η γενιά του Δεκέμβρη, της αμφισβήτησης, της εξέγερσης θα ήταν στην κάλπη. Με αυτή τη γενιά, που τόσες φορές βρεθήκαμε στους δρόμους δεν καταφέραμε να συναντηθούμε στις κάλπες. Τι έφταιξε; Γιατί επέλεξαν την αποχή;

Για άλλη μία φορά καλούμαστε ν’ ασχοληθούμε με την πετυχημένη πια προπαγάνδα της αποχής. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε στην παγίδα να παλέψει την αναμενόμενη αποχή και ξέχασε τις δικές του μάχες, που έδινε τόσο καιρό πριν μας πιάσει ο εκλογικός πυρετός. Δεν αμφισβητούμε ότι το ποσοστό της αποχής ήταν ρεκόρ αφού άγγιξε περίπου το 50%, του εκλογικού σώματος, αμφισβητούμε την αθωότητα που έδειξε ο ΣΥΡΙΖΑ αφιερώνοντας σχεδόν όλη την καμπάνια του στην αποχή. Οι δρόμοι είχαν γεμίσει με αφίσες «Χάσε ένα μπάνιο να χάσουν τον ύπνο τους», «Μαύρισέ τους και πήγαινε για μαύρισμα» και κάπου εκεί χάσαμε τον στόχο. Αναλώσαμε τις δυνάμεις μας στο ν’ αποτρέψουμε την αποχή μ’ επικοινωνιακά επιχειρήματα και όχι πολιτικά.

Το κόμμα της αποχής

Τελικά την καλύτερη προεκλογική εκστρατεία την εξασφάλισε η αποχή στα κατεστημένα ΜΜΕ. Άλλοτε με το αυστηρό τους κουστούμι των «έγκυρων» αναλυτών στα τηλε-παράθυρα που μετρούσαν πόσοι θα «ψηφίσουν» αποχή και άλλοτε ο με τρόπο πιο προσιτό στη νεολαία, με τον λαϊκισμό και το εναλλακτικό προφίλ, τύπου Λαζόπουλου, που προέτρεπε στην αποχή γιατί έτσι θα «πάρουν το μάθημα τους» οι πολιτικοί της μίζας και των σκανδάλων. Βάζοντας και τον ΣΥΡΙΖΑ στον σωρό των συστημικών κομμάτων.
Τον Δεκέμβρη η νεολαία ήταν που έδινε μεγάλα δημοσκοπικά ποσοστά στον ΣΥΡΙΖΑ. Τότε, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αντισυστημικός και έδειχνε ότι ο κοινοβουλευτισμός και η έμμεση δημοκρατία δεν αρκούν να στηρίξουν τα όνειρα και τις προσδοκίες της γενιάς μας. Τον Δεκέμβρη, όλοι οι συστημικοί κατηγορούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι προτρέπει στη βία. Ο ΣΥΡΙΖΑ τότε δεν αφόρισε τη βία, αλλά προσπάθησε τη δυναμική της αμφισβήτησης και αγανάκτησης να την μετατρέψει με πολιτικούς όρους σε αγώνα και διεκδίκηση. Έδωσε επιχειρήματα, μίλησε για τους εξασθενημένους μαθητές, για τη γενιά των 500 ευρώ, για την εργοδοτική τρομοκρατία, για την επισφάλεια, την εντατικοποίηση. Τον τελευταίο μήνα, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ, στις προτροπές προς τη γενιά του Δεκέμβρη να επιλέξει αποχή δεν έδωσε επιχειρήματα, δεν έδωσε μάχη με πολιτικούς όρους απέναντι σε μία απολίτικη στάση αλλά εστίασε στην αποτροπή της αποχής

