Τι ψηφίζει ο γκασμάς

του Πέτρου Αργυρίου


Πρωθυπουργοί μας μας έχουνε πει φρενοβλαβείς. Πρόσφατα διεφθαρμένους. Και μονίμως μας συμπεριφέρονται σαν να ΄μαστε άβουλα, ανίκανα και ηλίθια πλάσματα. Και για μια ακόμη φορά η εκλογική διαδικασία επαλήθευσε τους χαρακτηρισμούς τους.

Γιατί οι εκλογές αυτές δεν ήταν αυτοδιοικητικές. Ο πρωθυπουργός σε ένα στοίχημα πολιτικού τσαμπουκά φρόντισε να τις μεταστοιχειώσει σε μνημονιακή δημοσκόπηση που θα έκρινε το μέλλον του τόπου. Και οι Έλληνες ψηφοφόροι αποφάσισαν ότι οι Έλληνες είναι ανίκανοι να αυτοδιοικηθούν, οι Έλληνες αποφάσισαν να μην πιστέψουν στους δυνάμεις τους και να νομιμοποιήσουν το νταβατζιλίκι του διπλού μηχανισμού “στήριξης” και τα πολιτικά ανδρείκελα του.
Δεν θα σταθώ στην ανεύθυνη στάση των υποψήφιων αυτοδιοικητικών που αντί, μπροστά στη θρασύτατη πρόκληση του πρωθυπουργού που απαξίωσε πλήρως την αυτοδιοίκηση, αντί λοιπόν να προστατεύσουν την αυτοδιοίκηση διαχωρίζοντας σαφώς τη θέση τους από το Δίλημμα Παπανδρέου και να παραδώσουν την κομματική τους ταυτότητα έδειξαν πόσο πιστά σκυλιά είναι, όχι δε θα σταθώ σε αυτούς. Δεν περιμέναμε κάτι καλύτερο από αυτούς, ακόμη και τους ικανότερούς τους.

Αυτό που περιμέναμε, ή ελπίζαμε τουλάχιστον, είναι ότι ο Ελληνικός λαός, μπροστά στην αδιαμφισβήτητη βαρβαρότητα της πολιτικής που του ασκείται, μπροστά σε πολιτικές κοκκαλοθραύστες που όμοιες της δεν έχει δει ο δυτικός κόσμος εδώ και δεκαετίες, μπροστά στην κατάργηση όλων των κεκτημένων και των περισσοτέρων υποχρεώσεων του κράτους προς τον πολίτη, μπροστά στην αδυσώπητη λαίλαπα του καπιταλισμού τελευταίου τύπου και μπροστά στην χούντα του δικομματισμού και την οικονομική κατοχή του από ξένα κέντρα, μπροστά σε όλον αυτόν τον απάνθρωπο παραλογισμό που σκάει με όλη του την ορμή πρώτα στην Ελλάδα για να συνεχίσει νομιμοποιημένος και σε άλλους Ευρωπαϊκούς λαούς, μπροστά σε αυτά τα φαινόμενα, περιμέναμε, ελπίζαμε, προσευχόμασταν ότι ο Ελληνικός λαός θα άρθρωνε ένα ηρωικό όχι και ότι θα έστελνε ένα βροντερό μήνυμα σε όλους τους λαούς της Ευρώπης...

Π...τσες μπλε και πράσινα άλογα. Κάπου εδώ, όπως έχει διατυπωθεί ξανά, οι φαντασιακές προβολές τελειώνουν. Κάπου εδώ η σκληρή πραγματικότητα ενός αναίσθητου και ανήθικου έθνους γίνονται οριστικές και αμετάκλητες. Κάπου εδώ οι ελπίδες για μια ειρηνική μετάβαση προς τη δημοκρατία εξαντλούνται. Γιατί αυτοί οι Έλληνες, έχουν διαφθαρεί τόσο πολύ από την εξουσία, που ακόμη και μετά από εθνικές καταστροφές στηρίζουν πολιτικές και οικονομικές μαφίες, τις ομάδες ακριβώς που προκάλεσαν τις καταστροφές. 60% + των ενεργών ψηφοφόρων ψήφισαν τη δικομματική μαφία. Πολλοί από αυτούς είναι οι ίδιοι που βρίζουν τους ανθρώπους που ψήφισαν, που νιώθουν τη “δίκαια” οργή να τους γιαουρτώσουν, να μπουν στη βουλή, να απαλλοτριώσουν τις κλεμμένες από αυτούς περιουσίες... Τα λένε στις κουβέντες τους στις γυναίκες τους στα παιδιά τους. Και όταν έρχεται η ώρα να εκφραστούν πολιτικά, να πάρουν στα χέρια τους τη ζωή τους, καταλαμβάνονται από το εξαρτημένο αντανακλαστικό της υποταγής. Ψευτοπερήφανοι, τσάμπα μάγκες, κατίνες. Και πλέον, συνένοχοι σε τεράστια εγκλήματα. Δεν υπάρχουν πλέον άλλοθι. Δεν είναι μόνο οι πολιτικοί για γιαούρτωμα και χλεύη. 60% + των Ελλήνων, η εκλογική ραχοκοκκαλιά της μαφίας, είναι εξίσου χυδαίοι και συνένοχοι. Άντε να εξαιρεθεί από αυτούς ένα 5% που ψήφισε αυτοδιοικητικά αποδεδειγμένα ικανούς και πρόθυμους να υπηρετήσουν τον τόπο τους υποψηφίους.

Οι υπόλοιποι τι έχετε πάθει; Το σύνδρομο της Στοκχόλμης; Γιατί μας εκδικείστε τόσο ανάλγητα; Επειδή τολμάμε ακόμη να ονειρευόμαστε έναν πιο ανθρώπινο κόσμο όταν εσείς έχετε στερέψει από όνειρα και οράματα;