Η γενιά της αμφισβήτησης απείχε

Ο ΣΥΡΙΖΑ, τελικά πήρε 4,7%. Στη θέα αυτού του ποσοστού όλοι, ακόμα και εμείς, σπεύσαμε να κάνουμε πηγαδάκια, γραμματείες, συνελεύσεις να δούμε τι πήγε στραβά. Η ειρωνεία είναι ότι το 4,7% πριν λίγα χρόνια θα ήταν αιτία για άκρατους πανηγυρισμούς και θα μας εμψύχωνε να συνεχίσουμε τον αγώνα μας. Αυτή τη φορά ψάχνουμε να βρούμε πού χάσαμε. Δεν χάσαμε, δεν «ηττηθήκαμε» -όπως βλέπαμε στα πρωτοσέλιδα- αλλά δεν συναντηθήκαμε στην κάλπη με όσους βρεθήκαμε πλάι πλάι στους αγώνες. Ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι το μοναδικό κοινοβουλευτικό κόμμα που «μπήκε στον καυγά». Εναντιώθηκε στον νεοφιλελευθερισμό, βρέθηκε στους δρόμους και πάλεψε για την κοινωνία που οραματίζεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε το 2007 την έκπληξη. Μπήκε στη Βουλή, εδραιώθηκε ως ένα μέρος της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης αλλά δεν βολεύτηκε, δεν συμβιβάστηκε, δεν αλλοτριώθηκε. Πάλεψε ενάντια στον δικομματισμό, τον συντηρητισμό, την ξενοφοβία, την επισφάλεια, την εντατικοποίηση, την καταστροφή του περιβάλλοντος. Γι’ αυτό και ο πήχης ανέβηκε. Οι προσδοκίες ήταν να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ τρίτο κόμμα στις ευρωεκλογές. Δεν τα κατάφερε. Ίσως είναι πολύ νωρίς…
Ο ΣΥΡΙΖΑ στις ηλικίες 18-24 πήρε 5% και σε αυτές 25-34 ετών 7% [στοιχεία από την VPRC]. Αυτές οι ηλικίες ήταν που κατέγραψαν και την πιο μεγάλη αποχή. Το 32% όσων απείχαν δήλωσαν ότι «δεν με εκφράζει κανένα πολιτικό κόμμα/δεν μου αρέσουν οι πολιτικές κανενός κόμματος», το 17% «η ψήφος μου δεν θα κάνει διαφορά στο τελικό αποτέλεσμα/δεν έχει νόημα», το 11% «λόγω απόστασης/ετεροδημότης» και το 10% «δεν παρακολουθώ την πολιτική».
Κατ’ αρχάς, άλλη μία «παράβλεψη» των εκλογολόγων ήταν ότι για πρώτη φορά δεν ενημέρωσε πότε είναι οι προθεσμίες για μεταδημότευση. Εν μέσω οικονομικής κρίσης τα έξοδα για την κάλπη είναι αβάσταχτα. Η αποχή θα είχε μειωθεί κατά 8,5% αν το υπουργείο Εσωτερικών είχε ενημερώσει για τις μεταδημοτεύσεις, όπως κάνει σε οποιαδήποτε άλλη εκλογική αναμέτρηση.
Το 49% όσων απείχαν, δηλαδή 1 στους 2, είναι αυτοί που «ψήφισαν» αποχή. Είναι όσοι δεν καταφέραμε να προσεγγίσουμε και να πείσουμε ότι η αποχή δείχνει μόνο απέχθεια στο υπάρχον σύστημα και δεν δίνει λύσεις. Η ψήφος αποχής είναι μόνο ψήφος διαμαρτυρίας. Αυτή την ψήφο ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν κατάφερε να τη στρέψει ενάντια στον δικομματισμό χωρίς πρακτικό αποτέλεσμα. Ούτε το δικομματισμό αποδυναμώνει ούτε τους αντιπάλους του ενισχύει. Τα αίτια πολλά.

Τι έφταιξε

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ένα πολύ καλό ψηφοδέλτιο, αντιπροσωπευτικό των ιδεών του και των αγώνων του, που δεν το προώθησε. Οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές –εκτός από τις τρεις πρώτες θέσεις- γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται να εκλεγούν δέχτηκαν να ριχτούν στη μάχη για τον ΣΥΡΙΖΑ. Η εναλλαγή άντρα –γυναίκας, ο πλουραλισμός, τα μέτωπα του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονταν στο ψηφοδέλτιο, αλλά απουσίασαν από την «αρένα».
Η μαγεία του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι είναι ένας πολιτικός σχηματισμός, ένα ενωτικό εγχείρημα της αριστεράς απέναντι στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Η διγλωσσία, όμως, που εμφάνισε ήταν αποτρεπτική. Οι ανάγκες των πολλών εκφράστηκαν από τη φωνή λίγων. Μετρημένα ηγετικά στελέχη του ΣΥΝ κράτησαν σχεδόν αποκλειστικά τη σκυτάλη της εκλογικής μάχης και περιόρισαν τον πλουραλισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Η φωνή του ΣΥΡΙΖΑ ακούστηκε –αν και ισχνά λόγω της έλλειψης βήματος από τα ΜΜΕ- αλλά δεν επιβλήθηκε. Η αγωνία των ΜΜΕ ήταν ο «ανταγωνισμός» Τσίπρα-Αλαβάνου. Γιατί να πάει ο Αλ. Αλαβάνος στο ντιμπέιτ και όχι ο Αλ. Τσίπρας, ποιος θα μιλήσει στη διακαναλική κλπ. Ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε αμηχανία μην απαντώντας σε αυτό το πλασματικό «πρόβλημα». Ο Αλ. Αλαβάνος είναι πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλ. Τσίπρας είναι πρόεδρος του ΣΥΝ άρα ο Αλ. Αλαβάνος θα εκπροσωπούσε τον ΣΥΡΙΖΑ στο ντιμπέιτ. Απλό και λογικό. Καμία αντιπαλότητα με τον Τσίπρα, καμία δυσαρέσκεια, καμία έλλειψη εμπιστοσύνης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, δεν έδωσε τέλος σε όλα αυτά τα δημοσιογραφικά μυθεύματα.
Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μίλησε για την Ε.Ε. ξεκάθαρα. Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι η αριστερά με τη συμμετοχή της στο Ευρωκοινοβούλιο θα μπορέσει να παλέψει ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και να υπερασπιστεί το όραμα της αριστεράς για μία άλλη Ευρώπη. Όλοι οι νόμοι που έρχονται στην Ελλάδα (ιδιωτικοποίηση, επισφάλεια, καταστολή, μεταναστευτική πολιτική κλπ) είναι επιταγές της Ε.Ε. και πρέπει πρωτίστως να παλεύονται στην Ευρωβουλή πριν φτάσουν στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Γι’ αυτό και η αριστερά χρειαζόταν περισσότερους βουλευτές. Για εμάς οι ευρωεκλογές δεν ήταν δημοψήφισμα (όπως για την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ) ούτε ψήφος ανατροπής της Ε.Ε. (ΚΚΕ), αλλά ήταν ψήφος ενίσχυσης της ευρωπαϊκής αριστεράς για την ανατροπή των αντιλαϊκών μέτρων που προσπαθεί να επιβάλλει η Ε.Ε.
Η φλόγα παραμένει ζωντανή
Την αυτοκριτική μας την κάναμε. Τα αίτια τα αναγνωρίσαμε. Τώρα ήρθε η ώρα να πάμε παρακάτω. Το εκλογικό αποτέλεσμα δεν μας εξασφάλισε μία παραπάνω δύναμη στο Ευρωκοινοβούλιο. Την φωτιά, όμως, στον νεοφιλελευθερισμό την ανάψαμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον είναι υπολογίσιμη δύναμη. Η αγωνία μας δεν είναι πια μόνο για τον αν θα έχουμε φωνή κοινοβουλευτικά, αλλά για το αν θα παραμείνει η φλόγα ζωντανή, μ’ ενίσχυση της εκπροσώπησης. Οι μάχες που έχουμε να δώσουμε είναι πολλές. Ξυπνήσαμε συνειδήσεις, αλλά δεν τις πείσαμε να πάνε στις κάλπες. Δεν πειράζει θα τα ξαναπούμε στους δρόμους. Με τα πανώ μας, τα αιτήματά μας, για τις ανάγκες των πολλών, δηλαδή για τις ανάγκες μας. Το ζήτημα είναι τώρα να είμαστε πιο δυναμικοί και ίσως πιο σοφοί στα σχολεία, τα πανεπιστήμια, στους χώρους εργασίας, στη γειτονιά. Είδαμε την επόμενη μέρα από τις εκλογές το μέτωπο της κυβέρνησης, του ΛΑΟΣ και του ΠΑΣΟΚ ενάντια στους μετανάστες. Τα χειρότερα έρχονται, θα τα προλάβουμε; Εκεί δεν πρέπει να απέχουμε, αλλά να ανατρέπουμε.


Τζίμης Αργυρός, Ιωάννα Δρόσου, Μάνος Κατσάπης, Δημήτρης Κλαυδιανός
(μέλη των νέων ΣΥΡΙΖΑ, των νέων της ΑΚΟΑ)