Τα αποτελέσματα των εκλογών ήταν φρικιαστικά. Το ότι αναμενόμενα το κάνει ακόμη περισσότερα φρικιαστικά. Ένας κομματικός, σκανδαλώδης και χυδαία λαϊκιστής, αμόρφωτος και ακαλλιέργητος “Μακεδόνας” σαρώνει στη Θεσσαλονίκη. Η ελπίδα για ανεξάρτητο περιφερειάρχη στην Αθήνα έσβησε. Η ελληνική εκδοχή του ναζισμού, νομιμοποιείται πολιτικά στην Αθήνα με 5,+%. Οι προοδευτικές δυνάμεις δεν πείθουν κανένα. Ναι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ χάνουν δυνάμεις... κρατούν όμως την εξουσία. Και για αυτό, είναι οι νικητές των εκλογών. Οι απώλειες τους είναι μεγάλες, ιστορικά χαμηλά τα ποσοστά τους, αλλά η νίκη τους δεν είναι πύρρειος. Τίποτε δεν θα αλλάξει στο πολιτικό σκηνικό την επόμενη μέρα. Και φυσικά η αποχή δεν τους τρομάζει. Μέχρι και τους εκλογικούς καταλόγους αλλάξαν (τουλάχιστον στη Θεσσαλονίκη όπου ψηφίζω και όπου είχα τη δυνατότητα να παρατηρήσω το φαινόμενο) για να εκτρέψουν τους δυσαρεστημένους προς την αποχή.
Οι εκλογές αυτό που δείξαν είναι αμηχανία, αδυναμία, συμμόρφωση σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι η εποχή και οι προκλήσεις της θα επέτρεπαν. Δείχνει τη βαθιά μοιρολατρία μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού. Τίποτε δεν άλλαξε με τις εκλογές αυτά σε μια εποχή που εναγωνίως ψάχνει για λύσεις και προτάσεις.

Οι εκλογές αυτές είχαν θεωρητικά τη δυναμική να σπάσουν και τα δύο μεγάλα κόμματα, να τα διαλύσουν μέσα σε διάστημα μηνών. Οι περισσότεροι από τους Έλληνες ψηφοφόρους δεν το θέλησαν αυτό. Τους αξίζουν οι πολιτικοί και οι πολιτικές που θα τους έρθουν. Είναι απολύτως άξιοι της μοίρας τους. Το θέμα είναι το τι θα συμβεί με το προοδευτικό και σκεπτόμενο κομμάτι της Ελλάδας.

Για δεκαετίες τώρα μας δηλητηριάζουν με πολιτικούς μύθους για τον Έλληνα που μισεί την εξουσία. Μας λένε ψέματα. Ο Έλληνας μισεί να του επιβάλλονται σε ατομικό και μόνο επίπεδο. Σε συλλογικό επίπεδο οι Έλληνες είναι φίλοι και πυλώνες της εξουσίας. Όσο υπήρχε η βασιλεία ισχυρή, πολλοί από τους Έλληνες ήταν βασιλόφρονες, όσο η ορθόδοξη εκκλησία είναι ισχυρή, οι περισσότεροι Έλληνες προσδιορίζονται από αυτήν την εξουσία, όσο η δικτατορία ήταν κραταιά, οι περισσότεροι Έλληνες απλά ζούσαν τις ζωές τους. Ο καταλληλότερος πρωθυπουργός είναι πάντα ο εν ενεργεία πρωθυπουργός. Οι Έλληνες, σε συλλογικό επίπεδο, συνήθως φιλούν τα πόδια της εξουσίας, όσο βρώμικα και αν είναι αυτά, σε όσα πτώματα και αν έχει πατήσει αυτή.

Ο Έλληνας, περισσότερο συχνά από ότι όχι, υπήρξε καθεστωτικός. Και σήμερα το ψυχολογικό κλίμα ανάμεσα σε καθεστωτικούς και σε λιγότερο ή περισσότερο αντικαθεστωτικούς είναι εξαιρετικά άσχημο. Η απόσταση αγεφύρωτη.

Δεν τους λυπάμαι πλέον τους καθεστωτικούς. Η αμάθεια και η απάθεια απέναντι στους βιαστούς τους δεν είναι άλλοθι. Έχουν τη δύναμη να πολεμήσουν, ειρηνικά ακόμη, και την πετούν στα σκουπίδια της ιστορίας βλάπτοντας μαζί με τον εαυτό τους και όλους τους συμπολίτες τους και το μέλλον των παιδιών. Βρε άθλιοι, τα παιδιά το Δεκέμβρη του 2008 τι νομίζετε ότι θέλαν, περισσότερα Ps; Δεν καταλαβαίνετε ότι είστε ο καταστροφέας του παρόντος τους και ο εχθρός του μέλλοντος τους;

Όχι δεν τον λυπάμαι τον καθεστωτικό. Τους υπόλοιπους Έλληνες λυπάμαι. Και το ερώτημα δεν είναι πλέον πως θα ξυπνήσουμε τη σπίθα της κριτικής σκέψης και του ανθρωπισμού μέσα τους, αλλά πως θα οργανωθούμε για να αυτοπροστατευτούμε από δαύτους. Πως θα χτίσουμε την κιβωτό της Νόησης σε μια εποχή κατακλυσμιαίου απανθρωπισμού.

Και σε αυτό η ευθύνη της αριστεράς είναι τεράστια. Η πολυφωνία είναι και επιθυμητή και αναγκαία για τη δημοκρατία. Η πολυδιάσπαση όμως είναι απλά το τρικ της εξουσίας για να κρατά μια αριστερά απέλπιδα και εκτεθειμένη. Αρκετούς οπλαρχηγούς είχαμε μέχρι τώρα. Δεν υπάρχει καμία ελπίδα χωρίς μια ποικιλόμορφη αλλά ενιαία αριστερά που αναγνωρίζει τις συνθήκες του 21ου αιώνα. Όποιος δεν αναγνωρίζει αυτή την ιστορική ανάγκη αυτονόητα δεν μπορεί να θεωρείται αριστερός σε μια εποχή άλυτων κρίσεων και καταπιέσεων.