Η Eurovision της Ιστορίας

Τις προηγούμενες μέρες ζήσαμε στη χώρα στο ρυθμό δύο πανηγυριών. Από τη μια εκείνο του μουσικού διαγωνισμού της EUROVISION, που προβλήθηκε από την κρατική τηλεόραση, και από την άλλη εκείνον της ανάδειξης του «μεγαλύτερου Έλληνα όλων των εποχών», της EUROVISION της Ιστορίας, που έδειξε ο ΣΚΑΪ. Ανακουφισμένοι από το τέλος τους αλλά και χρεωμένοι οικονομικά, αισθητικά, ιδεολογικά, μπορούμε να πούμε τώρα κάποια πράγματα για τους διαγωνισμούς αυτούς. Κι αν για τον τραγουδιστή Sakis έχουν γραφτεί πολλά, για τον Sakis της Ιστορίας -τον Αλέξανδρο και τους υπόλοιπους συνυποψήφιούς του- απουσιάζει η αναφορά και η κριτική.
Η συγκυρία το ΄φερε οι δύο παραγωγές να προβληθούν με μια μέρα διαφορά κι έτσι γίνεται ακόμη πιο ξεκάθαρη η κοινή τους βάση. Πρόκειται για δύο τηλεοπτικά θεάματα. Κι αν για τη μαζική μουσική βιομηχανία τα φώτα, το έντονο μακιγιάζ, τα κλωνοποιημένα αστέρια είναι τροφή και λίπασμα, τα αντίστοιχα υλικά για την Ιστορία είναι δηλητήριο. Όμως αυτά ήταν που προσφέρθηκαν αφειδώς με την τηλεοπτική παραγωγή, και με την παράλληλη εκδοτική δραστηριότητα, με τον τίτλο «Οι μεγάλοι Έλληνες», από τον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ.
Για τον καθένα «μεγάλο» ακολουθήθηκε η πορεία που οδήγησε και τον τραγουδιστή Sakis στην κορυφή. Πρώτα απ’ όλα διαμορφώθηκε και φιλοτεχνήθηκε το σώμα-πορτραίτο του. Κάθε «προσωπικότητα» είχε μοναχά προτερήματα, προχώρησε σε αξιοθαύμαστα έργα, αναγνωρίστηκε και από τους αντιπάλους. Όλοι οι «Μεγάλοι Έλληνες» ήταν αψεγάδιαστοι, φτιασιδώθηκαν για να μη φαίνονται οι «ατέλειες». Όπως ακριβώς και οι Sakis. Βέβαια δε διαγωνίστηκαν με τις γραμμώσεις και το γυμνασμένο τους σώμα αλλά με τις εθνικές νίκες, τις αποτελεσματικές συμφωνίες, τις μεγαλόπρεπες εκστρατείες.
Κατόπιν το τέλειο αυτό σώμα αποκόπηκε από τους σύγχρονούς του, ξέφυγε από τον ιστορικό του χρόνο, απομακρύνθηκε από το γεωγραφικό του χώρο και έδρασε –με τους άλλους διαγωνιζόμενους- στην ίδια εποχή και στον ίδιο χώρο. Αναδείχθηκε μια λαμπερή προσωπικότητα, στήθηκε το άγαλμα του ενός, του μοναδικού, που δημιούργησε και τον ίδιο αλλά και τον κόσμο στον οποίο έδρασε. Ένας μικρός θεός ή ένα μεγάλο αστέρι δηλαδή! Όπως ακριβώς και οι Sakis, στο πανηγύρι της EUROVISION, συναγωνίζονται φαινομενικά ανόμοιους αλλά ουσιαστικά τους ίδιους κλώνους, τα άλλα αστέρια της ίδιας μήτρας της βιομηχανίας του θεάματος.
Έπειτα έφτασε η στιγμή της ανάδειξης και της προπαγάνδας της καθεμιά προσωπικότητας. Μέσω «επωνύμων» από τον τηλεοπτικό χώρο απέκτησαν εκπρόσωπο, το alter ego τους, που έφτιαξε τη γέφυρα για την επικοινωνία με το σύγχρονο τηλεθεατή. Αυτός ο εκπρόσωπος έκανε τη μαζική δουλειά αλλά και οι ίδιοι οι «μεγάλοι» δεν κάθησαν με σταυρωμένα χέρια. Και με ολοσέλιδες καταχωρίσεις, που δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από τις αντίστοιχες υποψηφίων βουλευτών, διεκδίκησαν την ψήφο των εκλογέων. Στήθηκαν μπροστά στο φωτογραφικό φακό, πόζαραν με χάρη και έστειλαν το μήνυμα: Ψηφίστε με γιατί… δίδαξα τον Αλέξανδρο, έφερα τη δημοκρατία, έδιωξα τους Τούρκους, κλπ. Ψηφίστε με, όπως ακριβώς και η κα Σαρρή στις προηγούμενες εκλογές, χωρίς όμως να τύχουν της δηκτικής σάτιρας του κου Λαζόπουλου (φαίνεται ότι είναι «πολύ μεγάλοι» για να τους σατιρίσει ή, ίσως, δεν έπεσε στην αντίληψή του το κακέκτυπο της λαϊκής αοιδού). Όπως ακριβώς κι οι Sakis, που παρελαύνουν σε χώρες και τηλεοπτικά δίκτυα για να μεταφέρουν παντού την απαράμιλλη τέχνη τους. Τέλος ήρθε και στιγμή της αλήθειας! Ολόκληρο το προϊόν βγήκε στο «γυαλί» για να ψωνίσει ο τηλεθεατής. Κι εδώ λειτούργησε η Δημοκρατία! Τα σύγχρονα μέσα, διαδίκτυο και SMS, μπήκαν στην υπηρεσία της και έδωσαν τον τελικό λόγο στο λαό, αφού όλα είχαν ετοιμαστεί στο παρασκήνιο από τους ελάχιστους. Το έργο έχει παιχτεί με επιτυχία και πάλι. Πόσα εκατομμύρια δεν ψήφισαν για να επιλέξουν αρχηγούς και ηγέτες με την αίσθηση της συμμετοχής σε μιαν ανύπαρκτη όμως διαδικασία. Όπως ακριβώς και οι Sakis, ψηφίζονται από τον κόσμο, για να επιλεγεί μια πλευρά του ίδιου και από τα πριν ετοιμασμένου νομίσματος.
Πολλά ανάλογα θα μπορούσαν να γραφτούν και να κάνουν πολύ πιο φανερό ότι οι δύο φαινομενικά άσχετοι μεταξύ τους διαγωνισμοί είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα: ένα λαμπερό πανηγύρι! Σκοπεύουν προγραμματικά σε διαφορετικούς στόχους αλλά ταυτίζονται ουσιαστικά στη διαδικασία κι έχουν το ίδιο αποτέλεσμα: την ομογενοποίηση και την αποδοχή καθορισμένων προτύπων σκέψης και πράξης. Στη Μόσχα, στο διαγωνισμό της EUROVISION της μουσικής, επιδείχθηκε και βραβεύτηκε η μαζική αισθητική, το επίπεδο και το ουδέτερο. Στον ΣΚΑΪ, στη EUROVISION της Ιστορίας, επιδείχθηκε και βραβεύτηκε η απονευρωμένη, άκριτη, «αντικειμενική», αρσενική Ιστορία.
Μένουν πολλά ακόμη να γραφτούν για την παραγωγή του ΣΚΑΪ. Το εγχείρημα φέρνει στο προσκήνιο και ανοίγει τη συζήτηση για πολλές πτυχές της Ιστορίας: του ρόλου της, της χρήσης της, των σκοπών της. Στην κατεύθυνση αυτή, και ως μία από τις αφετηρίες αυτής της κουβέντας, θυμίζω το παρακάτω ποίημα του Μπρεχτ, που γράφει πολύ καιρό πριν για την προσωπικότητα στην Ιστορία, ένα από τα θέματα που ανέδειξαν τα καλλιστεία του ΣΚΑΪ, η EUROVISION της Ιστορίας.
Υ.Γ. Ένα χρόνο μετά το θάνατό του, γίνεται φανερή η απουσία του Άγγελου Ελεφάντη. Το άρθρο του για τους «Μεγάλους Έλληνες» θα μας μάθαινε πολλά και θα μας ευχαριστούσε.

Κινδυνεύει άμεσα η ζωή του Νίκου Κουνταρδά

Σε μια κλωστή κρέμεται, πλέον, η ζωή του, για άλλη μια φορά, κρατούμενου Νίκου Κουνταρδά, καθώς εδώ και μέρες έχει αρχίσει απεργία πείνας, αλλά και δίψας. Ο Ν. Κουνταρδάς, από την Παρασκευή είναι φρουρούμενος στο Φρουρούμενος στο Κρατικό της Νίκαιας. Αλληλέγγυοι πολίτες, επιχείρησαν το ίδιο βράδυ να πορευτούν προς το νοσοκομείο, αλλά οι δυνάμεις καταστολής φρόντισαν να τους… σταματήσουν.
Η Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων με ανακοίνωσή της αναφέρει:
«Σε εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση βρίσκεται ο απεργός πείνας, και εδώ και τέσσερις μέρες και δίψας, Νίκος Κουνταρδάς, που νοσηλεύεται φρουρούμενος στο Κρατικό Νικαίας. Αρνούμενος κατηγορηματικά τροφή και νερό κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να υποστεί ανεπανόρθωτη ζημιά σε ζωτικά του όργανα, συνθήκη που μπορεί να αποβεί μοιραία.
Όλα ξεκίνησαν το Σάββατο 16/5, όταν με πρόσχημα την παραβίαση των περιοριστικών όρων που του είχαν επιβληθεί, επειδή δηλαδή δεν έδωσε μία και μοναδική φορά το “παρών» (ο ίδιος παρουσιάστηκε στο αστυνομικό τμήμα αλλά λόγω ολιγωρίας ή σκοπιμότητας δεν κατεγράφη η παρουσία του) συνελήφθη. Εν συνεχεία οδηγήθηκε, άγνωστο γιατί, στην απομόνωση των φυλακών Κομοτηνής. Δύο μέρες αργότερα μεταφέρθηκε, εξίσου αιφνιδιαστικά και αδικαιολόγητα, στις φυλακές Άμφισσας, όπου ξεκίνησε απεργία πείνας και εδώ και τέσσερις μέρες δίψας, αντιστεκόμενος στην άδικη προφυλάκισή του.
Καλούμε το Υπουργείο Δικαιοσύνης και τον αρμόδιο Εισαγγελέα να παρέμβουν τώρα, αφήνοντας κατά μέρος γραφειοκρατικές λοβιτούρες και εκβιαστικές μεθοδεύσεις, για την άμεση αποφυλάκιση του Νίκου. Η ζωή του είναι στα χέρια τους. Αλλά δεν τους ανήκει».

ΣΤΗΡΙΞΕ αυτούς που σας στηρίζουν

Καθώς οι μέρες περνάνε και η ώρα της κάλπης πλησιάζει, η διαφημιστική καμπάνια των περισσοτέρων κομμάτων απογειώνεται. Τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, κυρίως, επιχειρούν με τη διαφήμιση, ενίοτε και με τη δυσφήμιση, να κερδίσουν πόντους στην προεκλογική κούρσα. Τα λόγια παίρνουν εξωπραγματικές διαστάσεις, οι εικόνες αποκτούν λάμψη ή αντίστροφα γκριζάρουν, μελαγχολούν, απογοητεύουν. Οι εκλογές, μεταξύ άλλων, είναι και ένα επικοινωνιακό παιχνίδι, ώστε, να έρθει η πραγματικότητα στα μέτρα τους.