TV Χωρίς Σύνορα
του Πέτρου Αργυρίου

ΑΝΤΙΟ ΣΥΝΤΡΟΦΕ

Πού να φανταζόμασταν ότι θα γράφαμε για τον Αλέκο σε αυτό το φύλλο. Ότι θα ψάχναμε φωτογραφίες του, λέξεις και συναισθήματα για να γεμίσουμε τη... σελίδα του; Και γιατί να γράψουμε, αφού εδώ ήταν λίγες ώρες πριν, ζωντανός, δυνατός, ωραίος... Γιατί να μην περιμένουμε χρόνια, για να γράψουν κάποιοι άλλοι για τον Αλέκο; Γιατί εμείς; Γιατί τώρα;
Όμως, πρέπει να γράψουμε και ας μην θέλουμε και ας μας φαίνεται απίστευτο, κακόγουστο αστείο, μια φρικτή φάρσα. Πήγαμε στην κηδεία του. Και όλα έγιναν όπως ο ίδιος ήθελε. Με τραγούδια και χορούς. Με κόκκινες σημαίες, χειροκροτήματα και σηκωμένες γροθιές. Με λόγια που βγαίναν από τη ψυχή μας, από τη ψυχή όλου αυτού του τεράστιου κόσμου που συγκεντρώθηκε στο νεκροταφείο των Αγίων Αναργύρων. Έμοιαζε με διαδήλωση η κηδεία, με συγκέντρωση της αριστεράς, με πανηγύρι και ας είχε δάκρυα και ας είχε ατελείωτο πόνο. Ήταν εκεί οι φίλοι και οι σύντροφοί του από τα Γιάννενα: από την ομαδάρα του τον ΠΑΣ και από την Περιφερειακή κίνηση που ήταν υποψήφιος. Ήταν εκεί τα παιδιά από τη Θεσσαλονίκη, οι δικοί του άνθρωποι από όλες τις γωνιές της Αθήνας, από τη γειτονιά του. Ήταν εκεί όλες οι “φυλές” του ΣΥΡΙΖΑ, η Γαλέρα, το Στέκι των μεταναστών, ήταν η μάνα, τα παιδιά του, η Μυρτώ του, η Μυρτώ όλων μας. Και οι κόκκινες σημαίες ανέμιζαν δίπλα του όση ώρα του μιλούσαν από το μικρόφωνο ο Τάκης Τερζόγλου από τη δημοτική κίνηση Αλληλεγγύη, ο Χρήστος Αλεφάντης από τη Γαλέρα, ο Γιάννης Ζινδριλής από το σύνδεσμο οπαδών του ΠΑΣ Γιάννενα, ο Γιάννης Παπαδημητρίου από την κίνηση ΑΥ.ΡΙ.Ο. για την Ήπειρο, ο Τάσος Κορωνάκης από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Γιάννης Αλμπάνης από την οργάνωση του, την ομάδα Ρόζα, αλλά και από το Στέκι Μεταναστών. Και λίγο αργότερα πήγαμε σπίτι του. Και ήπιαμε τσίπουρα με μεζέδες, όπως θα ήθελε ο Αλέκος μας.

Λίγα λόγια για τον Αλέκο


Τώρα Αλέκο, όπως καταλαβαίνεις, εμείς δεν μπορούμε να πούμε καλό ταξίδι και ότι θα τα ξαναπούμε και διάφορα τέτοια. Γιατί εμείς εδώ λέμε, ό,τι πρέπει να λεχθεί, εδώ διανύουμε ό,τι ονειρευτήκαμε ότι μπορεί να διανυθεί. Εδώ, σε αυτόν εδώ το μόνο κόσμο, το δικό μας κόσμο, σε αυτόν τον κόσμο στον οποίο πιστεύουμε, και στον οποίο έχουμε αφιερώσει τις ζωές μας.
Τώρα Αλέκο, δεν είναι η ώρα της βολικής παραμυθίας. Είναι η ώρα να αναμετρηθούμε με τις αλήθειες και τα νοήματα της ζωής σου, να αναρωτηθούμε αν έκανες τις σωστές επιλογές. Και να συνομολογήσουμε ενώπιον της Μυρτώς, του Μάρκου και της Έλλης, ότι όντως έκανες όσα πρέπει να κάνει κανείς, για να έχει νόημα και σημασία η ζωή του. Γιατί, παρά τα όσα λέγονται, δεν είναι χαμένες οι χιλιάδες, οι εκατομμύρια ώρες που δόθηκαν για τη Ρόζα, το Στέκι, το Δίκτυο, τον ΣΥΡΙΖΑ, την Απόδραση, την Αλληλεγγύη, το ΑΥΡΙΟ της Ηπείρου, τη Γαλέρα· δεν είναι χαμένος ο κόπος για τις διαδηλώσεις, τις συγκεντρώσεις, τις αφισοκολλήσεις, τους αγώνες. Παρά τα όσα λέγονται, είναι αυτές οι ώρες και αυτός ο κόπος που κάνει τη ζωή να μην είναι απλά κάτι “απογεύματα εξαρχής καταδικασμένα να γίνουν βράδυ”· είναι αυτές οι ώρες και αυτός ο κόπος που δίνουν ηθική υπόσταση και λογική συνοχή στη ζωή. Και όλοι αυτοί οι πολλοί που έχουν έρθει σήμερα εδώ, αυτήν την κατάφαση στις επιλογές σου ήρθαν να εκφράσουν.
Όμως Αλέκο, η ζωή σου δεν ήταν μόνο αγώνας και Αριστερά. Με τους περισσότερους από τους πολλούς που ήρθαν σήμερα εδώ, δεν έχεις μόνο συνεδριάσει, αλλά έχεις πιει και κάμποσα τσίπουρα. Πολλά τσίπουρα. Και όταν μιλάμε για σένα, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι είχες διαρκείας όχι μόνο για τον ΠΑΣ Γιάννινα, αλλά και για τον Τσέλιγκα. Και ότι καθημερινά αποδείκνυες πως μπορεί κανείς να είναι στέλεχος πρώτης γραμμής και να μην είναι ούτε γρουσούζης ούτε νούμερο· ότι μπορεί να είναι πολύ σοβαρός και ταυτόχρονα να βρίσκεται σε διαρκή ετοιμότητα για χαβαλέ και μαλακία· ότι μπορεί κανείς να είναι παντού παρών, και την ίδια στιγμή να είναι εξαιρετικός πατέρας και παθιασμένος σύντροφος.
Τώρα, Αλέκο είναι ώρα να πούμε ότι θα είσαι πάντα μαζί μας σε διαδηλώσεις, συνεδριάσεις, ματς και τσίπουρα, παρά το ότι κατά βάθος γνωρίζουμε πως...

“Μάς άφησες κοιμισμένους
στ’ ακρογιάλι το μεσημέρι
και ανυπόμονα αναμένεσαι
τη νύχτα ετούτη όλη νύχτα
ξέροντας μες στις στοιχειωμένες
από την παρουσία σου καρδιές μας
πως στο εξής το ακρογιάλι θα είναι άδειο”.

Τώρα είναι ώρα, Αλέκο, να σε ευχαριστήσουμε που βρέθηκες στο δρόμο μας και να δείξουμε την ευγνωμοσύνη μας για το μέγα συμβάν της συνάντησης μας μαζί σου.