Ο δικομματισμός, αναζητά λύσεις, σανίδες σωτηρίας και το παιχνίδι γίνεται σκληρό. Σε αυτό το γήπεδο, όπου οι λέξεις χάνουν το νόημά τους και η πολιτική την πραγματική της υπόσταση, η αριστερά ίσως να πρέπει να υπενθυμίσει τα δικά της παράσημα, τους αγώνες της. Να αρχίσει να συνθέτει τα κομμάτια του δικού της παζλ. Και ο ΣΥΡΙΖΑ, η ενωτική ριζοσπαστική αριστερά, έχει μπόλικα να τοποθετήσει στο τραπέζι της πολιτικής. Κομμάτια από το περιβάλλον, την εργασία, τα δικαιώματα, κομμάτια της καθημερινότητας. Πολλά από αυτά δεν ήταν εύκολα, ούτε ανώδυνη η επιλογή τους. Υπήρξαν συγκρούσεις, τομές, αλλαγές. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε στον καυγά, εκεί που άλλοι σφύριζαν αδιάφορα. Συμμετείχε αλλού αυτόνομα, αλλού με τα μέλη του μέσα στα αυτόνομα κοινωνικά κινήματα, στο Φόρουμ, στα εργατικά σωματεία, σε αγώνες, σε απεργίες, σε κινητοποιήσεις, σε ακτιβισμούς, σε πρωτοβουλίες. Και αρκετοί από αυτούς τους αγώνες ήταν νικηφόροι. Στο Ελληνικό για τις ανοιχτές παραλίες, στη Κυψέλη, στον Βοτανικό για το γήπεδο, στον λιθάνθρακα, στον Ασωπό, στις καταλήψεις στα πάρκα. Στο άρθρο 16 με τους φοιτητές, στη μεγάλη εξέγερση του Δεκέμβρη, που συκοφαντήθηκε όσο κανένα άλλο κίνημα.
Εκεί ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, στους δρόμους, στις πλατείες, στις συνελεύσεις, σε όλες τις διαχωριστικές γραμμές, σε όλες τις διαιρετικές τομές της ελληνικής κοινωνίας.
Δεν φοβήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ να πάει κόντρα στο ρεύμα, να τσιγκλήσει το σύστημα, να πάει με τους «από κάτω», με «τους χωρίς», δηλαδή με τους πολλούς και τις πολλές.
Δεν φοβήθηκε ακόμα και όταν είδε τα δημοσκοπικά του ποσοστά να πέφτουν, δεν συμβιβάστηκε. Ήταν εκεί, με τους συμβασιούχους, με τους εργαζόμενους των 300, των 500, των 700 ευρώ, με τους εργαζόμενους στα προγράμματα stage, με τους ενοικιαζόμενους, όταν η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ το μόνο που έκανε ήταν να προσέχει την ισορροπία αδράνειας στο πλαίσιο της πολιτικής των κομμάτων τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τη μεγάλη καμπάνια για το δημοψήφισμα για το ασφαλιστικό με τις εκατοντάδες χιλιάδες υπογραφές που συγκέντρωσαν τα μέλη και οι φίλοι του. Αυτός ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Στις μάχες για τα πάρκα, στις πυρκαγιές, στις χωματερές, στην Πάρνηθα, στην παραλία Θεσσαλονίκης, στο Πέραμα. Δεν λύγισε όταν οι άλλοι τον μάλωναν. Δεν κρύφτηκε όταν του κουνούσαν το δάχτυλο και του ζητούσαν δηλώσεις νομιμοφροσύνης. Συνέχιζε να πορεύεται, μερικές φορές μόνος του και άλλες φορές με δυνάμεις του αυτόνομου κινήματος ή της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς: όπως για το διαχωρισμό κράτους – εκκλησίας. Και ήταν δίπλα στις μειονότητες όταν άλλοι τους βάφτιζαν και έκαναν τον τούρκο, μουσουλμάνο και μίλαγαν για γυφτοσκοπιανιούς. Μαζί με τους μετανάστες και τις μετανάστριες, για τη νομιμοποίηση, για ανθρώπινη ζωή. Πήγε στο παλαιό Εφετείο στη οδό Σωκράτους και είπε είμαστε με τους κολασμένους της γης. Πήγε στις λαϊκές αγορές και τα σούπερ μάρκετ για την ακρίβεια, έκανε μεγάλη καμπάνια για τις ληστείες των τραπεζών, έκανε κατάληψη φωνάζοντας ότι «στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες…». Ο ΣΥΡΙΖΑ κόντρα στην αστυνομοκρατία και τον αυταρχισμό.