Από τον επικήδειο
που εκφώνησε
ο Γιάννης Αλμπάνης

ΑΚΟΑ

Η μαχητικότητα, η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη και ο αντικομφορμισμός απέκτησαν σάρκα και οστά και χαμόγελο στο πρόσωπο του Αλέκου Λύτρα.
Οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι της ΑΚΟΑ, παγωμένοι από την είδηση του ξαφνικού θανάτου του, τον αποχαιρετούμε με οδύνη. Χάνουμε ένα σπουδαίο σύντροφο, με φαντασία, με φρέσκιες ιδέες αλλά και οργανωτικό χάρισμα, με χιούμορ και ζεστή καρδιά. Τον Αλέκο, που έδωσε σκληρές μάχες για τις γειτονιές των Αγίων Αναργύρων, για το Στέκι Μεταναστών, για τη «Ρόζα», για το βάθεμα και την προκοπή του ΣΥΡΙΖΑ.
Σύντροφο βαθύτατα ενωτικό εξ ού και ανασυνθετικό, με ελπίδες για το ρόλο της «Ανάσα», έτσι που να ξεκινήσει γοργά «το μικρό μας ανασυνθετικό πείραμα» που θα οδηγούσε σύντομα «στο πιο μεγάλο».
Έπιασε τόπο η δουλειά που έκανες Αλέκο! Βρεθήκαμε πάρα πολύ κοντά, σχεδόν γίναμε ένα. Και επειδή ήταν πολύ όμορφα στον ίδιο δρόμο θα συνεχίσουμε.
Δικοί μας άνθρωποι, οι γονείς και τα αδέρφια σου. Στο πλάι της Έλλης, του Μάρκου και της Μυρτώς θα βαδίζουμε ακολουθώντας το ζεστό χαμόγελό σου.

ΑΥ.ΡΙ.Ο. για την Ήπειρο

Οι άνθρωποι του «ΑΥ.ΡΙ.Ο. για την Ήπειρο» και γενικά του ΣΥΡΙΖΑ βιώνουμε σήμερα μια οδυνηρή απώλεια. Έφυγε από κοντά μας ο σύντροφος Αλέκος Λύτρας, υποψήφιος Περιφερειακός Σύμβουλος Ιωαννίνων του ΑΥΡΙΟ. Ο Αλέκος γεννήθηκε στα Γιάννενα το 1961, ήταν γραφίστας και εργαζόταν ως επιμελητής βιβλίων και κόμικ. Είχε μια πλούσια αγωνιστική διαδρομή δεκαετιών, από τα μαθητικά του χρόνια στη Ζωσιμαία Σχολή και τα σπουδαστικά του στα ΚΑΤΕΕ της Αθήνας, μέχρι σήμερα, που συμμετείχε στην Κεντρική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ ως εκπρόσωπος της ομάδας Ρόζα. Ζούσε στους Αγίους Αναργύρους της Αθήνας και συμμετείχε ενεργά στις αριστερές δημοτικές κινήσεις του Δήμου του, στο αντιρατσιστικό κίνημα και στους αγώνες για την προστασία των ελεύθερων χώρων της Αθήνας και των ορεινών όγκων της Αττικής. Ανήκε στην ιδρυτική ομάδα του πολιτικού και πολιτιστικού περιοδικού «Γαλέρα».Οι φίλοι του θα θυμούνται τον Αλέκο όχι μόνο σαν ένα συνεπή και ανιδιοτελή άνθρωπο, αλλά και σαν αφοσιωμένο σύντροφο της Μυρτώς και στοργικό πατέρα του Μάρκου και της Έλλης. Θα τον θυμούνται σαν ένα χαμογελαστό και ανοιχτόκαρδο χαρακτήρα με σπάνια αίσθηση του χιούμορ. Θα τον θυμούνται σαν εραστή της παραλίας της Γαύδου και παθιασμένο υποστηρικτή του ΠΑΣ Γιάννινα. Στην παράταξή μας θα τον θυμόμαστε και για τη μεγάλη προσωπική του συμβολή στη συγκρότηση του «ΑΥ.ΡΙ.Ο. για την Ήπειρο». Μοιραζόμαστε με τους δικούς του την οδύνη.

ΔΕΑ

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά εκφράζει τα βαθύτερα συλλυπητήριά της για το θάνατο του συντρόφου Αλέκου Λύτρα, στην οικογένειά του, στην Ομάδα Ρόζα και στο Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα. Βρεθήκαμε μαζί του στους κοινωνικούς αγώνες, στη μάχη για τη ριζοσπαστική κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ και πρόσφατα στη δημιουργία της νέας δημοτικής παράταξης Αλληλεγγύη Αγίων Αναργύρων – Καματερού. Οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι της ΔΕΑ δεν θα ξεχάσουμε την πολύτιμη συμβολή του στη δημιουργία της νέας μορφής της εφημερίδας μας, της «Εργατικής Αριστεράς».

Προσφορά στη μνήμη του Αλέκου

Το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα Θεσσαλονίκης προσφέρει 200 ευρώ στον Ξενώνα Προσφύγων Θεσσαλονίκης, στη μνήμη του αλησμόνητου φίλου και συντρόφου Αλέκου Λύτρα, ένθερμου αγωνιστή της ριζοσπαστικής αριστεράς και των κινημάτων.

Η ΒΙΑ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ ΣΤΑ ΚΟΡΜΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΩΝ ΜΑΣ