Ίσως να πουν κάποιοι ότι όλα αυτά δεν φτάνουν. Ότι έπρεπε να γίνουν περισσότερα, να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ πιο τολμηρός, πιο εναλλακτικός, πιο συγκεκριμένος. Μπορεί. Αλλά ας φανταστούμε την πολιτική χωρίς τη ριζοσπαστική αριστερά. Ας φανταστούμε την κοινωνία χωρίς τα κινήματα. Ας φανταστούμε τη Βουλή χωρίς την αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Ας φανταστούμε και την Ευρωβουλή χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ και τις παρεμβάσεις για μια άλλη Ευρώπη, για την Ευρώπη των Εργαζομένων. Δεν θα ήταν ακόμα πιο γκρίζα η πραγματικότητα, ακόμα πιο θλιβερή;

Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν παντού. Έξω από το νοσοκομείο για την τεμαχισμένη γυναίκα, δίπλα –μαζί με πολλούς και πολλές άλλες- στη γυναίκα, τη μετανάστρια, την εργαζόμενη, την Κ. Κούνεβα. Ήταν στην Τήλο, στους πρώτους γκέι και λεσβιακούς γάμους^ και ήξερε ο ΣΥΡΙΖΑ ότι πάλι θα του κουνούν το δάχτυλο, πάλι θα τον μαλώνουν. Ήταν με τον φοιτητή με τα πράσινα παπούτσια, στα δικαστήρια με τους μαθητές που διώκονταν για ανυπακοή, με τους φυλακισμένους και τα δικαιώματά τους.
Μεγάλος ο κατάλογος: Τοπλού, Μαλιακός, Mall, Θριάσιο, διατηρητέα, χωροταξία, Γκιώνα, Υμηττός, αλλά και αντιρρησίες συνείδησης, θεματικά συνέδρια, κοινούς αγώνες με τους εργαζόμενους και τα κινήματα στην Ευρώπη.


Αυτή την πολιτική στηρίζουμε, αυτό το ψηφοδέλτιο διεκδικούμε να μπει στην κάλπη, τέτοιους αγώνες θα συνεχίσουμε

ΣΤΗΡΙΞΤΕ αυτούς που σας στηρίζουν

Καθώς οι μέρες περνάνε και η ώρα της κάλπης πλησιάζει, η διαφημιστική καμπάνια των περισσοτέρων κομμάτων απογειώνεται. Τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, κυρίως, επιχειρούν με τη διαφήμιση, ενίοτε και με τη δυσφήμιση, να κερδίσουν πόντους στην προεκλογική κούρσα. Τα λόγια παίρνουν εξωπραγματικές διαστάσεις, οι εικόνες αποκτούν λάμψη ή αντίστροφα γκριζάρουν, μελαγχολούν, απογοητεύουν. Οι εκλογές, μεταξύ άλλων, είναι και ένα επικοινωνιακό παιχνίδι, ώστε, να έρθει η πραγματικότητα στα μέτρα τους.