Δύο εικόνες ζοφερές

Σάββατο βράδυ στο κέντρο της πόλης. Σαράντα Μπαγκλαντεσιανοί βρίσκονται στον υπόγειο χώρο που χρησιμοποιούν ως χώρο προσευχής και συνάντησης σε υπόγειο της οδού Αριστομένους. Απ’ έξω οι ακροδεξιοί, μέλη της Χρυσής Αυγής, όπως δείχνουν τα ίχνη που άφησαν πίσω τους –συνθήματα, αυτοκόλλητα και αφίσες του υποψήφιου Ν. Μιχαλολιάκου–, κλειδώνουν τα τζάμια με λουκέτα και πετούν μέσα αναμμένα στουπιά. Ο Θαν. Κούρκουλας, εκπρόσωπος της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό», καταγγέλλει: «Ειδοποιήσαμε τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση ζητώντας ν’ απομακρύνει τους ακροδεξιούς, διότι στο εσωτερικό υπήρχαν εγκλωβισμένοι μετανάστες. Μας απάντησαν ότι γνώριζαν το περιστατικό. Ήδη, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, κοντά στο σημείο υπήρχε περιπολικό της Αστυνομίας, που ήταν παρκαρισμένο σε απόσταση περίπου 50 μέτρων. Επιπλέον, λίγο μετά τις 10 το βράδυ υπήρχε και μια διμοιρία ΜΑΤ. Παρ’ όλα αυτά, μετά τις 11, ακροδεξιές ομάδες κυκλοφορούσαν φωνάζοντας «Έξω οι ξένοι από την Ελλάδα, κανένα τζαμί ποτέ και πουθενά»». Η αστυνομία από τη μεριά της υποστηρίζει ότι όταν έφτασαν οι άνδρες της στην περιοχή οι ελληνικής καταγωγής εμπλεκόμενοι αποχώρησαν. Δύο μετανάστες μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο, ενώ ο κατάλογος των τραυματιών μεγάλωσε στη διάρκεια της βραδιάς καθώς τα φασιστικά τάγματα συνέχισαν τη «βόλτα» τους στους γύρω δρόμους.
Δύο μέρες νωρίτερα, ανήμερα της… εθνικής εορτής, στην πλατεία Αττικής εκτυλίσσεται ένα ακόμα περιστατικό, στο οποίο τυχαίνει να είναι μάρτυρες τρεις σκηνοθέτες, κάτοικοι της περιοχής, ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης, ο Χρήστος Βούπουρας και ο Γιώργος Κόρρας. Στο κέντρο της πλατείας επτά-οκτώ νεαροί με ξύλα. Δύο Αφγανοί επιχειρούν να διασχίσουν την πλατεία με τα τεράστια ΕΛΛΑΣ γραμμένα στις εισόδους της και καταδιώκονται με ξύλα από τη βάρδια των «αγανακτισμένων» (επτά οκτώ νέους και δύο γυναίκες με σφυρίχτρες). Επιστρέφοντας οι νεαροί στρέφονται εναντίον των τριών σκηνοθετών στο απέναντι πεζοδρόμιο, οι οποίοι καταφεύγουν σε ένα μπαγκλατεσιανό κατάστημα για να σωθούν. Μέσα στο κατάστημα βρίσκονται εγκλωβισμένοι και 10 Μπαγκλαντεσιανοί. Καλούν την αστυνομία και τότε αρχίζει το θέατρο του παραλόγου. Ο αστυνομικός που παίρνει τα στοιχεία των Ελλήνων, τους ρωτάει: «Τους γνωρίζετε αυτούς τους Αφγανούς που σας επιτέθηκαν;» «Μα ήταν οι Έλληνες αυτοί που μας κυνήγησαν. Οι ίδιοι που προηγουμένως κυνήγησαν τους Αφγανούς». Οι αστυνομικοί συνεχίζουν να συμπληρώνουν τα τυπικά έγγραφα. «Κάτι πρέπει να κάνετε. Στην πλατεία κάθε μέρα τρέχει αίμα. Η βία είναι ανεξέλεγκτη. Θα έχουμε νεκρούς. Είναι ζήτημα χρόνου», επιμένουν. «Τι μου λέτε κύριε; Δεν το ξέρω εγώ, που προχτές τους είχαμε κλείσει τους Αφγανούς μέσα στο τζαμί και ήμασταν έτοιμοι να κάνουμε έφοδο και να τους συλλάβουμε, και έρχεται η διαταγή από πάνω: Αφήστε τα παιδιά να φύγουν; Ακούς; Τα παιδιά! Μου σηκώνεται η τρίχα, μου φεύγει το κράνος», φωνάζει ο αγανακτισμένος αστυνομικός. Οι τρεις καταγγέλλουν ότι όλη αυτή την ώρα, ένας μεσήλικας, καθημερινός θαμώνας και οργανωτής των επιθέσεων είναι μονίμως σε ανοικτή τηλεφωνική σύνδεση.
Οι 3 σκηνοθέτες φεύγουν προσεκτικά για να μην ξανασυναντήσουν στο δρόμο τους τη συμμορία. Λίγο αργότερα τους τηλεφωνούν από τα «κεντρικά» της αστυνομίας. Τους ζητούν να επαληθεύσουν την αναφορά που έχουν λάβει από το περιπολικό, ότι δηλαδή τους επιτέθηκαν Αφγανοί και αυτοί διασώθηκαν μπαίνοντας σε ένα μπαγκλαντεσιανό κατάστημα!
«Όλοι αυτοί έχουνε δημιουργήσει έναν κλοιό γύρω μας. Κλοιό βίας, κλοιό φανατισμού, κλοιό φασισμού. Ένιωσα απροστάτευτος, ευνουχισμένος, γελοιοποιημένος και σε απελπισία. Ανυπαρξία κράτους, οσμή παρακράτους που θυμίζει άλλες εποχές. Κι η εκκλησία, στην καλύτερη περίπτωση να σιωπά. Ελλάδα, έτος μηδέν», σχολιάζει ο Χρήστος Βούπουρας.
Δύο εικόνες ζοφερές. Μάρτυρες μιας φασιστικής πραγματικότητας που είναι ήδη εδώ. Απέναντι σ’ αυτή την πραγματικότητα το κράτος έχει ήδη πάρει θέση, οι δημοτικές αρχές και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης επίσης. Όχι όμως και η κοινωνία. Μήπως ήρθε η ώρα να αγανακτήσουμε κι εμείς;

Ρόζα Κοβάνη

Ένας άνθρωπος που... περίσσευε

Μία ακόμα μέρα ξεκινά... Πρέπει να τρέξω να ψωνίσω πριν πάω στη δουλειά. Να θυμηθώ να πάρω ψωμί από το φούρνο. Φτάνοντας στο ταμείο, ανακουφίζομαι που τελικά έχω να καλύψω το λογαριασμό. Αφήνω βιαστικά τα ψώνια στο σπίτι και τρέχω στη δουλειά. Στην Ομόνοια προσπερνώ βιαστικά τα προτεταμένα χέρια με την πινακίδα «πεινάω». Βιάζομαι. Πρέπει να πάω στη δουλειά μου, για να μην απολυθώ. Στο διάλειμμα τρώω στα γρήγορα μία τυρόπιτα και το βλέμμα μου πέφτει στους κάδους σκουπιδιών και σε κάποιον μ’ ένα μπαστούνι που τους ξεψαχνίζει. Τώρα τα έπιασε τα λεφτά του, σκέφτομαι και γυρίζω στον υπολογιστή. Ήρθε η ώρα να σχολάσω και τρέχω να προλάβω το λεωφορείο. Αγανακτώ με τους εκατοντάδες ανθρώπους που έχουν πλημμυρίσει το πεζοδρόμιο και με εμποδίζουν να φτάσω στη στάση. Παρατηρώ ότι κρατάνε μία άδεια σακούλα και συνειδητοποιώ ότι είναι η ώρα για το συσσίτιο. Ωπ, το λεωφορείο πλησιάζει. Πρέπει να τρέξω να το προλάβω. Ευτυχώς μπαίνω τελευταία στιγμή. Ωχ, ελεγκτής. Κάποιος δεν έχει εισιτήριο και τρώει ένα χαράτσι 80 ευρώ. Πάρα πολλά, σκέφτομαι. Το 1/10 του μισθού μου, αλλά ύστερα ξεχνιέμαι σφίγγοντας στη χούφτα το δικό μου εισιτήριο. Κατεβαίνοντας σπρώχνομαι με ανθρώπους που μιλάνε σε μία γλώσσα που δεν καταλαβαίνω. Θα χάσω τη στάση μου, τους σπρώχνω. Επιτέλους σπίτι. Κλειδώνω και αφήνω πίσω μου όλες τις άσχημες εικόνες της ημέρας. Χρειάζομαι και λίγο χρόνο για μένα...
Κάπως έτσι είναι η μέρα του καθενός μας. Την πραγματικότητα τη βλέπουμε, την ακούμε αλλά την προσπερνάμε. Γνωρίζουμε για τις ρατσιστικές επιθέσεις, για τους απολυμένους συνανθρώπους μας, για τα συσσίτια, για τη φτώχεια. Την προσπερνάμε αλλά δεν την ξεπερνάμε.



ΤΡΑΓΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ ΒΡΗΚΕ ΑΣΤΕΓΟΣ ΠΟΥ ΚΟΙΜΟΤΑΝ ΣΕ ΚΑΔΟ
Αρκεί να μην ανακυκλώσουν και εσένα



Aλλη μια φορά η φρίκη επαναλαμβάνεται. Ο κάδος των σκουπιδιών, προσωρινό νυκτερινό καταφύγιο του αστέγου, γίνεται όχημα θανάτου. Γιατί άραγε ο κάδος των σκουπιδιών; Οι άστεγοι είναι χιλιάδες πια σ’ αυτή την πόλη και οι δυνατότητες για διανυκτέρευση ελάχιστες. Ειδικά τώρα που μπήκε ο χειμώνας. Τα χαρτόκουτα συσκευασίας των ψυγείων λιγοστεύουν, πέσαν οι αγορές με την κρίση, οι γέφυρες των λεωφόρων όπως εκείνη της πλατείας Ελαιοτριβείων –Καβάλας και Κωνσταντινουπόλεως– δεν χωράνε το μεγάλο πλήθος, τα έρημα γιαπιά περιφράσσονται, τα εκατοντάδες εγκαταλελειμμένα σπίτια έχουν καρφωμένα με σανίδες τα πορτοπαράθυρα. Οι σκουπιδοτενεκέδες λοιπόν, έχουν καπάκι από πάνω και κάπως μετριάζει το κρύο. Ειδικά αυτοί οι μπλε της ανακύκλωσης έχουν χαρτιά και πλαστικά, μυρίζουν λιγότερο. Τα σκληρά μπουκάλια και τα τενεκεδάκια τα μαζεύουν τακτικά άλλωστε οι απόκληροι ντόπιοι και ξένοι για να βγάλουν λίγα λεπτά στα μηχανήματα ανακύκλωσης. Έτσι ο κάδος γίνεται ιδανικό σπίτι για τη νύχτα. Αρκεί να μην ανακυκλώσουν και εσένα, ρημάδι της ζωής που λέει και το τραγούδι.
Κι όμως υπάρχει το υπουργείο Πρόνοιας μας, που μάλιστα δίνει επιδόματα σε αστέγους (σε τι πλήθος;), ο δήμος με τα κέντρα αστέγων για 240 άτομα συνολικά, οι ευρωφάγες ΜΚΟ και η εκκλησία με τα συσσίτια. Και όλοι αυτοί που γυρίζουν τα βράδια ψάχνοντας για προσωρινή στέγη, χρήστες, ψυχικά άρρωστοι, αλλοδαποί νέοι, γέροι και παιδιά, χωρίς τη δυνατότητα να διεκδικήσουν, να καταλάβουν π.χ. κάποιο από τα πολλά ξενοδοχεία του υποβαθμισμένου κέντρου, που παραμένουν κλειστά εδώ και χρόνια. Βλέπετε τα περισσότερα από αυτά είναι διατηρητέα και δεν κατεδαφίζονται, ανήκουν σε τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία και ΝΠΔΔ και περιμένουν το «καθάρισμα» του κέντρου από τους κολασμένους της γης για αξιοποίηση. Ο δήμος ανατίναξε πρόσφατα το κτίριο του ΝΑΤ για να μην το καταλάβουν οι άστεγοι αλλοδαποί όπως π.χ. το εφετείο (παλαιό ξενοδοχείο ήταν και αυτό).
Αλήθεια και η Αριστερά τι κάνει; Διαπιστώνει το μέγα πρόβλημα θλίβεται και φρίττει; Και συντάσσει υπομνήματα στους αρμοδίους, «και οι Γραμματείς της απορρίπτουν την αίτηση» που λέει και ο ποιητής.
Μήπως, λέω μήπως, θα έπρεπε να οργανώσουμε και να προσπαθήσουμε να κάνουμε ό,τι δεν κάνουν αυτοί που είναι «αρμόδιοι»; Μήπως οι ενεργοί πολίτες θα πρέπει να αναλάβουν αυτή την πρωτοβουλία; Δεν ωφελεί να χύνουμε τα κροκοδείλια δάκρυά μας, βολεμένοι στο όποιο σπίτι μας, για τους απόβλητους της ζωής που θα κοιμούνται ακόμα και στον κάδο των σκουπιδιών για να γίνουν λιώμα στο μύλο του απορριμματοφόρου, πτώματα «αγνώστων λοιπόν στοιχείων» που δεν κάνουν ούτε για ανακύκλωση, ούτε ακόμα για το μάθημα ανατομίας των φοιτητών της ιατρικής. Μήπως;

Κώστας Τσαλαπάτης

Οι «ελεγχόμενες εκρήξεις» του συστήματος

Ο Γ. Παπανδρέου δεν θέλει εκλογές -όπως άλωστε και ο Α. Σαμαράς. Εκβιάζει, όμως, με όλους τους τρόπους. Σύμμαχοί του όλα, σχεδόν, τα μέσα ενημέρωσης. «Σταθερότητα ή περιπέτειες» ο πρωτοσέλιδος χθεσινός τίτλος των Νέων (από συνέντευξη του πρωθυπουργού), «Αποφασισμένος για εκλογές» η Ελευθεροτυπία, «Αναταραχή στη ΝΔ προκαλούν μνημόνιο – Καραμανλής» το Βήμα, «Το στοίχημα για καθαρή νίκη του ΠαΣοΚ» το Έθνος, «Καταλύτης εξελίξεων οι εκλογές» η Καθημερινή, κ.λπ.
Το πολιτικό σύστημα ετοιμάζεται να χρησιμοποιήσει, κατά το δοκούν, το αποτέλεσμα των εκλογών, προκειμένου να περάσει τα ακόμα πιο σκληρά μέτρα που έρχονται. Η δόση του Μαρτίου (19 δισ. ευρώ) θα εξαρτηθεί από τις ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ και της ενέργειας, από τις μειώσεις μισθών και στον ιδιωτικό τομέα (ήδη ο κατώτατος μισθός «έσπασε» προ τα κάτω...), κ.λπ. Η τρόικα σε καμιά περίπτωση δεν θέλει εκλογές. Προτείνουν, μάλιστα, ευρύτατο ανασχηματισμό, που θα περιλαμβάνει και πρόσωπα εκτός ΠαΣοΚ, προκειμένου να δοθεί η εντύπωση της κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας».
Οι αόριστες και εκβιαστικές δηλώσεις του Γ. Παπανδρέου [«το μήνυμα της κάλπης να είναι τέτοιο ώστε να μην επιτρέψει σε κανέναν να αμφισβητήσει την πορεία της χώρας», Νέα 6-7.11.10 ή «αν οι ομάδες συμφερόντων, που επλήγησαν από τις μεταρρυθμίσεις, πουν «φτάνει, πρέπει να σταματήσουν οι αλλαγές που βρίσκονται σε εξέλιξη», τότε δεν έχω άλλη επιλογή από το να ζητήσω την ετυμηγορία του ελληνικού λαού», Ιταλικό περιοδικό Panorama], πέρα από τη δημιουργία κλίματος φόβου στην κοινωνία, αποκαλύπτουν και την λαίλαπα των μέτρων που έρχονται. Είτε με κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», όπου θα κληθούν διάφορα πρόσωπα και πολιτικοί του συστήματος να μας «σώσουν», με τους δικούς τους όρους, από την κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν, είτε με εκβιαστικές εκλογές κάτω από την πίεση της επερχόμενης πτώχευσης. Μονά - ζυγά δικά τους.
Το σύστημα προσπαθεί να χρησιμοποιήσει υπέρ του όλες τις εναλλακτικές λύσεις. Την οικογένεια Μητσοτάκη, τον πρώην πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή (που διαψεύει χαλαρά τις δηλώσεις του περί αναγκαστικής προσφυγής στο μνημόνιο), τον Α. Σαμαρά, ακόμα και την τρόικα που αναβάλει την ανακοίνωση του ελλείμματος (άρα και περισσότερα και σκληρότερα μέτρα) για μετά τις εκλογές.
Η αριστερά οφείλει να είναι αντίθετη στο σύστημα. Αυτό να καθορίσει και την στάση μας, την ψήφο μας. Να ακυρώσουμε τα σχέδιά τους, με όποιον τρόπο και αν επιχειρήσουν να τα υλοποιήσουν. Η ψήφος δεν αρκεί. Απαιτεί και κινητοποίηση στους δρόμους!

Α. Π. Θάνος

Επικίνδυνοι «κούριερ» οι ψηφοφόροι για το ΠΑΣΟΚ

Οι δυσοίωνες για το ΠΑΣΟΚ προβλέψεις στις σημερινές εκλογές κάνουν τον πρωθυπουργό, μέχρι την τελευταία στιγμή (με συνέντευξη ποταμό στα «Νέα»), να επιχειρεί
από τη μια να συνεχίσει τον εκβιασμό κι από την άλλη
να αφήσει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά για την προσφυγή
σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές. Σε ερώτηση του συντάκτη των «Νέων» για τα στοιχεία που θα τον κάνουν να κρίνει
αν χρειάζονται πρόωρες εκλογές, απαντάει σαν την Πυθία: «Δεν εξαρτάται απλώς από ένα επιμέρους ποσοστό
ή την εκλογή ή μη ενός υποψηφίου (...) [Το εκλογικό αποτέλεσμα] να είναι τέτοιο, ώστε να μην επιτρέψει
σε κανένα να αμφισβητήσει την πορεία της χώρας». Εξαρτώντας έτσι την τελική απόφαση όχι μόνο
από το ίδιο αποτέλεσμα, αλλά και από τη χρήση
που θα του κάνουν οι πολιτικοί αντίπαλοί του!



Στο Μέγαρο Μαξίμου άργησαν πολύ να καταλάβουν ότι αυτές οι αυτοδιοικητικές εκλογές δεν ήταν σαν τις άλλες. Δεν μπορούσαν παρά να είναι άκρως πολιτικές και λόγω Μνημονίου και λόγω Καλλικράτη.
Το εκλογικό σώμα θα εκφραζόταν με την ψήφο του για πρώτη φορά μετά τις περσινές βουλευτικές εκλογές για μια ληστρική για το εισόδημα και τις κατακτήσεις του πολιτική. Και δεν υπήρχε περίπτωση να πετάξει αυτή την ευκαιρία.
Από την άλλη, ο ίδιος ο Καλλικράτης αφαιρούσε σε μεγάλο βαθμό τα παραδοσιακά αυτοδιοικητικά χαρακτηριστικά από την εκλογική αναμέτρηση και της προσέδιδε μορφή κεντρικής πολιτικής αντιπαράθεσης.
Σ’ αυτές τις συνθήκες ήταν καθαρός πολιτικός στρουθοκαμηλισμός η χαλαρή στάση απέναντι στις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Το γεγονός ότι απέναντι σ’ αυτή την αρχική ονειροφαντασία στάθηκε το σύνολο σχεδόν της αντιπολίτευσης (πλην του ΛΑΟΣ και της Δημοκρατικής Αριστεράς), επιτάχυνε την αφύπνιση του Μαξίμου. Η τυπικά αντιμνημονιακή τοποθέτηση της ΝΔ του κ. Σαμαρά έριξε κι αυτή το βάρος της, βέβαια. Αυτό, όμως, που λειτούργησε ως αποφασιστικό στοιχείο, υπήρξε η (και δημοσκοπικά μετρούμενη) σαφής τάση ευρύτατων στρωμάτων να δηλώσουν με την ψήφο τους την αντίθεση προς την κυβερνητική πολιτική.