Ο δικομματισμός, αναζητά λύσεις, σανίδες σωτηρίας και το παιχνίδι γίνεται σκληρό. Σε αυτό το γήπεδο, όπου οι λέξεις χάνουν το νόημά τους και η πολιτική την πραγματική της υπόσταση, η αριστερά ίσως να πρέπει να υπενθυμίσει τα δικά της παράσημα, τους αγώνες της. Να αρχίσει να συνθέτει τα κομμάτια του δικού της παζλ. Και ο ΣΥΡΙΖΑ, η ενωτική ριζοσπαστική αριστερά, έχει μπόλικα να τοποθετήσει στο τραπέζι της πολιτικής. Κομμάτια από το περιβάλλον, την εργασία, τα δικαιώματα, κομμάτια της καθημερινότητας. Πολλά από αυτά δεν ήταν εύκολα, ούτε ανώδυνη η επιλογή τους. Υπήρξαν συγκρούσεις, τομές, αλλαγές. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε στον καυγά, εκεί που άλλοι σφύριζαν αδιάφορα. Συμμετείχε αλλού αυτόνομα, αλλού με τα μέλη του μέσα στα αυτόνομα κοινωνικά κινήματα, στο Φόρουμ, στα εργατικά σωματεία, σε αγώνες, σε απεργίες, σε κινητοποιήσεις, σε ακτιβισμούς, σε πρωτοβουλίες. Και αρκετοί από αυτούς τους αγώνες ήταν νικηφόροι. Στο Ελληνικό για τις ανοιχτές παραλίες, στη Κυψέλη, στον Βοτανικό για το γήπεδο, στον λιθάνθρακα, στον Ασωπό, στις καταλήψεις στα πάρκα. Στο άρθρο 16 με τους φοιτητές, στη μεγάλη εξέγερση του Δεκέμβρη, που συκοφαντήθηκε όσο κανένα άλλο κίνημα.
Εκεί ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, στους δρόμους, στις πλατείες, στις συνελεύσεις, σε όλες τις διαχωριστικές γραμμές, σε όλες τις διαιρετικές τομές της ελληνικής κοινωνίας.
Δεν φοβήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ να πάει κόντρα στο ρεύμα, να τσιγκλήσει το σύστημα, να πάει με τους «από κάτω», με «τους χωρίς», δηλαδή με τους πολλούς και τις πολλές.
Δεν φοβήθηκε ακόμα και όταν είδε τα δημοσκοπικά του ποσοστά να πέφτουν, δεν συμβιβάστηκε. Ήταν εκεί, με τους συμβασιούχους, με τους εργαζόμενους των 300, των 500, των 700 ευρώ, με τους εργαζόμενους στα προγράμματα stage, με τους ενοικιαζόμενους, όταν η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ το μόνο που έκανε ήταν να προσέχει την ισορροπία αδράνειας στο πλαίσιο της πολιτικής των κομμάτων τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τη μεγάλη καμπάνια για το δημοψήφισμα για το ασφαλιστικό με τις εκατοντάδες χιλιάδες υπογραφές που συγκέντρωσαν τα μέλη και οι φίλοι του. Αυτός ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Στις μάχες για τα πάρκα, στις πυρκαγιές, στις χωματερές, στην Πάρνηθα, στην παραλία Θεσσαλονίκης, στο Πέραμα. Δεν λύγισε όταν οι άλλοι τον μάλωναν. Δεν κρύφτηκε όταν του κουνούσαν το δάχτυλο και του ζητούσαν δηλώσεις νομιμοφροσύνης. Συνέχιζε να πορεύεται, μερικές φορές μόνος του και άλλες φορές με δυνάμεις του αυτόνομου κινήματος ή της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς: όπως για το διαχωρισμό κράτους – εκκλησίας. Και ήταν δίπλα στις μειονότητες όταν άλλοι τους βάφτιζαν και έκαναν τον τούρκο, μουσουλμάνο και μίλαγαν για γυφτοσκοπιανιούς. Μαζί με τους μετανάστες και τις μετανάστριες, για τη νομιμοποίηση, για ανθρώπινη ζωή. Πήγε στο παλαιό Εφετείο στη οδό Σωκράτους και είπε είμαστε με τους κολασμένους της γης. Πήγε στις λαϊκές αγορές και τα σούπερ μάρκετ για την ακρίβεια, έκανε μεγάλη καμπάνια για τις ληστείες των τραπεζών, έκανε κατάληψη φωνάζοντας ότι «στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες…». Ο ΣΥΡΙΖΑ κόντρα στην αστυνομοκρατία και τον αυταρχισμό.

Ίσως να πουν κάποιοι ότι όλα αυτά δεν φτάνουν. Ότι έπρεπε να γίνουν περισσότερα, να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ πιο τολμηρός, πιο εναλλακτικός, πιο συγκεκριμένος. Μπορεί. Αλλά ας φανταστούμε την πολιτική χωρίς τη ριζοσπαστική αριστερά. Ας φανταστούμε την κοινωνία χωρίς τα κινήματα. Ας φανταστούμε τη Βουλή χωρίς την αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Ας φανταστούμε και την Ευρωβουλή χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ και τις παρεμβάσεις για μια άλλη Ευρώπη, για την Ευρώπη των Εργαζομένων. Δεν θα ήταν ακόμα πιο γκρίζα η πραγματικότητα, ακόμα πιο θλιβερή;

Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν παντού. Έξω από το νοσοκομείο για την τεμαχισμένη γυναίκα, δίπλα –μαζί με πολλούς και πολλές άλλες- στη γυναίκα, τη μετανάστρια, την εργαζόμενη, την Κ. Κούνεβα. Ήταν στην Τήλο, στους πρώτους γκέι και λεσβιακούς γάμους^ και ήξερε ο ΣΥΡΙΖΑ ότι πάλι θα του κουνούν το δάχτυλο, πάλι θα τον μαλώνουν. Ήταν με τον φοιτητή με τα πράσινα παπούτσια, στα δικαστήρια με τους μαθητές που διώκονταν για ανυπακοή, με τους φυλακισμένους και τα δικαιώματά τους.
Μεγάλος ο κατάλογος: Τοπλού, Μαλιακός, Mall, Θριάσιο, διατηρητέα, χωροταξία, Γκιώνα, Υμηττός, αλλά και αντιρρησίες συνείδησης, θεματικά συνέδρια, κοινούς αγώνες με τους εργαζόμενους και τα κινήματα στην Ευρώπη.


Αυτή την πολιτική στηρίζουμε, αυτό το ψηφοδέλτιο διεκδικούμε να μπει στην κάλπη, τέτοιους αγώνες θα συνεχίσουμε