Καθυστερημένη αφύπνιση

Η κυβέρνηση, προφανώς καθησυχασμένη από τη φθίνουσα πορεία των κοινωνικών αντιδράσεων μετά την αρχική έκρηξη, πίστεψε πως η παραμυθία περί «άδικων αλλά αναγκαίων μέτρων» είχε πιάσει. Όταν συνειδητοποίησε τον κίνδυνο, αντέδρασε με προκλητικό τρόπο: αφού έπιασε το σύνθημα «μνημόνιο ή πτώχευση», γιατί να μην πιάσει πάλι ο εκβιασμός «επιβεβαίωση του μνημονίου ή περιπέτειες που οδηγούν στην πτώχευση».
Για κακή τους τύχη ο εκβιασμός απέδωσε ελάχιστα. Τόσο που δεν φαίνεται να ανατρέπει την ήδη διαγραφόμενη πορεία. Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου κατάφερε έτσι μ’ ένα σμπάρο να καταγράψει μια προεκλογική πολιτική ήττα (υποχρεώθηκε να καλέσει αυτή ουσιαστικά σε… δημοψήφισμα υπέρ της πολιτικής της) και να προδιαγράψει μια εκλογική αποτυχία. Μεγάλη μερίδα του εκλογικού σώματος έχει εκλάβει την απόπειρα εκβιασμού ως ένδειξη αδυναμίας και όχι ως επίδειξη ισχύος. Γι’ αυτό και δεν αλλάζει γνώμη για την ψήφο-καταδίκη, όσο και να την εκβιάζουν.

Σενάρια «εθνικής συναίνεσης»

Ορισμένοι αναλυτές επιχειρούν να διακρίνουν πίσω από αυτές τις ανακόλουθες κυβερνητικές προεκλογικές επιλογές μια επιθυμία απαλλαγής από το καταλυτικό πολιτικό βάρος της εφαρμογής του μνημονίου και των παράπλευρων συνεπειών του.
Θεωρώντας απίθανη την εκδοχή της εκλογικής επικράτησης των υποψηφίων του ΠΑΣΟΚ στο μεγαλύτερο μέρος της επικράτειας, εκτιμούν ότι κάποιοι στην ηγεσία του θα ήθελαν ούτως ή άλλως να διαμορφωθούν συνθήκες συναινετικής ανάληψης της ευθύνης των αντιλαϊκών (και μελλοντικών) μέτρων από μια «ομόρρυθμη πολιτική εταιρία».

Αναδιάταξη
του πολιτικού συστήματος

Μέχρι σήμερα, σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, η διαδοχή στην κυβέρνηση δύο κομμάτων του δικομματισμού (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) γινόταν σχετικά ομαλά: όταν δεν μπορούσε να γίνει ανεκτό το ένα ως κυβέρνηση, το άλλο ήταν ήδη έτοιμο να αναλάβει κυβερνητικό ρόλο.
Ένα από τα σημαντικά στοιχεία της κρίσης που εμφανίζει σήμερα το πολιτικό σύστημα, είναι ότι η συνθήκη αυτή δεν ισχύει. Συνεπώς, υποστηρίζουν οι ηρακλείς του, ένα συμμαχικό σχήμα είναι απαραίτητο.
Η ΝΔ του κ. Σαμαρά, ωστόσο, φαίνεται να έχει δεσμευτεί σε μια στρατηγική άλλου τύπου, με τυπικά μετωπικές συγκρούσεις με την κυβέρνηση, που στόχο έχει την αναπαραγωγή του παραδοσιακού σκηνικού της εναλλαγής στην κυβέρνηση. Κι αυτό θα τη δυσκολέψει πολύ, παρ’ όλες τις, έσωθεν και έξωθεν, πιέσεις να κάνει μεταβολή. Χωρίς να αποκλείεται τίποτε: από τον πειθαναγκασμό ως τη διάσπαση ή τη σαλαμοποίησή της.

Η συμμαχία των προθύμων

Δεν μπορεί κανείς να αποδώσει τέτοιες προθέσεις στον κ. Κεφαλογιάννη («όταν η πατρίδα κινδυνεύει και ο λαός υποφέρει, [απαιτείται] με τη συναίνεση όλων να πετύχουμε») ούτε στον κ. Καραμανλή, που φέρεται να έχει δηλώσει πως το μνημόνιο ήταν αναγκαίο κακό (δήλωση που κυκλοφορεί ακόμη ευρύτατα, αν και διαψεύστηκε). Ωστόσο, παρεμβάσεις αυτού του τύπου διαμορφώνουν κλίμα κατάλληλο για παντός είδους πρωτοβουλίες.
Το κόμμα της κ. Μπακογιάννη είναι ήδη στα σκαριά και, ανεξάρτητα από την απήχηση που θα μπορέσει να έχει, δείχνει το δρόμο για όσους ακούνε ευχάριστα το τραγούδι των Σειρήνων της «συναίνεσης».
Εξάλλου, ήδη από σήμερα κι όχι μετά τις σημερινές ή τις επόμενες βουλευτικές εκλογές, υπάρχουν κόμματα, όπως το ΛΑΟΣ, που περιμένουν πώς και πώς μια τέτοια εξέλιξη.
Όσο για τη Δημοκρατική Αριστερά, ο ηγέτης της Φ. Κουβέλης αναγκάστηκε να επικρίνει τον προεκλογικό εκβιασμό του κ. Παπανδρέου (συνεταίρου σε πολλά αυτοδιοικητικά σχήματα) και την ανακολουθία του να αποδέχεται ουσιαστικά το δημοψηφισματικό χαρακτήρα τους, αλλά δεν δείχνει καμία διάθεση να πάρει αποστάσεις από τη γραμμή στήριξης του ΠΑΣΟΚ.
Δεν είναι, λοιπόν, απίθανο να βρει κοινοβουλευτική βάση ευρύτερη από τη σημερινή μια κυβέρνηση είτε αναβαπτισμένη σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές, είτε αναπαλαιωμένη με έναν γενναίο «εθνοσωτήριο» ανασχηματισμό.
Ονόματα ηχηρά, όπως του κ. Παπαδήμα, ρίχνονται ξανά στο τραπέζι. Οι εμπνευστές τεχνοκρατικών κυβερνήσεων σωτηρίας πυκνώνουν τα πυρά τους. (Ορισμένοι μάλιστα, όπως ο κ. Παπαχελάς – «Καθημερινή» 4-11-2010) χαρακτηρίζουν τις εκλογές και τις συζητήσεις περί αυτές «χόμπι», με προφανή απαξιωτική διάθεση. Όπως κάθε δικτατορία, έτσι και η δικτατορία των αγορών χρειάζεται να προετοιμαστεί ιδεολογικά με την απαξίωση των… εκλογικών «χόμπι»).
Τα «καθοδηγητικά» σχόλια των ναυαρχίδων των δύο πιο ισχυρών σήμερα μιντιακών συγκροτημάτων επαναλαμβάνουν μονότονα τις συναινετικές «συμβουλές» τους. Τώρα πια ακούγονται και μετρούν ακόμα και οι υποδείξεις των «αγορών», αλλά και… φιλικών πρεσβειών.


Χ. Γεωργούλας